Mateusza 27
27
Świecki sąd nad Jezusem
(Mk 15,1‐15; Łk 23,1‐25; J 18,28‐19,15)
1 # Mk 15,1 Wczesnym rankiem#Procedury prawne zabraniały Sanhedrynowi zbierania się w nocy i podejmowania wtedy uchwał. wszyscy arcykapłani i przywódcy ludu podjęli uchwałę o wydaniu Jezusa na śmierć. 2#Łk 23,1‐2; J 18,28Kazali więc Go związać i zaprowadzić do Piłata, który w tym czasie pełnił w Judei funkcję rzymskiego namiestnika#Od 6 r. n.e. Judea była prowincją rzymską. Prawo rzymskie nie pozwalało Sanhedrynowi wydawać wiążących wyroków śmierci. Wszystkie poważne oskarżenia, zagrożone wyrokiem śmierci, podlegały jurysdykcji namiestnika rzymskiego, nominowanego osobiście przez Cezara. Piłat był namiestnikiem Judei w latach 26‐36 n.e. Rezydował w Cezarei Nadmorskiej, a gdy odwiedzał Jerozolimę, zatrzymywał się w twierdzy Antonia, która przylegała do północnego muru świątyni Salomona. Twierdzę tę wzniósł Herod Wielki w roku 31 p.n.e. do obrony świątyni. W czasach Jezusa stacjonował w niej garnizon rzymski..
3 # Mt 26,14‐15 Tymczasem Judasz, który zdradził Jezusa, widząc, że został On niesłusznie skazany, pożałował#Użyte tu gr. słowo metamelomai oznacza żal, pożałowanie, ale nie opamiętanie się (gr. metanoeo). Słowo metanoia (pochodzące od metanoeo) należy tłumaczyć jako opamiętanie się i przemianę serca, które Bóg akceptuje jako pierwszy krok nawrócenia. Metameleia (pochodząca od metamelomai) nie oznacza przemiany serca, a jedynie powierzchowny żal związany z zawiedzionymi ludzkimi nadziejami; żal z tego powodu, że nie udało się coś, co zaplanowano. W Biblii nie ma żadnego śladu opamiętania się przez Judasza. Słuszny więc wydaje się pogląd wyrażany przez wielu komentatorów, że Judasz, choć powołany przez Jezusa do grona Dwunastu, nigdy tak naprawdę w głębi swego serca nie zrezygnował ze swej starej natury – to znaczy z tego, co wszystkim ówczesnym Żydom było tak bliskie: narodowo‐patriotycznej idei przywrócenia królestwa żydowskiego w ziemi obiecanej. Judasz najwyraźniej takiego działania oczekiwał od Jezusa – Mesjasza. Jednak nie wsłuchiwał się uważnie w nauczanie PANA i nie pojął, że Jezus głosił innego rodzaju królestwo – Królestwo Boże (Królestwo Niebios), a sprawy królestw ziemskich nie interesowały Go, gdyż nie należały do Jego misji. Tak więc w sytuacji kryzysowej Judasz był gotów odstąpić od Jezusa, jeśli tylko wymagałby tego interes jego narodu i ziemskiej ojczyzny. W relacjonowanej tutaj chwili najwyraźniej pożałował swego nieudanego ludzkiego kunktatorstwa, które, zamiast sprowokować Chrystusa do narodowo‐politycznego zaangażowania (co mogło być zamysłem Iskarioty), jedynie sprowadziło na Jezusa „bezsensowną” (jak to się Judaszowi wydawało) śmierć. Rozumiał jednak, że zdradził, i z tym nie potrafił dalej żyć. Narodowo‐religijne zaangażowanie najwyraźniej nie okazało się dla niego dobrym przewodnikiem. tego, co zrobił. Postanowił więc zwrócić otrzymane wcześniej trzydzieści srebrnych monet. Gdy wrócił do arcykapłanów i przywódców ludu, 4powiedział:
— Zgrzeszyłem, wydając niewinnego człowieka na śmierć!
Oni zaś tak mu odpowiedzieli:
— A nam co do tego?! To twój problem!
5 # Dz 1,18‐19 Wtedy on cisnął srebrne monety w kierunku przybytku i odszedł. Następnie udał się w mało uczęszczane miejsce i powiesił się. 6#Mk 12,41Tymczasem arcykapłani zgarnęli rzucone pieniądze, mówiąc:
— Nie powinniśmy wkładać ich do świątynnego skarbca, ponieważ są zapłatą za krew.
