توریت شریف: پَیدایش 24
24
1حضرت اِبراہِیم بُڈھے ہوئی گئے سݨ، تے رب اُنہاں نی ہر گل وِچ برکت دِتی سی۔ 2اِک دیہاڑے اُنہاں اپݨے کہار نے ساریاں تُوں بڑے نوکر کی جیہڑا جائیداد نا پُورا انتظام چلاݨا سی، آخیا، ”رسم نے مُطابق مہاڑے پٹ تلھے ہتھ رخ. 3میں تہاڑے کولوں رب نی قسم کِہننا آں، جیہڑا دوآں جہاناں نا مالک اے، کہ تُوں کنعانیاں وِچوں جِہناں نے وِچ میں رہݨا آں، مہاڑے پُترے اسحاق کی ناں بیاسیں، 4بلکہ توں مہاڑے مُلخے وِچ جائی کے مہاڑے رشتہ داراں وِچوں مہاڑے پُترے واسطے کُڑی کِہنی آݨسیں۔»
5نوکرے آخیا، ”ہوئی سکݨا کہ او کُڑی مہاڑے نال ناں اچھَے. فِر کَے میں تُساں نے پُترے کی واپس اُس مُلخے در نال ہی کہنی جاں؟»
6حضرت اِبراہِیم آخیا، ”توں مہاڑے پُترے کی اُدھر کدے وی ناں کھڑیاں۔ 7رب جیہڑا آسماناں نا مالک اے، اپݨا فرِشتہ تُہاڑے اگے بیچھسی. اِس واسطے تُوں مہاڑے پُترے واسطے اُنہاں وِچوں زناݨی چُننے وِچ ضرور کامیاب ہوسیں، کِیئانکہ رب ہی مِکی مہاڑے پیؤ نے کہروں تے مہاڑے مُلکے وِچوں اِتھے کِہنی آیا، تے اُس قسم کھائی کے مہاڑے نال وعِدہ کیتا کہ ”میں اے کَنعان نامی مُلخ تُہاڑی اولاد کی دیساں“. 8جے او کُڑی تہاڑے نال ناں اچھَے، تے تُوں مہاڑی قسم کولوں آزاد ایں. پر توں مہاڑے پُترے کی اُتھے کدے وی ناں کھڑیاں۔» 9نوکرے اپݨے مالک حضرت اِبراہِیم نے پٹ تھلے ہتھ رخی کے اے قسم کھادی۔
10فِر او اپݨے مالک نے دس اُونٹھاں پر قیمتی تحفے لدی کے مسوِپتامیہ مُلک در روانہ ہوئی گیا. ٹُرنا ٹُرنا او اُس شہر پُہجھی گیا جِتھے حضرت اِبراہِیم نا پہرآ نحُور رہݨا سی. 11نماشاں ویلے جِسلے کڑیاں پاݨی پہرنے واسطے اچھݨیاں سݨ، اُس ویلے شہر توں باہر اِک کھُوئے پر اُس اُونٹھاں کی بالی شوڑیا، 12تے دُعا کِیتی، ”اے رب، مہاڑے مالک حضرت اِبراہِیم نے خُدا، میں تُہاڑی مِنت کرنا آں کہ توں مہاڑا کم کری شوڑ، تے مہاڑے مالک حضرت اِبراہِیم پر کرم کر۔ 13تک، میں اِس کھوئے پر کھلتا واں، تے اتھے اِس گراں نیاں کُڑیاں پاݨی پہرنے واسطے اچھݨیاں۔ 14اِس طرح ہووے کہ جیہڑی کُڑی کی میں آخاں کہ ’تُساں ذرا اپݨا کہڑا تَھلے کرو کہ میں پاݨی پِی کِہناں‘، تے او آخے کہ ’ہاں پی کِہنو، تے میں تُساں نیاں اُونٹھاں کی وی پلاساں‘، تے اے او ہی کُڑی ہووے جِس کی تُوں اپݨے خادم حضرت اسحاق واسطے چُݨیا ہووے. اِس طرح میں سمجھی جاساں کہ تُوں مہاڑے مالک پر کرم کیتا۔“
15او آلے دعا کرنا پیا سی، کہ رِبقہ نامی اِک کُڑی شہر وِچوں نِکلی آئی. اُس نے مُونڈے پر اِک کہڑا سی. او بِتُو ایل نی تہی سی. (بِتُو اِیل حضرت ابراہیم نے پہراؤ نحُور نا پُتر سی، تے نحُور نی بیوی نا ناں مِلکاہ سی.) 16او کُڑی بہُوں ہی سُہݨی کنواری سی، تے بالکل پاک صاف سی۔ او تھَلے کھوئے کول گئی، تے فِر اپݨا کہڑا پَہری کے اُتھوں مُڑی۔
