Папулярныя біблейскія вершы з Lukka 13

Падзяліцца

—Ndurwee naatiron dammbugal paaɗungal sabo miɗo wi'a on: heewɓe tefan naatude, de kunngoo.

Debbo gomma mo ginnaaru nyawni ko waɗi duuɓi sappo e jeetati ina tawaa ɗoon. O turiiɗo tan, o waawaa dartaade fey. Nde Iisaa yi'unoo mo ndeen, noddi mo, wi'i mo: —Banndam debbo, a daɗii nyawu maa ngu.

Iisaa yowi juuɗe mum dow makko, de wakkati gooto o dartii cet, imo yetta Laamɗo.

Goonga ni, sakitiiɓe woɓɓe ardoto, ardiiɓe woɓɓe du cakitoto.

Si jom galle oon ummake, sokii dammbugal muuɗum, tawi onon oɗon keddii yaasin, oɗon calmina, oɗon mbi'a: «Joomii amin, omtan min», ndeen o jaaboto on: «Mi anndaa to njeyaɗon!»

Miɗo haalana on: wanaa noon. De si on tuubaay, on fuu hono noon kalkirton.

Ndeen o jaaboto on: «Mi anndaa to njeyaɗon. Mboɗɗee kam, onon waɗooɓe ko boni!»

Iisaa wi'i: —Noy laamu Laamɗo wa'i? Ɗume nanndinammi ɗum? Laamu Laamɗo ina nanndi e gabbel lekki mutaari ngel neɗɗo hooƴi, aawi ley sardiŋe muuɗum. Aawdi ndiin fuɗi, laatii lekki faa pooli piirooji nyiɓi cuuɗi muɓɓen e licce makki.