Crimean Tatar - IBT Version

Бир раатлыкъ куню Иса ферисе башлыкъларындан бирининъ эвине ашамагъа кельди. Анда адамлар Онынъ артындан дикъкъатнен бакъа эди. Исанынъ къаршысында сув хасталыгъынен чекишкен бир адам отурды. Иса Къанун оджаларына ве фериселерге мураджаат этип:
– Къанунгъа коре раатлыкъ куню тедавийлемек мумкюнми, я да мумкюн дегильми? – деп сорады.
Олар индемедилер. Иса хастагъа тийип, оны тедавийледи де, йиберди. Сонъ Къанун оджаларына:
– Сизден биринъизнинъ огълу я да огюзи къуюгъа тюшип кетсе, раатлыкъ куню олгъанына бакъмайып, оны шу ань чыкъарып алмаз эдинъизми? – деди.
Олар бунъа ич бир джевап тапып оламадылар.

Мусафирлер энъ сайгъылы ерлерде отурмагъа тырышкъаныны корьген Иса оларгъа кинаели икяе айтты:
– Эгер сени тойгъа чагъырсалар, сайгъылы ер алма, чюнки мусафирлер арасында сенден урьметли адам олмакъ мумкюн. О вакъыт экинъизни чагъыргъан эв саиби келип, санъа: «Бу ерни онъа бошатып бер», – дер. Сен исе утана-утана, энъ арттаки ерге кечмеге меджбур оладжанъ. Аксине, давет олунгъан сонъ, барып ашагъыдаки ерге ерлеш. О вакъыт сени чагъыргъан адам келип, санъа: «Достум, мында, тёрге чыкъ», – дер. Сонъ башкъа мусафирлернинъ козюнде сенинъ урьметинъ артаджакъ. Эр бир озюни юксельткен адам алчакълатыладжакъ. Озюни алчакълаткъан исе юксельтиледжек.
Сонъ Иса Оны чагъыргъан ферисеге:
– Уйлелик я да акъшамлыкъ япкъанда, достларынъны, агъа-къардашларынъны, сой-сопларынъны ве зенгин къомшуларынъны давет этме. Чюнки сонъ олар да сени чагъырып къаршылыгъынъны берерлер, ве о, санъа мукяфат олур. Аксине, байрам япкъанда, фукъаре, сакъат, топал ве кёрларны чагъыр. О вакъыт сен бахтлы олурсынъ, чюнки олар санъа яхшылыкъ къайтарып оламазлар. Инсафлы адамлар тирильгенде исе, санъа яхшылыкъ къайтаджакъ, – деди.

‌Мусафирлерден бириси буны эшитип, Исагъа:
– Алланынъ Падишалыгъында ашап-ичеджек адам бахтлыдыр! – деди. Иса исе онъа бойле деди:
– Бир адам буюк акъшам ашы берип, чокъ мусафир чагъыргъан. Акъшам ашыны ашамагъа вакъыт кельгенде: «Буюрынъыз, эр шей азыр», – деп, чагъырылгъан адамларны давет этмек ичюн къулуны ёллай. Амма эписи бири-бири артындан афу сорап башлайлар. Биринджиси: «Мен тарла сатын алдым, оны барып бакъмакъ керегим. Риджа этем, мени багъышла», – дей. Экинджиси: «Мен беш чифт огюз сатын алдым, яхшы экенлерми, деп, оларны сынамакъ керегим. Риджа этем, мени багъышла», – дей. Учюнджиси: «Мен эвлендим, шунынъ ичюн келялмайджам», – дей. Къул къайтып келип, эфендисине буларны айта. Эв саиби ачувланып, къулуна: «Тез ол, шеэрнинъ сокъакъ ве сокъачыкъларына бар да, фукъаре, сакъат, кёр ве топалларны бу ерге алып кель», – дей. Къул барып келип: «Эфендим, буюргъанынъны беджердим, амма даа бош ерлер бар», – дей. О вакъыт эфенди къулуна: «Ёллар ве ёлчыкълар бою кечип, эписини мында кельсинлер, деп къандыр. Эвим толсун, – дей. – Сизге айтам: башта чагъырылгъан адамлардан ич бириси меним акъшамлыкъ ашымны ашамайджакъ!»

Исанен берабер чокътан-чокъ адам юре эди. О оларгъа таба чевирилип:
– Эгер Манъа кельген адам озюнинъ ана-бабасыны, апайыны, бала-чагъасыны, агъа-къардашыны, тата-къызкъардашыны ве озь джаныны биле кореджек козю олмаса, о, Меним шегиртим оламаз. Ким озь хачыны котерип артымдан юрмесе, Меним шегиртим оламаз. Сизден биринъиз къулле къурмагъа истесе, оны битирмек ичюн пара етерми, деп башта отурып чекеджек масрафларыны саймазмы? Ойле олмаса, темельни къойып, ишни битирмек къолундан кельмесе, буны корьген эписи адамлар: «Бу адам къуруджылыкъны башлады да, битирип оламады», – деп масхара этеджеклер.
Бир падиша башкъа падишагъа къаршы дженк этмеге азырланса, он бинъ аскеримнен манъа къаршы кельген падишанынъ йигирми бинъ аскеринен дженклешмеге кучюм етер экенми, деп башта отурып тюшюнмек керек. Кучю етмесе, душман даа узакъ олгъанда, онынъ алдына эльчилерни ёллап барышыкъ сорар. Шойле де, сизден ич биринъиз озюнинъ бутюн барлыгъыны къалдырмагъандже, Меним шегиртим оламаз.

Туз – яхшы шей. Амма туз тузлугъыны джойса, онынъ леззетини насыл къайтармакъ мумкюн? Бойле тузны не топракъкъа, не кубреге къошмагъа ярашмай. Оны алып аталар. Къулагъы барлар буны эшитсинлер! – деди.

استمع إلى Лука 14