17تاں فِر او نوکر تاولا تاولا اُس کی ملݨے واسطے دوڑیا تے آخیا، ”مِکی اپݨے کہڑے وِچوں تھوڑا جہیا پاݨی پِلائی شوڑسو؟“
18اُس آخیا، ”جی پی کہنو“، تے تاولے نال کہڑے کی اُس نیاں ہتھاں در تھلے کری کے اُس کی پاݨی پلایا۔ 19اُس کی پاݨی پلاݨے تُوں بعد کُڑی آخیا، ”میں تُساں نیاں اُونٹھاں واسطے وی پاݨی پہری پہری کے آݨساں جدوں تک او پِی ناں کہنݨ۔“ 20او تاولی تاولی کہڑے کی کھُرلی وِچ ڈولی کے فِر کھوئے در دوڑی، تے پاݨی پہری پہری کے ساریاں اُونٹھاں کی پلایا۔ 21او نوکر چُپ چاپ اُس کی غور نال تکݨا رہیا تانکہ اُس کی پتہ لغے کہ اللّٰہ تعالیٰ اُس نا سفر کامیاب کیتا اَے یا نی۔
22جس ویلے اُونٹھ پاݨی پِی رہے، تے اُس ویلے اُس نوکرے اَدھے تولے سونے نی اِک نتھ تے دس تولے سونے نے دو کڑے بی بی رِبقہ نیاں باواں واسطے باہر کہڈے، 23تے آخیا، ”مِکی دَسو کہ تُساں کُس نی تِہی او؟ تے کَے تُساں نے پیؤ نے کہار اساں نے رہݨے واسطے جغہ ہے وَے؟“
24اُس آخیا، ”میں بِتُو ایل نی تِہی آں، تے نحور مہاڑا دادا اے، تے ملکاہ مہاڑی دادی اے۔“ 25اُس اے وی آخیا، ”تساں نے رہݨے نی جغہ تے اُونٹھاں واسطے کہاہ تے پَہو وی اَے۔“
26تاں فِر اُس بندے رب اگے سجدہ کِیتا 27تے آخیا، ”رب، مہاڑے مالک حضرت اِبراہِیم نے خُدا، تُہاڑی تعریف کیتی جائے. تُوں مہاڑے مالک نال اپݨا کرم تے وفا کیتی! تُوں مِکی ٹھیک رستے پر ٹوری کے مہاڑے مالکے نے پہراواں کول کہنی آندا۔» 28فِر اُس کُڑی دوڑی کے اپݨی ماؤ نے کہار جائی ساریاں کی سب کُج دَسی شوڑیا۔
29بی بی رِبقہ نا اِک پہرآ سی جِس نا ناں لابن سی. 30اِس طرح ہویا کہ جِس ویلے اُس نتھ تے کڑے تکے جیہڑے اُس نی پہیݨوں نے ہتھے وِچ سݨ، تے نال اُس اپݨی پہیݨوں نیاں گلاں وی سُݨیاں، تے او باہر کھُوئے پر اُس بندے در دوڑنا گِیا۔ اُس تکیا کہ او بندہ کھوئے کول اُونٹھاں نال کھلتا وا سی۔ 31تاں اُس آخیا، ”تُساں جیہڑے رب نے مبارک بندے او، اندر اچھو! باہر کِیئاں کھلتے وے او؟ میں اپݨے کہرے وِچ تُساں واسطے سب کُج تیار کیتا، تے تُساں نے اُونٹھاں واسطے کافی جغہ اے۔» 32فِر او بندہ کہرے وِچ آیا، تے لابن اُس نے اُونٹھاں اپروں پہار لوایا۔ اُنہاں اگے پہو تے کہاہ بوایا، تے اُس کی تے اُس نال جیہڑے بندے سݨ اُنہاں کی پیر تہوݨے واسطے پاݨی دِتا، 33تے روٹی اُس اگے رخی. پر اُس آخیا، ”جدوں تک میں اپݨے دِلے نی گل تُساں کی دسی ناں شوڑاں، میں روٹی ناں کھاݨا.»