7Po naradzie postanowili za nie kupić pole pewnego garncarza z przeznaczeniem na cmentarz dla cudzoziemców. 8#Dz 1,19Z tego powodu miejsce to do dzisiaj nazywa się Polem Krwi. 9#Jr 32,6‐9; Za 11,12‐13W taki sposób zrealizowało się słowo wypowiedziane przez proroka#Dosł. „przez proroka Jeremiasza”. Dalszy cytat pochodzi jednak z Księgi Zachariasza. Podobna sytuacja występuje w Mk 1,2‐3. Tu formalnie tekst oryginalny wspomina tylko proroka Jeremiasza, ale Żydzi, cytując czasami z jakiegoś zwoju, jako jego nazwę podawali pierwszą księgę, jaka się w nim znajdowała. Najwyraźniej Księga Jeremiasza poprzedzała w nim Księgę Zachariasza. Dobrze to widać w Talmudzie Babilońskim (Baba Bathra folio 14b). W nim określenie „prorok Jeremiasz” reprezentuje wszystkich innych proroków, z którymi zostały umieszczone jego pisma.:
I wypłacili trzydzieści srebrnych monet.
Tak mnie wycenili synowie Izraela # Cytat składany z Za 11,12‐13. Kontekstem wypowiedzi proroka Zachariasza jest zerwanie przez Boga przymierza ze wszystkimi ludami (por. Za 11,10). .
10Wręczyli te pieniądze garncarzowi, jak to było zapowiedziane przez Boga#Dosł. „przez PANA” (gr. Kyrios)..
11Tymczasem Jezus został postawiony przed namiestnikiem, a ten z sarkazmem zapytał:
— A więc jesteś „królem żydowskim”?
W odpowiedzi Jezus zapytał go:
— Czy takie jest twoje przekonanie? # Dosł. „Ty mówisz?'' (semityzm) – por. J 18,34. .
12 # Iz 53,7; Mt 26,63; J 19,9; 1 P 2,22 W czasie gdy był oskarżany przez arcykapłanów i przywódców ludu, Jezus w ogóle nie odzywał się. 13W końcu Piłat zwrócił się do Niego słowami:
— Słyszysz, w ilu sprawach cię oskarżają?
14 # J 19,9‐10 Lecz Jezus nadal nie reagował na żadne z oskarżeń. Jego postawa wprawiła namiestnika w niemałe zdziwienie.
15 # J 18,39 A panował wówczas zwyczaj, że z okazji święta namiestnik ułaskawiał jednego z więźniów, o którego prosił lud. 16Ponieważ w twierdzy trzymano w tym czasie jeszcze innego, znacznego więźnia o imieniu Jezus, powszechnie zwanego Barabaszem#Część rękopisów pomija tu i w następnym wersecie imię „Jezus” w odniesieniu do Barabasza. Trzeba pamiętać, że imię to było dość pospolite w tamtych czasach i tożsame z imieniem „Jozue” (hebr. Jeszua, Jehoszua). Przydomek „Barabasz” (aram. Bar‐Abba) oznacza „syn ojca”. Abba (ojciec) było słowem niosącym ładunek emocjonalny – dzieci (niezależnie od wieku) nazywały nim swych kochanych tatusiów, a także nestorów rodów. W taki sposób uczniowie określali swych umiłowanych nauczycieli. Przydomek „Barabasz” mógł więc wziąć się z tego, że ten młody Zelota (co sugeruje Mk 15,7) był uczniem człowieka, pod którego wpływem brał udział w rozruchach na tle religijno‐narodowym. Podczas ich trwania ktoś został zabity. Tak więc w następnym wersecie czytamy, że Piłat dosłownie zaproponował Żydom wybór pomiędzy dwoma Jezusami: jednym – ziemskim (zaangażowanym prawdopodobnie w działalność narodowo‐religijną) oraz drugim, który pochodził z Niebios i który całym swoim sercem, duszą i umysłem miłował Ojca w Niebiosach. Był też oddany całkowicie pełnieniu Jego woli., 17#J 18,39Piłat zwrócił się do zebranego ludu:
— Którego chcecie, abym wam uwolnił: Jezusa zwanego Barabaszem czy Jezusa zwanego Mesjaszem?
