அம்மங்ங பேதுரு அவனகூடெ, “அனனியா! சலமாறிதா ஹண ஒந்து பாக ஏமாத்திபீத்தட்டு, பரிசுத்த ஆல்ப்மாவாயி இப்பாவனகூடெ பொள்ளு ஹளத்தெபேக்காயி, நின்ன மனசின செயித்தானிக புட்டுகொட்டுது ஏக்க? ஆ சல மாறாத்தமுச்செ அது நிந்துதென்னெ அல்லோ? அதன மாறிகளிஞட்டும் ஆ ஹண நின்னகையிதால இத்து? நின்ன மனசினாளெ ஈ, பேடாத்த சிந்தெ பந்துது ஏனாக? அதுகொண்டு நீ, மனுஷம்மாராகூடெ அல்ல பொள்ளு ஹளிது; தெய்வதகூடெ ஆப்புது பொள்ளு ஹளிது” ஹளி ஹளிதாங். அனனியா ஈ, வாக்கு கேளங்ங ஆகளே கீளெபித்து சத்தண்டுஹோதாங்; இது அருதா எல்லாரிகும் பயங்கர அஞ்சிக்கெ உட்டாத்து.