لابن آخیا، ”اچھّا، دَسو۔“
34اُس آخیا، ”میں حضرت اِبراہِیم نا نوکر آں۔ 35تے رب مہاڑے مالک کی بہُوں برکت دِتی اے، تے او بہُوں بڑا بندہ ہوئی گیا اے. رب اُنہاں کی نوکر، سونے چاندی، پہڈاں بکریاں، گاںئیاں، دانداں، اُونٹھاں تے کھوتیاں نال نوازیا اے۔ 36جدوں مہاڑے مالک نی زناݨی بی بی سارہ بُڈی ہوئی گئی سی، اُس ویلے رب اُس وِچوں مہاڑے مالک کی اِک پُتر دِتا، تے مہاڑے مالک اپݨا سارا کُج اپݨے پُترے کی چائی دِتا۔ 37مہاڑے مالک مِکی قسم دِتی کہ ’تُوں کنعانیاں وِچوں جِہناں نے مُلخے وِچ میں رہݨا آں، مہاڑے پُترے اسحاق کی ناں بیاسیں، 38بلکہ توں مہاڑے مُلخے وِچ جائی کے مہاڑے پیؤ نے کہار تے مہاڑے رشتہ داراں وِچوں مہاڑے پُترے واسطے کُڑی بیاہی کے آݨسیں‘۔ 39فِر میں اپݨے مالکے کی آخیا کہ ’ہوئی سکݨا کہ او کُڑی مہاڑے نال ناں اچھے‘. 40اُنہاں فِر مِکی آخیا کہ ’رب، جس نے حُکم نے مُطابق میں زندگی گُزارنا ریا آں، او تہاڑے نال اپݨا فرشتہ پہیجسی تے تُہاڑا سفر کامیاب کرسی. تُوں ضرور مہاڑے پُترے واسطے مہاڑیاں رِشتے داراں تے مہاڑے پیؤ نے کہرے وِچوں کُڑی آݨسیں. 41جدوں توں مہاڑے رشتہ داراں وِچ پُہچسیں، تے جے او کڑی ناں دیݨ، تے فِر تُوں مہاڑی قسم توں آزاد ایں‘.
42اج جدُوں میں کھوئے کول آیا، تے میں دعا کیتی کہ ’اے رب، مہاڑے مالِک حضرت اِبراہِیم نے خُدا، جے تُہاڑی مرضی ہوئے، تے مِکی اِس مقصد وِچ کامیابی دے جِس واسطے میں اِتھے آیا آں. 43تک! میں اِس کھوئے کول کھلتا واں. اِس طرح ہووے کہ کوئی کڑی پاݨی پہرنے واسطے اچھَے تے میں اِس کی آخاں کہ ’ذرا اپݨے کہڑے وِچوں مِکی تھوڑا پاݨی پلائی شوڑسو؟‘، 44تے او آخے کہ ’تُساں پیئو، تے میں تُساں نیاں اُونٹھاں کی وی پاݨی پلاساں‘، تے اے ہی او کڑی ہوئے جیہڑی رب مہاڑے مالکے نے پُترے واسطے چُݨی ہوسی‘۔
45میں دِلے وِچ اے ہی آخݨا ساں کہ رِبقہ اپݨا کہڑا مونڈے پر رخی کے باہر نکلی، تے تھلے کھوئے در گئی تے پاݨی پہریا. فِر میں اِس کی آخیا کہ ’ذرا مِکی پاݨی پلائی شوڑسو‘۔ 46اُس تاولا اپݨا کہڑا مونڈے پروں لہوائی کے آخیا کہ ’پیؤ، تے میں تُساں نے اُونٹھاں کی وی پلاساں‘. میں پاݨی پیتا، تے اُس مہاڑیاں اُونٹھاں کی وی پلایا۔
47فِر میں اُس کولوں پُچھیا کہ ’تُوں کس نی تہی ایں؟‘، تے اُس آخیا کہ ’میں بِتُو ایل نی تہی آں، تے نحور مہاڑا دادا اے، تے ملکاہ مہاڑی دادی اے‘. فِر میں اُس نے نکے وِچ نتھ تے اُس نیاں باواں وِچ کڑے پوائے۔ 48فِر میں سجدے وِچ پئی گیا تے آخیا کہ ’اے رب، مہاڑے مالک حضرت اِبراہِیم نے خُدا، تُوں مبارک ایں! کہ تُوں مِکی سِدہے راہے اپر ٹوریا جِتھوں میں اپݨے مالک نے پراؤ نی پوتری اُس نے پُترے واسطے بیاہی کے کھڑساں‘۔
49جے تُساں مہاڑے مالک نال مہربانی تے وفاداری کرو، تے مِکی اپݨا فیصلہ دسو. جے نی، تے فِر وی مِکی دسو، کہ میں کُسے ہور پاسے جاں۔“
50فِر لابن تے بِتُو ایل دوآں جواب دِتا، ”اے گل رب نی طرفوں ہوئی اے. تے فِر اساں تُساں کی کُج پہیڑا چنگا ناں آخݨے۔ 51تکو، رِبقہ تُساں نے سامݨے بیٹھی وی اے. اِس کی کہنی کھڑو تے رب نے آخݨے نے مطابق اِس کی اپݨے مالک نے پُترے نال بیاہی شوڑو۔»
52جس ویلے حضرت اِبراہِیم نے نوکرے اے گلاں سُݨیاں، تے رب اگے سجدہ کِیتا۔ 53فِر اُس سونے تے چاندی نے زیور تے نال کپڑے کہنی کے بی بی رِبقہ نے حوالے کِیتے، تے اُس نے پہراؤ تے ماؤ کی وی قیمتی چیزاں دِتیاں۔ 54فِر نوکر تے اُس نے نال نیاں بندیاں کھاݨا کھادا پیتا، تے ساری رات اُتھے کڈی.
