ПСАЛТЫР 77
77
Пс 77
1Вучэньне Асафава.
Слухай, народзе мой, закону майго, прыхілеце вуха вашае да словаў з вуснаў маіх.
2Разамкну мае вусны ў прытчы і вымаўлю старадаўнія прыпавесьці.
3Што чулі мы і даведаліся і бацькі нашы нам пераказалі,
4не схаваем ад дзяцей іхніх, і абвесьцім роду будучаму славу Госпада, і сілу Ягоную, і цуды Ягоныя, што Ён утварыў.
5Ён устанавіў засьведчаньне ў Якаве і паклаў закон у Ізраілі, які наказаў бацькам нашым абвяшчаць дзецям іхнім,
6каб ведаў будучы род, дзеці, якія народзяцца, і каб яны ў свой час абвяшчалі дзецям сваім,
7класьці на Бога надзею сваю, і не забываць дзеяў Божых, і захоўваць наказы Ягоныя,
8і ня быць падобным да бацькоў іхніх, роду ўпарцістага і мяцежнага, сэрцам неўладкаванага і нявернага Богу духам сваім.
9Сыны Яфрэмавыя, узброеныя, лучнікі, павярнулі назад у дзень бітвы:
10яны не захавалі запавету Божага і адмовіліся хадзіць у законе Ягоным:
11забылі дзеі Ягоныя і цуды, якія Ён нам паказаў.
12Ён перад вачыма бацькоў іхніх тварыў цуды ў зямлі Егіпецкай, на полі Цаан.
13Падзяліў мора і правёў іх празь яго, і паставіў воды сьцяною;
14і ўдзень вёў іх вобмацкам, а ўначы сьвятлом вагню;
15расьсек камень у пустыні, і напаіў іх, як зь вялікае бездані;
16са скалы вывеў патокі, і пацяклі воды, як рэкі.
17Але яны ўсё грашылі прад Ім і раздражнялі Ўсявышнага ў пустыні:
18спакушалі Бога ў сэрцы сваім, патрабавалі ежы па душы сваёй,
19і казалі супраць Бога, і сказалі: «ці можа Бог згатаваць трапезу ў пустыні?»
20Вось, Ён ударыў па камені, і пацяклі воды, і паліліся ручаіны. «Ці можа Ён даць і хлеб, ці можа гатаваць мяса народу Свайму?»
21Гасподзь пачуў, і ўспалымніўся гневам, і вагонь загарэўся на Якава, і гнеў падняўся супроць Ізраіля,
22за тое, што ня верылі ў Бога і не спадзяваліся на ратваньне Ягонае.
23Ён загадаў аблокам угары, і адчыніў дзьверы неба,
24і пусьціў, быццам дождж, на іх манну ў ежу, і хлеб нябесны ім даў.
25Хлеб анёльскі еў чалавек, паслаў Ён ім ежы ўдосыць.
26Ён падняў на небе вецер усходні, і навёў паўднёвы сілаю Сваёю
27і, як пыл, паслаў на іх мяса дажджом, і, як пясок марскі, птушак крылатых;
28і кінуў іх сярод табара іхняга, каля жытлішчаў іхніх,
29і яны елі і наеліся; і даў ім, чаго яны зажадалі.
30Але яшчэ не прайшло хаценьне іхняе, яшчэ ежа была ў вуснах у іх,
31гнеў Божы прыйшоў на іх, забіў тлустых іхніх, і юнакоў Ізраілевых паваліў.
32Пры ўсім гэтым яны ўсё ж грашылі далей, і ня верылі ў цуды Ягоныя.
33І загубіў дні іхнія ў марнасьці і гады іхнія ў страху.
34Калі Ён забіваў іх, яны шукалі Яго, і вярталіся, і з раніцы шукалі Бога,
35і прыгадвалі, што Бог - іхняе прыстанішча і Бог Усявышні - Збаўца іхні,
36і вуснамі сваімі лісьлівілі Яму, і языком сваім хлусілі прад Ім;
37а сэрца іхняе нямоцна стаяла прад Ім, і ня былі яны верныя запавету Ягонаму.
