رب قربانیاں نی خوشبو تُوں خوش ہویا، تے اپݨے دِلے وِچ آخیا، ”ہُݨ میں انساناں نی وجہ نال کدے وی زِیمی پر لعنت ناں پہیجݨ لغا، حالاںکہ انساناں نا دِل نِکی عمر تُوں ہی خراب اے. تے ساریاں جانداراں کی جِس طرح میں ہُݨ ماریا، کدے ناں مارݨ لغا. جدوں تک زِیمی رہسی تے رائی بائی، کٹائی نا ویلا، گرمی تے سردی، دیہاڑ رات ختم نی ہوݨ لغی۔“