فِر سویرے اُٹھی کے نوکرے آخیا، ”ہُݨ مِکی مہاڑے مالک دَر روانہ کری سٹو۔“
55پر بی بی رِبقہ نے پہراؤ تے ماؤ آخیا، ”تقریباً دَساں دیہاڑیاں تک اِس کی اَساں کول رہݨ دیو، تے فِر لغے جاؤ۔“
56پر اُس اِنہاں کی آخیا، ”تُساں مِکی ناں روکو، کِیئانکہ رب مہاڑا سفر کامیاب کیتا. مِکی اجازت دیو، تانکے میں اپݨے مالک کول مُڑی جاں۔“
57اُنہاں آخیا، ”اساں رِبقہ کی بُلائی کے اُس کولوں پُچھݨے آں کہ او کے آخݨی اے۔» 58تے اُنہاں اُس کی بُلائی کے پُچھیا، ”تُوں اِس بندے نال جاسیں؟“
اُس جواب دِتا، ”ہاں، میں جاساں۔“
59تاں فِر اُنہاں رِبقہ کی تے اُس نی دائی کی تے حضرت اِبراہِیم نے نوکر تے اُس نے بندیاں کی روانہ کری شوڑیا۔ 60اُنہاں رِبقہ کی دُعاواں دِتیاں،
”تُہاڑی نسل لکھاں تے کروڑاں ہووے،
تے او اپݨے دُشمݨاں پر فتح حاسل کرے!»
61فِر بی بی رِبقہ تے اُس نیاں لونڈیاں اُٹھی کے نوکر نے پِچھے پِچھے جاݨے واسطے اُونٹھاں اپر سوار ہویاں، تے نوکر بی بی رِبقہ کی نال کہنی کے ٹری گئے۔
62اُس ویلے حضرت اسحاق جنوب آلے پاسے نیگیوَ نے عِلاقے وِچ رہݨے سݨ. او بیر لحی روئی دروں آئے سݨ. 63اِک دیہاڑے نماشاں ویلے او کھُلے میدانے وِچ کُج گہرا سوچݨے واسطے گئے، تے اُنہاں اپر تکیا کہ اونٹھ اچھݨے پئے۔ 64بی بی رِبقہ جس ویلے اُپر تکیا، اُنہاں نی نظر حضرت اسحاق پر پئی گئی، تے او اپݨے اونٹھے اپروں لہی گئے۔ 65اُنہاں نوکرے کولوں پُچھیا، ”اے بندہ کُݨ اے، جیہڑا اَساں در اچھݨا پیا؟“
نوکرے جواب دِتا، ”اے مہاڑا مالک اے.“ تے بی بی رِبقہ اپݨی چادر کِنہی کے مُونہ کجی شوڑیا۔
66فِر نوکرے ساریاں گلاں جہڑیاں ہویاں سݨ حضرت اسحاق کی دسی سَٹیاں۔ 67تے حضرت اسحاق بی بی رِبقہ کی اُس تمبو وِچ کہنی گئے جِتھے اُنہاں نی مرحُومہ والدہ رہݨے سݨ، تے بی بی رِبقہ اُنہاں نی کہرے آلی بݨی گئی. حضرت اسحاق نی دلے وِچ اُس واسطے بہُوں محبت پیدا ہوئی گئی. اِنہاں نے اِس پیار نی وجہ نال حضرت اسحاق اپݨی والدہ نے مرنے نا غم پُہلی گئے۔
Currently Selected:
توریت شریف: پَیدایش 24: phr
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Text (c) 2021 Noor-e-Kashmir
Audio (p) 2021 Noor-e-Kashmir
توریت شریف: پَیدایش 24
24