38Але Ён, Міласэрны, дараваў грэх і ня зьнішчаў іх; шматкроць адводзіў гнеў Свой і ня ятрыў лютасьці Сваёй.
39Ён памятаў, што яны - цялесныя, дыханьне, якое выходзіць і ня вяртаецца.
40Колькі разоў яны раздражнялі Яго ў пустыні і гневалі Яго ў краі неабжытым!
41І зноў спакушалі Бога, і зьневажалі Сьвятога Ізраілевага,
42не памяталі рукі Ягонай, дня, калі выбавіў іх ад прыгнёту,
43калі аказаў у Егіпце азнакі Свае і цуды Свае на полі Цаан,
44і ператварыў рэкі іхнія і патокі іхнія ў кроў, каб яны піць не маглі;
45паслаў на іх заедзь, каб джаліла іх, і жаб, каб губілі іх;
46парасьліну зямную іхнюю аддаў вусеням і працу іхнюю - саранчы;
47вінаград іхні пабіў градам і шаўкоўніцы іхнія аддаў сьцюжы;
48быдла іхняе аддаў граду і статкі іхнія - маланкам;
49паслаў на іх полымя гневу Свайго, і абурэньне, і лютасьць і беды, пасольства ліхіх анёлаў;
50Ён дарогу выпрастаў гневу Свайму, не ахоўваў іхніх душаў ад сьмерці, і быдла іхняе аддаў пошасьці;
51пабіў кожнага першынца ў Егіпце, пачаткі сілаў у намётах Хамавых;
52і павёў народ Свой, як авечак, пустыняю;
53вёў іх бясьпечна, і яны не баяліся, а ворагаў іхніх пакрыла мора;
54і прывёў іх у зямлю сьвятую Сваю, на гару гэтую, якую правіца Ягоная набыла.
55Прагнаў ад аблічча іхняга народы, і зямлю іхнюю разьдзяліў у спадчыну ім, і плямёны Ізраілевыя пасяліў у намётах іхніх.
56Але яны яшчэ спакушалі і засмучалі Бога Ўсявышняга, і пастановаў Ягоных ня трымаліся;
57адступалі і здраджвалі, як бацькі іхнія; вярталіся назад, як падманлівы лук;
58засмучалі Яго курганамі сваімі, ды ідаламі сваімі абуджалі зайздрасьць Ягоную.
59Пачуў Бог, і ўспалымніўся гневам, і моцна абурыўся супроць Ізраіля;
60пакінуў селішча ў Сіломе, скінію, у якой жыў Ён сярод людзей;
61і аддаў у няволю Ён моцнасьць Сваю і славу Сваю ў рукі ворага;
62і аддаў Ён мечу народ Свой, і прагневаўся на спадчыну Сваю.
63Хлопцаў ягоных пажыраў вагонь, і дзяўчатам ягоным не сьпявалі шлюбных песьняў;
64сьвятары ягоныя падалі ад меча, і ўдовы ягоныя ня плакалі.
65Але быццам ад сну, абудзіўся Гасподзь, быццам волат, віном пераможаны,
66і ўдарыў ворагам ягоным у тыл, і пасароміў іх навекі,
67і адкінуў палатку Язэпаву, і роду Яфрэмавага не абраў,
68а выбраў калена Юдава, гару Сіён, якую палюбіў,
69і зладзіў, як неба, сьвятыню Сваю, і, як зямлю, угрунтаваў яе навечна,
70і выбраў Давіда, раба Свайго, і ўзяў яго ад кашараў,
71і ад даяроў прывёў яго пасьвіць народ свой, Якаваў, і спадчыну Сваю - Ізраіля.
72І ён пасьвіў іх у чысьціні сэрца свайго, і рукамі мудрымі вадзіў іх.
Цяпер абрана:
ПСАЛТЫР 77: ББЛ
Пазнака
Падзяліцца
Капіяваць
Хочаце, каб вашыя адзнакі былі захаваны на ўсіх вашых прыладах? Зарэгіструйцеся або ўвайдзіце
Alesya Semukha
ПСАЛТЫР 77
77
Пс 77
1Вучэньне Асафава.
