Łukasza 17

Nauczanie o deprawacji i przebaczeniu

(Mt 18,6‐7.21‐22; Mk 9,42)

1 # Mt 18,7; Mk 9,42 Innym razem Jezus tak przemówił do uczniów:

— Nie jest możliwe, by nie przyszedł duchowy zamęt i moralny upadek, jednak straszliwa kara dosięgnie tych, za których przyczyną to się stanie. 2#Mt 18,6.7W perspektywie wieczności lepiej by było takim deprawatorom, gdyby wcześniej każdemu z nich przyczepiono do szyi wielki kamień młyński#Chodzi o ruchomą część wielkich żaren, obracaną jak w kieracie przez zaprzęgniętego wołu lub osła.i utopiono w morskich odmętach, niż pozwolić im, by doprowadzili do grzechu i upadku choćby tylko jednego człowieka, w którego sercu dopiero co zrodziło się zaufanie do mnie#Dosł. „jednego z tych małych” (wiarą).. 3#Mt 18,15Strzeżcie zatem sami siebie.

A gdyby ktoś z twoich braci lub sióstr w wierze zgrzeszył przeciw tobie, upomnij taką osobę. Jeśli się opamięta i będzie prawdziwie żałować # Cały zwrot mówiący o opamiętaniu się i żałowaniu jest ekwiwalentem dynamicznym greckiego słowa metanoia. , wtedy jej przebacz. 4#Mt 18,21.22A gdyby ciągle grzeszyła przeciw tobie i w jednym dniu spotkałoby to ciebie siedem razy, lecz ta osoba za każdym razem prawdziwie żałowałaby swego postępowania, przebacz jej#W tym zdaniu Jezus wyraźnie mówi o przebaczaniu odnoszącym się do różnych grzechów popełnianych przez jedną osobę, a nie do jednego i tego samego grzechu popełnianego ciągle na nowo. Wynika to z faktu ponownego użycia w tekście słowa metanoia („opamiętanie się”), które etymologicznie oznacza całkowitą przemianę myślenia i postępowania porównywalną z dokonaniem zwrotu o 180 stopni i ruszeniem w przeciwnym kierunku. Jezus nie odnosił się do sytuacji ciągłego popełniania jednego i tego samego grzechu (por. 2 P 2,22), bo wtedy nie mówiłby o prawdziwej metanoi, ale o udawaniu żalu i nawrócenia. Tolerowanie udawanego żalu i pozornego nawrócenia byłoby objawem zwykłej głupoty (a przynajmniej braku mądrości) ze strony uczniów, do czego Jezus nigdy nikogo nie zachęcał. Nikogo też nie zachęcał do pozostawania w bliskich relacjach z takim permanentnym grzesznikiem. Jego polecenie przebaczania nie jest w żadnym wypadku nakazem pozostawania w związku z daną osobą ani poleceniem wspólnego dalszego budowania czegokolwiek. Słowo Boże (por. Mt 18,15‐18 i 1 Kor 5,10–12) wręcz nakazuje wierzącym unikać ludzi deklarujących się jako „wierzący”, a jednocześnie trwających w grzechu (ciągle powracających do tego samego grzechu), i trzymać się od nich z daleka. Tacy ludzie są fałszywymi braćmi i siostrami w wierze. Trzeba też pamiętać, że czymś innym jest przebaczenie z głębi duszy, a czymś innym mądrość potrzebna do dalszego rozważnego radzenia sobie z toksycznymi ludźmi, którzy wciąż grzeszą i manipulują innymi, prosząc ich nieustannie o wybaczenie. Mądrość Boża (por. Prz 1,20‐32) każe uciekać od takich osób jak najdalej.!

Nauczanie o posłuszeństwie Słowu Bożemu

(Mt 17,20; Mt 21,21; J 12,48)

5 # Mk 9,24 Apostołowie, słysząc to, powiedzieli:

— PANIE, jeśli tak mamy postępować, to musisz wzmocnić naszą wiarę!