1حضرت اِبراہِیم بُڈھے ہوئی گئے سݨ، تے رب اُنہاں نی ہر گل وِچ برکت دِتی سی۔ 2اِک دیہاڑے اُنہاں اپݨے کہار نے ساریاں تُوں بڑے نوکر کی جیہڑا جائیداد نا پُورا انتظام چلاݨا سی، آخیا، ”رسم نے مُطابق مہاڑے پٹ تلھے ہتھ رخ. 3میں تہاڑے کولوں رب نی قسم کِہننا آں، جیہڑا دوآں جہاناں نا مالک اے، کہ تُوں کنعانیاں وِچوں جِہناں نے وِچ میں رہݨا آں، مہاڑے پُترے اسحاق کی ناں بیاسیں، 4بلکہ توں مہاڑے مُلخے وِچ جائی کے مہاڑے رشتہ داراں وِچوں مہاڑے پُترے واسطے کُڑی کِہنی آݨسیں۔»
5نوکرے آخیا، ”ہوئی سکݨا کہ او کُڑی مہاڑے نال ناں اچھَے. فِر کَے میں تُساں نے پُترے کی واپس اُس مُلخے در نال ہی کہنی جاں؟»
6حضرت اِبراہِیم آخیا، ”توں مہاڑے پُترے کی اُدھر کدے وی ناں کھڑیاں۔ 7رب جیہڑا آسماناں نا مالک اے، اپݨا فرِشتہ تُہاڑے اگے بیچھسی. اِس واسطے تُوں مہاڑے پُترے واسطے اُنہاں وِچوں زناݨی چُننے وِچ ضرور کامیاب ہوسیں، کِیئانکہ رب ہی مِکی مہاڑے پیؤ نے کہروں تے مہاڑے مُلکے وِچوں اِتھے کِہنی آیا، تے اُس قسم کھائی کے مہاڑے نال وعِدہ کیتا کہ ”میں اے کَنعان نامی مُلخ تُہاڑی اولاد کی دیساں“. 8جے او کُڑی تہاڑے نال ناں اچھَے، تے تُوں مہاڑی قسم کولوں آزاد ایں. پر توں مہاڑے پُترے کی اُتھے کدے وی ناں کھڑیاں۔» 9نوکرے اپݨے مالک حضرت اِبراہِیم نے پٹ تھلے ہتھ رخی کے اے قسم کھادی۔
10فِر او اپݨے مالک نے دس اُونٹھاں پر قیمتی تحفے لدی کے مسوِپتامیہ مُلک در روانہ ہوئی گیا. ٹُرنا ٹُرنا او اُس شہر پُہجھی گیا جِتھے حضرت اِبراہِیم نا پہرآ نحُور رہݨا سی. 11نماشاں ویلے جِسلے کڑیاں پاݨی پہرنے واسطے اچھݨیاں سݨ، اُس ویلے شہر توں باہر اِک کھُوئے پر اُس اُونٹھاں کی بالی شوڑیا، 12تے دُعا کِیتی، ”اے رب، مہاڑے مالک حضرت اِبراہِیم نے خُدا، میں تُہاڑی مِنت کرنا آں کہ توں مہاڑا کم کری شوڑ، تے مہاڑے مالک حضرت اِبراہِیم پر کرم کر۔ 13تک، میں اِس کھوئے پر کھلتا واں، تے اتھے اِس گراں نیاں کُڑیاں پاݨی پہرنے واسطے اچھݨیاں۔ 14اِس طرح ہووے کہ جیہڑی کُڑی کی میں آخاں کہ ’تُساں ذرا اپݨا کہڑا تَھلے کرو کہ میں پاݨی پِی کِہناں‘، تے او آخے کہ ’ہاں پی کِہنو، تے میں تُساں نیاں اُونٹھاں کی وی پلاساں‘، تے اے او ہی کُڑی ہووے جِس کی تُوں اپݨے خادم حضرت اسحاق واسطے چُݨیا ہووے. اِس طرح میں سمجھی جاساں کہ تُوں مہاڑے مالک پر کرم کیتا۔“
15او آلے دعا کرنا پیا سی، کہ رِبقہ نامی اِک کُڑی شہر وِچوں نِکلی آئی. اُس نے مُونڈے پر اِک کہڑا سی. او بِتُو ایل نی تہی سی. (بِتُو اِیل حضرت ابراہیم نے پہراؤ نحُور نا پُتر سی، تے نحُور نی بیوی نا ناں مِلکاہ سی.) 16او کُڑی بہُوں ہی سُہݨی کنواری سی، تے بالکل پاک صاف سی۔ او تھَلے کھوئے کول گئی، تے فِر اپݨا کہڑا پَہری کے اُتھوں مُڑی۔
