Папулярныя біблейскія вершы з Fyrsta Mósebók 17

Падзяліцца

Þegar Abram var níutíu og níu ára birtist Drottinn honum og sagði við hann: „Ég er Almáttugur Guð. Gakk fyrir mínu augliti og ver heill.

Eigi skalt þú lengur nefnast Abram heldur skalt þú Abraham heita því að ég geri þig að ættföður fjölda þjóða.

Ég set sáttmála minn milli mín og þín og þinna niðja eftir þig, kynslóð eftir kynslóð, eilífan sáttmála. Ég mun vera þinn Guð og þinna niðja eftir þig.

„Þessi er sáttmáli minn við þig: Þú munt verða ættfaðir fjölda þjóða.

En Guð sagði: „Nei. Sara, kona þín, mun fæða þér son og þú skalt nefna hann Ísak og ég mun setja honum sáttmála minn, eilífan sáttmála við niðja hans eftir hann.

Landið þar sem þú nú býrð landlaus, allt Kanaansland, gef ég þér og niðjum þínum eftir þig til ævinlegrar eignar. Og ég vil vera þeirra Guð.“

Þá féll Abraham fram á ásjónu sína og hló. Hann hugsaði með sjálfum sér: „Getur hundrað ára maður eignast börn og getur Sara níræð alið barn?“

Enn talaði Guð til Abrahams: „Saraí kona þín skal ekki lengur heita Saraí, hún skal heita Sara. Ég mun blessa hana og ég mun einnig gefa þér son með henni.

Þið skuluð umskera hold forhúðar ykkar. Það sé tákn sáttmálans milli mín og ykkar.

En sáttmála minn set ég Ísak sem Sara mun fæða þér um þessar mundir að ári.“

Hvert átta daga sveinbarn skal umskera meðal ykkar, kynslóð eftir kynslóð, þau sem heima eru fædd og líka hin sem keypt eru af útlendingi sem eigi er af þínum ættlegg. Þau skal umskera, bæði þau sem heima eru fædd og þau sem keypt hafa verið. Sáttmáli minn á holdi ykkar skal vera eilífur sáttmáli.