6 # Mt 17,20; Mt 21,21; Mk 11,23 Lecz On odpowiedział:

— Nie jest to kwestia wiary, lecz posłuszeństwa! Kiedy bowiem będziecie mi posłuszni, to wasza wiara, choćby początkowo najmniejsza, będzie wzrastać niczym gorczyca # Ponieważ w tekście oryginalnym Jezus nie użył określenia „wiarę dużą jak...”, ale „wiarę jak...”, to raczej nie chodzi o jej wielkość, tylko o zdolność jej rozwoju i wzrostu. Ziarna gorczycy są bardzo małe, lecz wyrastają z nich krzewy przypominające drzewa. Na Bliskim Wschodzie osiągają one wysokość nawet do 4,5 m. z maleńkiego nasienia. Jeżeli posłusznie pójdziecie za moim Słowem, to nie tylko będziecie w stanie tak przebaczać, ale dokonacie również innych rzeczy, które dziś wydają się wam niemożliwe, jak choćby wezwanie czarnej morwy # Rodzaj sykomory, zwany również oślą figą. Jej owoce, przypominające małe orzeszki, nie były cenione w Izraelu z uwagi na swą ciężkostrawność. W literaturze żydowskiej wspominana jest jako drzewo wyjątkowo trudne do wykorzenienia z uwagi na bardzo rozwinięty system korzeni trzymających ją mocno w środowisku, w którym rośnie. , by się wyrwała ze swego środowiska i – dla zwiększenia owocu # Gr. fyteuo – czasownik opisujący proces przesadzania rośliny w celu zwiększenia jej plonu. Dosłowne interpretowanie tej wypowiedzi prowadzi do niedorzeczności. Zatem trzeba uznać, iż miała ona symboliczny charakter. Morze w semickiej kulturze było symbolem zniszczenia i chaosu. Tylko ktoś o wielkiej wierze, tzn. w pełni polegający na Bożym Słowie i jemu posłuszny, może przynosić owoc wiary w środowisku chaosu i zagłady. – przeniosła na środek morza. Wiara bowiem wzrasta jedynie przy zachowaniu posłuszeństwa # Dosł. „będzie posłuszna”. Osią całej wypowiedzi Jezusa jest wiara (w biblijnym znaczeniu jest to zaufanie do Bożego Słowa), a nie morwa, więc literalne łączenie wypowiedzi o posłuszeństwie z morwą nie ma sensu. Jezus, jako Stwórca wszystkiego (por. Kol 1,17; Ap 1,8), nigdy nie marnował czasu na nauczanie jakichkolwiek niedorzeczności. W całym nauczaniu Jezusa w NT widzimy wyraźnie, iż utożsamia On wiarę z zaufaniem Jego Słowu, zaś to zaufanie weryfikowane jest posłuszeństwem Jemu okazywanym. mojemu Słowu.

7 Sami zresztą oceńcie – czy ktokolwiek, wysyłając niewolnika w pole, by orał lub pasł jego bydło, kiedy ten już wróci od zleconych mu zadań, powie: „Teraz możesz już zostawić wszystko i zasiąść ze mną do stołu!”? Czy tak mu powie? 8Z pewnością nie. Raczej da mu kolejne zadanie: „Teraz przygotuj mi coś do jedzenia. Przebierz się i usługuj mi, aż się nasycę. Dopiero później będziesz mógł sam się najeść i napić”.

9 Czy jest słuszne, by niewolnik # Użycie przez Jezusa słowa „niewolnik” (gr. doulos) ma głęboki sens. Podkreślenie kwestii posłuszeństwa miało znaczenie w perspektywie misji, do której wypełnienia Jezus przygotowywał uczniów. Niewolnik nie miał realizować własnych pomysłów, a jedynie wypełniać wolę swego pana. Uczniowie rozumieli to bardzo dobrze, na co wskazują odniesienia do tego w pismach Apostoła Pawła, Piotra, Jana, a także Jakuba i Judy. Wszyscy oni nazywali siebie niewolnikami PANA (por. Rz 1,1; Jk 1,1; 2 P 1,1; Jud 1; Ap 22,3). oczekiwał łaskawości od swego pana z tego powodu, że wypełnia jego rozkazy? 10#Hi 22,3; Hi 35,7; 1 Kor 9,16Podobnie i wy – za każdym razem, gdy już wykonacie, co wam poleciłem – mówcie sobie: „Wykonaliśmy to, co było naszym obowiązkiem. Nie ma w tym żadnej naszej zasługi#Gr. achreios – coś nieużytecznego, nieprzynoszącego dochodu czy plonu.”.