17تاں فِر او نوکر تاولا تاولا اُس کی ملݨے واسطے دوڑیا تے آخیا، ”مِکی اپݨے کہڑے وِچوں تھوڑا جہیا پاݨی پِلائی شوڑسو؟“
18اُس آخیا، ”جی پی کہنو“، تے تاولے نال کہڑے کی اُس نیاں ہتھاں در تھلے کری کے اُس کی پاݨی پلایا۔ 19اُس کی پاݨی پلاݨے تُوں بعد کُڑی آخیا، ”میں تُساں نیاں اُونٹھاں واسطے وی پاݨی پہری پہری کے آݨساں جدوں تک او پِی ناں کہنݨ۔“ 20او تاولی تاولی کہڑے کی کھُرلی وِچ ڈولی کے فِر کھوئے در دوڑی، تے پاݨی پہری پہری کے ساریاں اُونٹھاں کی پلایا۔ 21او نوکر چُپ چاپ اُس کی غور نال تکݨا رہیا تانکہ اُس کی پتہ لغے کہ اللّٰہ تعالیٰ اُس نا سفر کامیاب کیتا اَے یا نی۔
22جس ویلے اُونٹھ پاݨی پِی رہے، تے اُس ویلے اُس نوکرے اَدھے تولے سونے نی اِک نتھ تے دس تولے سونے نے دو کڑے بی بی رِبقہ نیاں باواں واسطے باہر کہڈے، 23تے آخیا، ”مِکی دَسو کہ تُساں کُس نی تِہی او؟ تے کَے تُساں نے پیؤ نے کہار اساں نے رہݨے واسطے جغہ ہے وَے؟“
24اُس آخیا، ”میں بِتُو ایل نی تِہی آں، تے نحور مہاڑا دادا اے، تے ملکاہ مہاڑی دادی اے۔“ 25اُس اے وی آخیا، ”تساں نے رہݨے نی جغہ تے اُونٹھاں واسطے کہاہ تے پَہو وی اَے۔“
26تاں فِر اُس بندے رب اگے سجدہ کِیتا 27تے آخیا، ”رب، مہاڑے مالک حضرت اِبراہِیم نے خُدا، تُہاڑی تعریف کیتی جائے. تُوں مہاڑے مالک نال اپݨا کرم تے وفا کیتی! تُوں مِکی ٹھیک رستے پر ٹوری کے مہاڑے مالکے نے پہراواں کول کہنی آندا۔» 28فِر اُس کُڑی دوڑی کے اپݨی ماؤ نے کہار جائی ساریاں کی سب کُج دَسی شوڑیا۔
29بی بی رِبقہ نا اِک پہرآ سی جِس نا ناں لابن سی. 30اِس طرح ہویا کہ جِس ویلے اُس نتھ تے کڑے تکے جیہڑے اُس نی پہیݨوں نے ہتھے وِچ سݨ، تے نال اُس اپݨی پہیݨوں نیاں گلاں وی سُݨیاں، تے او باہر کھُوئے پر اُس بندے در دوڑنا گِیا۔ اُس تکیا کہ او بندہ کھوئے کول اُونٹھاں نال کھلتا وا سی۔ 31تاں اُس آخیا، ”تُساں جیہڑے رب نے مبارک بندے او، اندر اچھو! باہر کِیئاں کھلتے وے او؟ میں اپݨے کہرے وِچ تُساں واسطے سب کُج تیار کیتا، تے تُساں نے اُونٹھاں واسطے کافی جغہ اے۔» 32فِر او بندہ کہرے وِچ آیا، تے لابن اُس نے اُونٹھاں اپروں پہار لوایا۔ اُنہاں اگے پہو تے کہاہ بوایا، تے اُس کی تے اُس نال جیہڑے بندے سݨ اُنہاں کی پیر تہوݨے واسطے پاݨی دِتا، 33تے روٹی اُس اگے رخی. پر اُس آخیا، ”جدوں تک میں اپݨے دِلے نی گل تُساں کی دسی ناں شوڑاں، میں روٹی ناں کھاݨا.»
