Crimean Tatar - IBT Version

Бундан сонъ Иса Галилея голюнинъ (яни Тиберия голюнинъ) башкъа ялысына кетти. Онынъ пешинден чокъ адам юре эди. Олар Исанынъ хасталаргъа япкъан аджайип ишлерини корьмеге истей эдилер. Иса дагъгъа чыкъып, о ерде озь шегиртлеринен отурды. Еудийлернинъ Песах Байрамы якъынлаша эди. Иса бакъып, чокъ халкъ топлашып, Онынъ тарафына келеяткъаныны корьди. О, Филиптен:
– Бу адамларны тойдурмакъ ичюн къайдан отьмек сатын алайыкъ? – деп сорады. Иса бу сёзлерни оны сынамакъ ичюн айтты, Озю исе не япаджагъыны биле эди.
– Эки юз динаргъа отьмек сатын алсакъ биле, оларнынъ эр бирине бирер парча тиймейджек! – деп джевап берди Филип.
О вакъыт шегиртлеринден бири, Симон Пётрнынъ къардашы Андрей Исагъа:
– Бу ерде бир огъланда беш арпа отьмек ве эки балыкъ бар, лякин бу къадар адам ичюн о недир? – деди.
– Адамларны ерге отуртынъыз, – деди Иса.
О ерде чокъ от бар эди. Адамлар ерге отурдылар. Анда акъайларнынъ сайысы беш бинъге якъын эди. Иса отьмеклерни алып, шукюр дувасыны окъуды да, отургъанларгъа, ким не къадар истесе, даркъатты. Балыкъларны да даркъатты.
Адамлар ашап тойгъан сонъ, Иса Озь шегиртлерине:
– Къалгъан парчаларны джыйып алынъыз, ич бир шей ёкъ олмасын, – деди.
Шегиртлер, адамлар ашагъан беш арпа отьмегинден къалгъан парчаларны джыйып, он эки сепет толдурдылар. Адамлар, Иса косьтерген бельгини корип:
– Керчектен де, бу – дюньягъа келеяткъан Пейгъамбердир, – дедилер. Иса исе, адамлар келип, Оны тутмагъа ве падиша япмагъа истегенлерини билип, кене бир Озю дагъгъа котерильди.

Акъшам олгъан сонъ, Исанынъ шегиртлери голь боюна бардылар. Къайыкъкъа минип, гольнинъ о бир тарафындаки Къафарнаум шеэрине ёл алдылар. Энди къаранлыкъ тюшкен, Иса исе оларнынъ алдына даа кельмеген эди. Кучьлю ель котерилип, гольнинъ сувларыны далгъаландырды. Олар ялыдан беш-алты километр узакълашкъан сонъ, голь устюнден юрген, къайыкъкъа якъынлашкъан Исаны корьдилер ве пек къоркътылар.
– Бу – Меним! Къоркъманъыз! – деди оларгъа Иса.
Олар Исаны къайыкъкъа алмагъа истедилер, ве шу ань къайыкъ олар бараджакъ ялыгъа етти.