Nauczanie o wdzięczności

11 # Łk 9,51‐53 Zmierzając z Galilei do Jerozolimy, Jezus postanowił iść środkiem Samarii#Samaria (hebr. Szamir) – miasto położone w środkowej części krainy zwanej Samarią, na wzniesieniu o tej samej nazwie.. 12#Kpł 13,45.46W pobliżu jakiejś wioski napotkał grupę dziesięciu trędowatych. Trzymali się z daleka#Zachowanie trędowatych było zgodne z przepisami Prawa Mojżeszowego (zob. Kpł 13,45‐46). Chorzy na trąd musieli trzymać się z daleka od ludzi. Nawet gdy choroba ustąpiła, nadal byli uważani za trędowatych. Zanim człowiek mógł wrócić do życia w społeczności, musiał najpierw stawić się u kapłana na oględziny (zob. Kpł 14,1‐32).

13 # Kpł 13,45‐46; Mt 9,27; Mt 15,22; Łk 18,38 i wołali:

— Jezusie, Mistrzu, zlituj się nad nami!

14 # Kpł 13,47‐59; Kpł 14,1‐32; Mt 8,4; Mk 1,44; Łk 5,14 On zaś, słysząc ich błagania, powiedział:

— Idźcie pokazać się kapłanom!

Posłusznie więc ruszyli w drogę i po jakiejś chwili doznali oczyszczenia. 15#Łk 2,20Wtedy jeden z nich, widząc, iż został uzdrowiony, zawrócił i głośno wielbiąc Boga, 16#Mt 10,5; Łk 9,53; Łk 10,33padł na twarz u stóp Jezusa, by Mu podziękować. Był to Samarytanin. 17Wtedy Jezus spytał uczniów:

— Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Jak myślicie, gdzie jest pozostałych dziewięciu? 18Dlaczego, oprócz tego jednego, i to w dodatku nie‐Żyda, żaden nie wrócił, by oddać chwałę Bogu?

19 # Mt 8,10; Mt 9,22; Łk 7,50; Łk 18,42 Do Samarytanina zaś powiedział:

— Wstań już i ruszaj w swoją drogę. Zaufanie, jakie okazałeś Bogu, otworzyło ci drogę zbawienia # W tekście oryg. użyty jest czas. sodzo („uratować”, „uzdrowić”, „uwolnić”, „zbawić”) w trybie orzekającym, w czasie teraźniejszym dokonanym. Widzimy więc, że tylko jeden z dziesięciu oczyszczonych (uzdrowionych) otrzymał zapewnienie o ratunku (zbawieniu). Jak się okazuje, doświadczenie uzdrowienia, otrzymanego nawet bezpośrednio od Chrystusa, wcale nie musi spowodować, iż dany człowiek przyjdzie z wiarą do Jezusa. Co więcej, takie doświadczenie wcale nie jest dowodem udziału w zbawieniu, choć bez wątpienia jest wezwaniem do zaufania Chrystusowi nie tylko w sprawach doczesnych, ale i wiecznych. .

Nauczanie o Królestwie Bożym i Dniu Sądu

(Mt 24,23‐28.37‐41)

20 # Mt 4,17; J 3,3; J 18,36 Innym razem Jezus, zapytany przez faryzeuszy o to, kiedy przyjdzie Królestwo Boże#Jednym z wielkich oczekiwań Żydów związanych z Mesjaszem było obiecane nadejście → Królestwa Bożego., tak im odparł:

— Nie oczekujcie, że Boże Królestwo przyjdzie w sposób namacalny czy terytorialny. 21#Mt 3,2Nie będzie można o nim powiedzieć: „Jest tutaj albo tam!”, gdyż ono nie jest jakimkolwiek systemem religijno‐organizacyjnym, lecz rzeczywistością duchową, która rozwija się w ludzkich sercach#Żydzi przez dziesiątki pokoleń oczekiwali przyjścia Mesjasza, który przekształci Izrael w wielkie Boże Królestwo, a ono, pod Jego rządami, stanie się ziemskim hegemonem, globalnym imperium. Jednak z nauczania Jezusa wynika wyraźnie, że Królestwo Boże nie jest żadną widzialną strukturą polityczną czy organizacyjną. Jest ono rzeczywistością panowania Boga w ludzkich sercach. Biorąc pod uwagę tę wypowiedź Jezusa oraz komentarz Jana z J 17,3, widzimy, że Boże Królestwo ma wymiar ściśle duchowy i nie istnieje żadne jego materialne odwzorowanie..