Слухай, народзе мой, закону майго, прыхілеце вуха вашае да словаў з вуснаў маіх.
2Разамкну мае вусны ў прытчы і вымаўлю старадаўнія прыпавесьці.
3Што чулі мы і даведаліся і бацькі нашы нам пераказалі,
4не схаваем ад дзяцей іхніх, і абвесьцім роду будучаму славу Госпада, і сілу Ягоную, і цуды Ягоныя, што Ён утварыў.
5Ён устанавіў засьведчаньне ў Якаве і паклаў закон у Ізраілі, які наказаў бацькам нашым абвяшчаць дзецям іхнім,
6каб ведаў будучы род, дзеці, якія народзяцца, і каб яны ў свой час абвяшчалі дзецям сваім,
7класьці на Бога надзею сваю, і не забываць дзеяў Божых, і захоўваць наказы Ягоныя,
8і ня быць падобным да бацькоў іхніх, роду ўпарцістага і мяцежнага, сэрцам неўладкаванага і нявернага Богу духам сваім.
9Сыны Яфрэмавыя, узброеныя, лучнікі, павярнулі назад у дзень бітвы:
10яны не захавалі запавету Божага і адмовіліся хадзіць у законе Ягоным:
11забылі дзеі Ягоныя і цуды, якія Ён нам паказаў.
12Ён перад вачыма бацькоў іхніх тварыў цуды ў зямлі Егіпецкай, на полі Цаан.
13Падзяліў мора і правёў іх празь яго, і паставіў воды сьцяною;
14і ўдзень вёў іх вобмацкам, а ўначы сьвятлом вагню;
15расьсек камень у пустыні, і напаіў іх, як зь вялікае бездані;
16са скалы вывеў патокі, і пацяклі воды, як рэкі.
17Але яны ўсё грашылі прад Ім і раздражнялі Ўсявышнага ў пустыні:
18спакушалі Бога ў сэрцы сваім, патрабавалі ежы па душы сваёй,
19і казалі супраць Бога, і сказалі: «ці можа Бог згатаваць трапезу ў пустыні?»
20Вось, Ён ударыў па камені, і пацяклі воды, і паліліся ручаіны. «Ці можа Ён даць і хлеб, ці можа гатаваць мяса народу Свайму?»
21Гасподзь пачуў, і ўспалымніўся гневам, і вагонь загарэўся на Якава, і гнеў падняўся супроць Ізраіля,
22за тое, што ня верылі ў Бога і не спадзяваліся на ратваньне Ягонае.
23Ён загадаў аблокам угары, і адчыніў дзьверы неба,
24і пусьціў, быццам дождж, на іх манну ў ежу, і хлеб нябесны ім даў.
25Хлеб анёльскі еў чалавек, паслаў Ён ім ежы ўдосыць.
26Ён падняў на небе вецер усходні, і навёў паўднёвы сілаю Сваёю
27і, як пыл, паслаў на іх мяса дажджом, і, як пясок марскі, птушак крылатых;
28і кінуў іх сярод табара іхняга, каля жытлішчаў іхніх,
29і яны елі і наеліся; і даў ім, чаго яны зажадалі.
30Але яшчэ не прайшло хаценьне іхняе, яшчэ ежа была ў вуснах у іх,
31гнеў Божы прыйшоў на іх, забіў тлустых іхніх, і юнакоў Ізраілевых паваліў.
32Пры ўсім гэтым яны ўсё ж грашылі далей, і ня верылі ў цуды Ягоныя.
33І загубіў дні іхнія ў марнасьці і гады іхнія ў страху.
34Калі Ён забіваў іх, яны шукалі Яго, і вярталіся, і з раніцы шукалі Бога,
35і прыгадвалі, што Бог - іхняе прыстанішча і Бог Усявышні - Збаўца іхні,
36і вуснамі сваімі лісьлівілі Яму, і языком сваім хлусілі прад Ім;
37а сэрца іхняе нямоцна стаяла прад Ім, і ня былі яны верныя запавету Ягонаму.