Эртеси куню гольнинъ башкъа тарафында къалгъан халкъ о ерде олгъан къайычыкътан гъайры къайыкъ олмагъаныны, Иса шегиртлеринен берабер къайыкъкъа минмегенини, шегиртлери ялынъыз озьлери кеткенлерини корьди. О вакъыт башкъа къайыкълар Тибериядан кетип, халкъ Рабби шукюр эткен отьмекни ашагъан ерге кельди. Халкъ не Исанынъ, не шегиртлерининъ о ерде олгъанларыны корип, къайыкъларгъа минип, Исаны къыдырып, Къафарнаумгъа кельдилер. Оны гольнинъ о бир тарафында тапып:
– Равви, Сен бу ерге не вакъыт кельдинъ? – деп сорадылар.
Иса оларгъа шойле джевап берди:
– Сизге керчектен догърусыны айтам: сиз Мени бельгилеримни корьгенинъиз ичюн дегиль, отьмек тойгъандже ашагъанынъыз ичюн къыдырасыз. Сиз кечип-кетеджек аш ичюн дегиль, эбедий омюрге етеджек аш ичюн чалышынъыз. Оны сизге тек Инсан Огълу берип олур. Алла Баба Озь разылыкъ муурини Онъа басты.
Халкъ Исадан:
– Алла ичюн насыл ишлер япып беджермек керекмиз? – деп сорады. Иса:
– Алла ичюн бойле иш япмакъ керек: Онынъ Ёллагъанына иман этмектир, – деди.
– Биз корейик ве иман этейик деп, насыл бельги косьтереджексинъ? Не иш беджереджексинъ? – деди халкъ. – Язылгъаны киби, «оларгъа коктеки отьмекни берди», ве баба-деделеримиз сахрада маннаны ашай эдилер.
Иса оларгъа:
– Сизге керчектен догърусыны айтам: сизге коктеки отьмекни берген киши Муса дегиль эди. Акъикъий коктеки отьмекни сизге Бабам бере. Алла берген отьмек коктен тюше ве дюньягъа омюр багъышлай, – деди.
Олар Исагъа:
– Эфенди, бойле отьмекни бизге эр вакъыт берип тур! – дедилер. Иса исе оларгъа:
– Аят отьмеги – Мендирим. Манъа кельген адам ич бир вакъыт ач къалмаз, Манъа иман эткен адам ич бир вакъыт сувсамаз. Лякин Мен сизге айткъан олсам да, Мени корьген олсанъыз да, иманынъыз даа ёкъ. Бабам Манъа берген эр бир адам Манъа келеджек. Манъа келеджек адамны исе ич бир вакъыт къувып чыкъармам. Мен Озь истегимни дегиль, Мени ёллагъан Бабамнынъ истегини беджермек ичюн коктен тюштим. Мени Ёллагъаннынъ ирадеси исе – Онынъ Манъа берильген адамларындан ич бирини джоймамакъ ве сонъки кунюнде эр бирини тирильтмектир. Бабамнынъ ирадеси даа шунда ки, Онынъ Огълуны корьген ве Онъа иман эткен эр бир адам эбедий омюрни алсын. Мен оларны сонъки куньде тирильтеджем, – деди.
Сонъ еудийлер Исагъа къаршы мырылдап башладылар, чюнки О: «Мен коктен тюшкен отьмек олам», – деген эди. Олар:
– Бу, Юсуфнынъ огълу Иса дегильми? Биз Онынъ бабасыны да, анасыны да танымаймызмы? Сонъ О: «Мен коктен тюштим», – деп насыл айта билир? – дей эдилер.
– Озьара мырылдаманъыз! – деди оларгъа Иса. – Адамны Мени ёллагъан Бабам джельп этмесе, о, Манъа келип оламаз. Манъа кельген адамны исе сонъки куньде тирильтеджем. Пейгъамберлернинъ Языларында язылгъаны киби, Алла оларнынъ эписини огретеджек. Бабамны эшиткен ве Ондан огренген эр бир адам Манъа келе. Алладан Кельгенден гъайры ич бир адам Бабаны корьмеди. Бабаны тек О, корьди.
Сизге керчектен догърусыны айтам: Манъа иман эткен эр ким эбедий аяткъа саиптир.
Мен – аят отьмеги олам. Бабаларынъыз сахрада маннаны ашаса да, ольдилер. Амма коктен кельген отьмек ойле дегиль: оны ашагъан адам ольмейджек. Мен – коктен кельген тири отьмек олам. Бу отьмекни ашагъан адам эбедий яшайджакъ. Мен береджек отьмек – беденимдир, оны дюньягъа аят багъышламакъ ичюн береджем.
О вакъыт еудийлер:
– Бу адам Озь беденини бизге ашамагъа насыл этип бере билир? – деп озьара давалашып башладылар. Иса оларгъа шай деди:
– Сизге керчектен догърусыны айтам: эгер Инсан Огълунынъ беденини ашамасанъыз ве Онынъ къаныны ичмесенъиз, сизде аят олмаз. Меним беденимни ашагъан ве къанымны ичкен адамда эбедий аят бар. Мен оны сонъки куньде тирильтеджем. Меним беденим – акъикъий аш, къаным – акъикъий ичимликтир. Беденимни ашагъан ве къанымны ичкен адам Менде яшай, онда Мен де яшайым. Мени тири Баба ёллады, ве Мен Бабамнынъ ярдымынен яшайым. Бойле де, Мени ашайджакъ адам да Меним ярдымымнен яшайджакъ. Коктен тюшкен отьмек будыр. О, бабаларынъыз ашагъан отьмекке ошамай. Олар оны ашаса да, ольдилер. Бу отьмекни ашайджакъ адам исе эбедий яшайджакъ.

Иса бу сёзлерни Къафарнаумдаки синагогада адамларны огреткен вакъытта айтты. Онынъ чокъ шегиртлери бу лафларны эшитип:
– Сёзлеринъ пек къыйындыр! Оларны ким динълейджек? – дедилер. Иса ичинде шегиртлерининъ мырылдагъаныны билип:
– Сёзлерим сизни ёлдан урамы? Я Инсан Огълунынъ эвель олгъан ерине котерильгенини корьсенъиз, не оладжакъ? Рух аятны багъышлай, беден исе ич бир файда кетиралмай. Меним сизге айткъан сёзлерим – Рух ве аяттыр. Лякин аранъызда имансыз къалгъанлар да бар, – деди. Ким имансыз олгъанларыны ве ким Оны сатаджагъыны Иса башындан биле эди. – Шунынъ ичюн де Мен: «Бабам ёл бермесе, ич кимсе Манъа келип оламаз», – дегеним, – деди О.
Бундан сонъ чокъ шегиртлери арткъа къайтты ве энди Исанынъ пешинден юрмей эдилер. Иса он эки шегиртинден:
– Сиз де кетмеге истейсизми? – деп сорады.
– Рабби, – деди Симон Пётр. – Биз кимге барайыкъ? Сенде эбедий аятнынъ сёзлери бар. Биз инандыкъ ве бильдик ки, Сен – Алланынъ Азизи оласынъ.
Иса оларгъа деди:
– Сизни он эки этип сайлагъан Озюм дегильми? Лякин аранъыздан бири – Шейтандыр.
Иса буны Симон Искариот огълу Иуда акъкъында айтты. О, он эки шегирттен бири олып, Исаны сатаджакъ эди.

Слухаць Юхан 6