22 # Mt 8,20; Mt 13,17 Zaś do uczniów powiedział:

— Nadejdą takie dni, kiedy ludzie będą pragnąć moich objawień # Dosł. „objawień Syna człowieczego”. , lecz nic takiego nie będzie im dane! 23#Mt 24,23.26‐27; Mk 13,21; Łk 17,21; Łk 21,8I choćby wam mówili, że tu czy tam miało miejsce jakieś moje objawienie, nie wierzcie i nie spieszcie tam, 24#Mt 24,26.27; 1 Tm 6,15gdyż jak błyskawica rozświetla cały nieboskłon od jednego krańca horyzontu po drugi, tak ja, Syn człowieczy, pojawię się dopiero w dniu ustalonym przez Ojca#Por. Mk 13,32.. 25#Ps 22,7‐19; Iz 53,1‐12; Mt 20,18‐19; Łk 18,32‐33Najpierw jednak muszę doznać wielu cierpień i znieść odrzucenie ze strony tego narodu. 26#Rdz 6,5‐12; Mt 24,37‐39Jak bowiem było za dni Noego, tak również będzie w dniu mojego#Dosł. „z przyjściem Syna człowieczego”.powtórnego przyjścia#Zapowiedź powtórnego przyjścia Chrystusa na końcu czasów w celu dokonania Sądu Ostatecznego..

27 # Rdz 7,6‐23 W tamtym czasie ludzie jedli, pili i pobierali się aż do chwili gdy Noe wszedł do arki # Gr. kibotos (skrzynia). W istocie tzw. Arka Noego nie była łodzią w dzisiejszym rozumieniu, ale wielką prostopadłościenną skrzynią o wymiarach podanych w Rdz 6,15. Nie musiała spełniać żadnych wymagań żeglugowych, bo gwarantem jej przetrwania był sam Bóg. i rozpoczął się potop, który zniszczył wszystkich # Por. Rdz 7,6‐23. .

28 # Rdz 18,20‐21; Rdz 19,1‐29 Podobnie było w czasach Lota. Wtedy również ludzie jedli i pili, kupowali i sprzedawali, sadzili i budowali, 29#Rdz 19,15‐29a w chwili gdy Lot wyszedł z Sodomy, ogień i siarka spadły z nieba i zniszczyły wszystkich#Zob. Rdz 19,23‐25. Wskazanie na „czasy Lota” to celowe odniesienie Jezusa do okresu wielkiej deprawacji, w jakiej nurzała się Sodoma, w której żył Lot. Jest to bez wątpienia ostrzeżenie kierowane przez PANA do ludzi czasów ostatecznych, w których żyjemy.. 30#2 Tes 1,7Tak samo będzie w dniu mego przyjścia#Dosł. „przyjścia Syna człowieczego”.. 31#Rdz 19,26; Mt 24,17‐18; Mk 13,15‐16; Łk 21,21Wtedy nie będzie już czasu, by oglądać się na cokolwiek i cokolwiek ratować. Nawet nie myślcie, iż będąc na tarasie swego domu#Dosł. „na dachu swego domu”. W tamtych czasach dachy służyły mieszkańcom za tarasy. , znajdziecie czas, by wejść do środka po potrzebne rzeczy. Kto będzie poza domem#Dosł. „na polu”., niech się nie odwraca z myślą, iż cokolwiek lub kogokolwiek z niego uratuje. 32#Rdz 19,26Przypomnijcie sobie raczej, co stało się z żoną Lota, która z żalem obejrzała się za tym, co za sobą pozostawiła#Por. Rdz 19,26.. 33#Mt 10,39; Mt 16,25; Mk 8,35; Łk 9,24; J 12,25W czasie mojego powtórnego przyjścia okaże się, gdzie tak naprawdę jest zakotwiczona dusza każdego człowieka. Ci, dla których ten świat miał nadrzędną wartość, nie otrzymają wstępu do Bożego Życia! Ci natomiast, którzy w tym świecie zrezygnowali z jego systemu wartości, otrzymają udział w odwiecznym i nieskończonym Bożym Życiu. 34#Mt 24,40‐41I będzie tak, że tej nocy#Symboliczne porównanie do nocy paschalnej, która poprzedzała wyjście Izraelitów z Egiptu. W rozumieniu żydowskim każda doba zaczynała się wieczorem, a kończyła przed nastaniem wieczoru dnia następnego.z dwojga śpiących we wspólnym łożu jedna osoba zostanie zgarnięta#Gr. paralambano – tu „zebranie” (czegoś) w sensie zgarniania plew lub pielenia chwastów, które potem wrzuca się do ognia (por. Mt 3,12; Łk 3,17), podczas gdy plon (zdrowe żniwo bez chwastów) zwozi się do spichlerzy. Dalej znaczenie „zabrany” jest takie samo. Niektórzy mylnie interpretują to wydarzenie w odniesieniu do 1 Tes 4,17. W tekstach tych użyte są bowiem różne słowa, które opisują zupełnie inne sytuacje. W swym Liście do Tesaloniczan Apostoł Paweł użył słowa harpadzo, które opisuje sytuację wzięcia w obłoki (porwania w obłoki) wierzących na spotkanie PANA, które nastąpi w drugiej (dziennej) części Dnia Sądu., a druga ocalona. 35#Mt 24,40.41Z dwóch osób razem mielących mąkę na żarnach jedna zostanie zgarnięta#W sensie „zmieciona” jak plewy z klepiska po omłocie., a druga ocalona. 36Z dwóch będących na polu jeden zostanie zgarnięty, a drugi ocalony#Niektóre rękopisy nie zawierają tego wersetu. Z tego więc powodu część wydań Biblii go pomija..