لابن آخیا، ”اچھّا، دَسو۔“
34اُس آخیا، ”میں حضرت اِبراہِیم نا نوکر آں۔ 35تے رب مہاڑے مالک کی بہُوں برکت دِتی اے، تے او بہُوں بڑا بندہ ہوئی گیا اے. رب اُنہاں کی نوکر، سونے چاندی، پہڈاں بکریاں، گاںئیاں، دانداں، اُونٹھاں تے کھوتیاں نال نوازیا اے۔ 36جدوں مہاڑے مالک نی زناݨی بی بی سارہ بُڈی ہوئی گئی سی، اُس ویلے رب اُس وِچوں مہاڑے مالک کی اِک پُتر دِتا، تے مہاڑے مالک اپݨا سارا کُج اپݨے پُترے کی چائی دِتا۔ 37مہاڑے مالک مِکی قسم دِتی کہ ’تُوں کنعانیاں وِچوں جِہناں نے مُلخے وِچ میں رہݨا آں، مہاڑے پُترے اسحاق کی ناں بیاسیں، 38بلکہ توں مہاڑے مُلخے وِچ جائی کے مہاڑے پیؤ نے کہار تے مہاڑے رشتہ داراں وِچوں مہاڑے پُترے واسطے کُڑی بیاہی کے آݨسیں‘۔ 39فِر میں اپݨے مالکے کی آخیا کہ ’ہوئی سکݨا کہ او کُڑی مہاڑے نال ناں اچھے‘. 40اُنہاں فِر مِکی آخیا کہ ’رب، جس نے حُکم نے مُطابق میں زندگی گُزارنا ریا آں، او تہاڑے نال اپݨا فرشتہ پہیجسی تے تُہاڑا سفر کامیاب کرسی. تُوں ضرور مہاڑے پُترے واسطے مہاڑیاں رِشتے داراں تے مہاڑے پیؤ نے کہرے وِچوں کُڑی آݨسیں. 41جدوں توں مہاڑے رشتہ داراں وِچ پُہچسیں، تے جے او کڑی ناں دیݨ، تے فِر تُوں مہاڑی قسم توں آزاد ایں‘.
42اج جدُوں میں کھوئے کول آیا، تے میں دعا کیتی کہ ’اے رب، مہاڑے مالِک حضرت اِبراہِیم نے خُدا، جے تُہاڑی مرضی ہوئے، تے مِکی اِس مقصد وِچ کامیابی دے جِس واسطے میں اِتھے آیا آں. 43تک! میں اِس کھوئے کول کھلتا واں. اِس طرح ہووے کہ کوئی کڑی پاݨی پہرنے واسطے اچھَے تے میں اِس کی آخاں کہ ’ذرا اپݨے کہڑے وِچوں مِکی تھوڑا پاݨی پلائی شوڑسو؟‘، 44تے او آخے کہ ’تُساں پیئو، تے میں تُساں نیاں اُونٹھاں کی وی پاݨی پلاساں‘، تے اے ہی او کڑی ہوئے جیہڑی رب مہاڑے مالکے نے پُترے واسطے چُݨی ہوسی‘۔
45میں دِلے وِچ اے ہی آخݨا ساں کہ رِبقہ اپݨا کہڑا مونڈے پر رخی کے باہر نکلی، تے تھلے کھوئے در گئی تے پاݨی پہریا. فِر میں اِس کی آخیا کہ ’ذرا مِکی پاݨی پلائی شوڑسو‘۔ 46اُس تاولا اپݨا کہڑا مونڈے پروں لہوائی کے آخیا کہ ’پیؤ، تے میں تُساں نے اُونٹھاں کی وی پلاساں‘. میں پاݨی پیتا، تے اُس مہاڑیاں اُونٹھاں کی وی پلایا۔
47فِر میں اُس کولوں پُچھیا کہ ’تُوں کس نی تہی ایں؟‘، تے اُس آخیا کہ ’میں بِتُو ایل نی تہی آں، تے نحور مہاڑا دادا اے، تے ملکاہ مہاڑی دادی اے‘. فِر میں اُس نے نکے وِچ نتھ تے اُس نیاں باواں وِچ کڑے پوائے۔ 48فِر میں سجدے وِچ پئی گیا تے آخیا کہ ’اے رب، مہاڑے مالک حضرت اِبراہِیم نے خُدا، تُوں مبارک ایں! کہ تُوں مِکی سِدہے راہے اپر ٹوریا جِتھوں میں اپݨے مالک نے پراؤ نی پوتری اُس نے پُترے واسطے بیاہی کے کھڑساں‘۔
49جے تُساں مہاڑے مالک نال مہربانی تے وفاداری کرو، تے مِکی اپݨا فیصلہ دسو. جے نی، تے فِر وی مِکی دسو، کہ میں کُسے ہور پاسے جاں۔“
50فِر لابن تے بِتُو ایل دوآں جواب دِتا، ”اے گل رب نی طرفوں ہوئی اے. تے فِر اساں تُساں کی کُج پہیڑا چنگا ناں آخݨے۔ 51تکو، رِبقہ تُساں نے سامݨے بیٹھی وی اے. اِس کی کہنی کھڑو تے رب نے آخݨے نے مطابق اِس کی اپݨے مالک نے پُترے نال بیاہی شوڑو۔»
52جس ویلے حضرت اِبراہِیم نے نوکرے اے گلاں سُݨیاں، تے رب اگے سجدہ کِیتا۔ 53فِر اُس سونے تے چاندی نے زیور تے نال کپڑے کہنی کے بی بی رِبقہ نے حوالے کِیتے، تے اُس نے پہراؤ تے ماؤ کی وی قیمتی چیزاں دِتیاں۔ 54فِر نوکر تے اُس نے نال نیاں بندیاں کھاݨا کھادا پیتا، تے ساری رات اُتھے کڈی.
