அம்மங்ங அனனியா ஆ ஊரிக ஹோயி, அவனமேலெ கையிபீத்தட்டு, “தம்மா சவுலு! நீ பந்தா பட்டெயாளெ தரிசனமாயிற்றெ கண்டா எஜமானனாயிப்பா ஏசு, நினங்ங திரிச்சும் முந்தளத்த ஹாற கண்ணு காம்பத்தெகும், நீ பரிசுத்த ஆல்ப்மாவாளெ நெறெவத்தெகும் பேக்காயி நன்ன ஹளாய்ச்சுதீனெ” ஹளி ஹளிதாங். ஆகதென்னெ சவுலா கண்ணிந்த மீன்சொளிக்கெத ஹாற உள்ளா ஏனோ உதிரி பித்துத்து; அம்மங்ங அவன கண்ணு ஒயித்தாயி கண்டுத்து; காழ்ச்செ கிட்டிதா சவுலு எத்து ஹோயி, ஸ்நானகர்ம ஏற்றெத்திதாங்.