37 # Hi 39,30; Mt 24,28 Wtedy uczniowie spytali Jezusa:

— PANIE, a dokąd oni zostaną zgarnięci?

On zaś powiedział:

— Tam, gdzie wyrzuca się ścierwo # Gr. soma. i gdzie gromadzą się sępy # Miejscem tak określanym była dolina Ge‐Hinnom (gr. Gehenna) przylegająca do południowego muru Jerozolimy. Było to wielkie miejskie śmietnisko, do którego wyrzucano wszelkie nieczystości. Śmietnik ten palił się bez przerwy i cuchnął obrzydliwie. Wcześniej dolina ta była miejscem sprawowania pogańskiego kultu Molocha. W nauczaniu Jezusa symbolizowała ona miejsce zniszczenia i potępienia. Ten opis może niektórych mylić lub zaskakiwać, gdyż pozornie wydaje się sprzeczny z obrazem, jaki znajdujemy w 1 Tes 4,17. Dla Żydów jednak obraz nakreślony przez Jezusa był absolutnie czytelny. Zanim nastąpiło wyjście z Egiptu (wyzwolenie ludu z niewoli), miała miejsce noc paschalna, w czasie której zginęło wszystko, co było pierworodne w Egipcie. Tu (w wersecie 34) jest także mowa o nocy poprzedzającej Dzień Sądu (Dzień Wyzwolenia, Dzień Oczyszczenia, Dzień Odrodzenia). O niej również wspomina 1 Tes 5,1‐8. Ta noc będzie czasem Śmierci, wielkiego zgarniania „chwastów” i „plew”, które mają zostać rzucone na spalenie (por. Mt 13,30 oraz Mt 13,40‐42). Ciekawe jest to, że 24‐godzinny cykl czasu, który my nazywamy dobą, u Żydów zaczynał się ok. godziny osiemnastej (z zachodem słońca), a kończył tuż przed kolejnym zachodem słońca po 24 godzinach. W ten sposób, wg rachuby żydowskiej, pierwszą fazą „dnia” (a więc i Dnia Sądu) jest noc (Noc Sądu, w czasie której zgarnięte „chwasty” i „plewy” trafią w ogień nieugaszony). Jak drugą fazą doby żydowskiej jest czas światła, tak i w Dniu Sądu będzie to czas żniwa światłości. Wówczas to zdrowe żniwo (zdrowy plon, zdrowe ziarno) zostanie „zebrane i zmagazynowane” w Bożych spichlerzach. !

Currently Selected:

Łukasza 17: NT NPD

Highlight

Copy