فِر سویرے اُٹھی کے نوکرے آخیا، ”ہُݨ مِکی مہاڑے مالک دَر روانہ کری سٹو۔“
55پر بی بی رِبقہ نے پہراؤ تے ماؤ آخیا، ”تقریباً دَساں دیہاڑیاں تک اِس کی اَساں کول رہݨ دیو، تے فِر لغے جاؤ۔“
56پر اُس اِنہاں کی آخیا، ”تُساں مِکی ناں روکو، کِیئانکہ رب مہاڑا سفر کامیاب کیتا. مِکی اجازت دیو، تانکے میں اپݨے مالک کول مُڑی جاں۔“
57اُنہاں آخیا، ”اساں رِبقہ کی بُلائی کے اُس کولوں پُچھݨے آں کہ او کے آخݨی اے۔» 58تے اُنہاں اُس کی بُلائی کے پُچھیا، ”تُوں اِس بندے نال جاسیں؟“
اُس جواب دِتا، ”ہاں، میں جاساں۔“
59تاں فِر اُنہاں رِبقہ کی تے اُس نی دائی کی تے حضرت اِبراہِیم نے نوکر تے اُس نے بندیاں کی روانہ کری شوڑیا۔ 60اُنہاں رِبقہ کی دُعاواں دِتیاں،
”تُہاڑی نسل لکھاں تے کروڑاں ہووے،
تے او اپݨے دُشمݨاں پر فتح حاسل کرے!»
61فِر بی بی رِبقہ تے اُس نیاں لونڈیاں اُٹھی کے نوکر نے پِچھے پِچھے جاݨے واسطے اُونٹھاں اپر سوار ہویاں، تے نوکر بی بی رِبقہ کی نال کہنی کے ٹری گئے۔
62اُس ویلے حضرت اسحاق جنوب آلے پاسے نیگیوَ نے عِلاقے وِچ رہݨے سݨ. او بیر لحی روئی دروں آئے سݨ. 63اِک دیہاڑے نماشاں ویلے او کھُلے میدانے وِچ کُج گہرا سوچݨے واسطے گئے، تے اُنہاں اپر تکیا کہ اونٹھ اچھݨے پئے۔ 64بی بی رِبقہ جس ویلے اُپر تکیا، اُنہاں نی نظر حضرت اسحاق پر پئی گئی، تے او اپݨے اونٹھے اپروں لہی گئے۔ 65اُنہاں نوکرے کولوں پُچھیا، ”اے بندہ کُݨ اے، جیہڑا اَساں در اچھݨا پیا؟“
نوکرے جواب دِتا، ”اے مہاڑا مالک اے.“ تے بی بی رِبقہ اپݨی چادر کِنہی کے مُونہ کجی شوڑیا۔
66فِر نوکرے ساریاں گلاں جہڑیاں ہویاں سݨ حضرت اسحاق کی دسی سَٹیاں۔ 67تے حضرت اسحاق بی بی رِبقہ کی اُس تمبو وِچ کہنی گئے جِتھے اُنہاں نی مرحُومہ والدہ رہݨے سݨ، تے بی بی رِبقہ اُنہاں نی کہرے آلی بݨی گئی. حضرت اسحاق نی دلے وِچ اُس واسطے بہُوں محبت پیدا ہوئی گئی. اِنہاں نے اِس پیار نی وجہ نال حضرت اسحاق اپݨی والدہ نے مرنے نا غم پُہلی گئے۔
Currently Selected:
:
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Text (c) 2021 Noor-e-Kashmir
Audio (p) 2021 Noor-e-Kashmir