38Але Ён, Міласэрны, дараваў грэх і ня зьнішчаў іх; шматкроць адводзіў гнеў Свой і ня ятрыў лютасьці Сваёй.
39Ён памятаў, што яны - цялесныя, дыханьне, якое выходзіць і ня вяртаецца.
40Колькі разоў яны раздражнялі Яго ў пустыні і гневалі Яго ў краі неабжытым!
41І зноў спакушалі Бога, і зьневажалі Сьвятога Ізраілевага,
42не памяталі рукі Ягонай, дня, калі выбавіў іх ад прыгнёту,
43калі аказаў у Егіпце азнакі Свае і цуды Свае на полі Цаан,
44і ператварыў рэкі іхнія і патокі іхнія ў кроў, каб яны піць не маглі;
45паслаў на іх заедзь, каб джаліла іх, і жаб, каб губілі іх;
46парасьліну зямную іхнюю аддаў вусеням і працу іхнюю - саранчы;
47вінаград іхні пабіў градам і шаўкоўніцы іхнія аддаў сьцюжы;
48быдла іхняе аддаў граду і статкі іхнія - маланкам;
49паслаў на іх полымя гневу Свайго, і абурэньне, і лютасьць і беды, пасольства ліхіх анёлаў;
50Ён дарогу выпрастаў гневу Свайму, не ахоўваў іхніх душаў ад сьмерці, і быдла іхняе аддаў пошасьці;
51пабіў кожнага першынца ў Егіпце, пачаткі сілаў у намётах Хамавых;
52і павёў народ Свой, як авечак, пустыняю;
53вёў іх бясьпечна, і яны не баяліся, а ворагаў іхніх пакрыла мора;
54і прывёў іх у зямлю сьвятую Сваю, на гару гэтую, якую правіца Ягоная набыла.
55Прагнаў ад аблічча іхняга народы, і зямлю іхнюю разьдзяліў у спадчыну ім, і плямёны Ізраілевыя пасяліў у намётах іхніх.
56Але яны яшчэ спакушалі і засмучалі Бога Ўсявышняга, і пастановаў Ягоных ня трымаліся;
57адступалі і здраджвалі, як бацькі іхнія; вярталіся назад, як падманлівы лук;
58засмучалі Яго курганамі сваімі, ды ідаламі сваімі абуджалі зайздрасьць Ягоную.
59Пачуў Бог, і ўспалымніўся гневам, і моцна абурыўся супроць Ізраіля;
60пакінуў селішча ў Сіломе, скінію, у якой жыў Ён сярод людзей;
61і аддаў у няволю Ён моцнасьць Сваю і славу Сваю ў рукі ворага;
62і аддаў Ён мечу народ Свой, і прагневаўся на спадчыну Сваю.
63Хлопцаў ягоных пажыраў вагонь, і дзяўчатам ягоным не сьпявалі шлюбных песьняў;
64сьвятары ягоныя падалі ад меча, і ўдовы ягоныя ня плакалі.
65Але быццам ад сну, абудзіўся Гасподзь, быццам волат, віном пераможаны,
66і ўдарыў ворагам ягоным у тыл, і пасароміў іх навекі,
67і адкінуў палатку Язэпаву, і роду Яфрэмавага не абраў,
68а выбраў калена Юдава, гару Сіён, якую палюбіў,
69і зладзіў, як неба, сьвятыню Сваю, і, як зямлю, угрунтаваў яе навечна,
70і выбраў Давіда, раба Свайго, і ўзяў яго ад кашараў,
71і ад даяроў прывёў яго пасьвіць народ свой, Якаваў, і спадчыну Сваю - Ізраіля.
72І ён пасьвіў іх у чысьціні сэрца свайго, і рукамі мудрымі вадзіў іх.
Цяпер абрана:
:
Пазнака
Падзяліцца
Капіяваць
Хочаце, каб вашыя адзнакі былі захаваны на ўсіх вашых прыладах? Зарэгіструйцеся або ўвайдзіце
Alesya Semukha