Maka bŭrnazarlah Yakob suatu nazar, katanya, Jikalau kiranya Allah akan ada sŭrtaku dan iya mŭmliharakan aku pada jalan yang kujalani ini, dan iya mŭmbri padaku riziki akan makan, dan pakiean akan kupakie itu,
Supaya aku kŭmbali kŭlak dŭngan slamatnya karumah ayahku; pada masa itu kŭlak Tuhan itu mŭnjadi Allah bagieku;
Maka batu ini, yang tŭlah kulŭtakkan mŭnjadi tandah itu kŭlak, mŭnjadilah sa’buah rumah Allah: dan barang sasuatu yang angkau kŭrniakan padaku sunggoh sunggohlah aku handak pŭrsŭmbahkan padamu dalam spuloh asa.