18 # J 11,47‐48; J 12,19 Widział bowiem, że arcykapłani i przywódcy wydali Jezusa przez zawiść#Zawiść arcykapłanów oraz przywódców ludu wynikała nie tylko z sympatii, jaką lud darzył Jezusa, ale także z Jego ostrego piętnowania ich religijnej hipokryzji., a ponadto, 19#Hi 33,14‐16gdy już zasiadał na sędziowskiej ławie, otrzymał od swej żony wiadomość: Tylko nie wmieszaj się przypadkiem w sprawy tego Sprawiedliwego. Ostatniej nocy, we śnie, bardzo cierpiałam z Jego powodu#Z powodu tego zdania kościół prawosławny uznał żonę Piłata, Klaudię Prokulę, za świętą. Postawa Piłata oceniana jest przez historyków ambiwalentnie, lecz kościół koptyjski – na podstawie swej tradycji mówiącej o nawróceniu się namiestnika pod wpływem żony – zaliczył go w poczet swoich świętych. Jednak źródła biblijne i historyczne nic nie wspominają o nawróceniu się Piłata..
20 # Dz 3,13‐15 Tymczasem arcykapłani i przywódcy ludu podburzyli tłum tak, by domagał się uwolnienia Barabasza, a dla Jezusa żądał kary śmierci. 21Kiedy więc namiestnik zapytał powtórnie:
— Którego z tych dwóch chcecie, abym wam uwolnił?
Tłum wrzasnął:
— Barabasza!!!
22Wtedy Piłat spytał:
— Co zatem chcecie, abym uczynił z Jezusem, nazywanym Mesjaszem?
Na to wszyscy zaczęli wołać:
— Na krzyż z nim#Użycie małej litery w tym zaimku jest celowe, gdyż ma odzwierciedlać fakt, że ludzie ci nie okazywali Jezusowi szacunku.! Na krzyż z nim!
23A kiedy namiestnik zapytał:
— Ale co złego ten wam uczynił?
oni jeszcze głośniej skandowali:
— Na krzyż z nim! Na krzyż z nim!
24 # Ps 26,6 Gdy Piłat zobaczył, że nie jest w stanie niczego osiągnąć, lecz przeciwnie, powstaje coraz większy zamęt, zażądał, by podano mu wodę i, obmywając ręce#Symboliczny gest stosowany w starożytności wskazujący na niewinność., powiedział do tłumu:
— Patrzcie! Umywam me ręce na znak, że nie jestem winien krwi tego człowieka!
25 # Dz 5,28 W odpowiedzi zebrany tłum ryknął:
— Niech jego krew spadnie na nas i na dzieci nasze!#Tak oto część społeczności żydowskiej pod przywództwem arcykapłanów przyznała, że ponosi moralną odpowiedzialność za śmierć Chrystusa. Znacznie większa grupa Żydów pogrążonych w żalu podążała później za Chrystusem w Jego drodze na Golgotę (por. Łk 23,27). Oświadczenie to miało jednak również pewien sens proroczy – bez duchowego uznania zbawczej krwi Chrystusa jako ofiary za własne grzechy nie ma dla nikogo żadnej szansy na oczyszczenie z grzechu..
26 # Iz 53,5; J 19,1 Wówczas Piłat uwolnił im Barabasza, a Jezusa kazał wychłostać#Karę chłosty żołnierze rzymscy wymierzali biczem, zwanym po łac. flagrum (lub zdrobniale flagellum). Składał się on z mocnej rękojeści, do której były mocowane rzemienie z umieszczonymi na nich kawałkami metalu lub haczykami. One to rozrywały ciało chłostanego człowieka. Osoba poddawana chłoście była zwykle przywiązywana do pala egzekucyjnego. Rzymska kara chłosty różniła się od żydowskiej tym, że: (1) nie miała ograniczenia liczby zadanych razów (u Żydów nie mogło być to więcej niż 39) oraz (2) stosowano inny rodzaj bicza. Żydowskie bicze nie miały żadnych „wzmocnień” na swoich rzemieniach. Czasami do chłosty Żydzi używali rózg, ale nigdy rzymskich biczów. i ukrzyżować#Ukrzyżowaniem Rzymianie karali zbiegłych niewolników, a także przestępców niebędących rzymskimi obywatelami..
Męka, śmierć i pogrzeb Jezusa
(Mk 15,16‐47; Łk 23,26‐55; J 19,2‐3; J 19,16‐42)
27Po otrzymaniu tego rozkazu żołnierze namiestnika zabrali Jezusa do pretorium#Pretorium – kwatera rzymskiego pretora (namiestnika, wodza), któremu podlegali żołnierze. Przed nią znajdował się zwykle plac żołnierski, zwany żołnierskim forum., gdzie zwołali resztę kohorty#Typowa kohorta rzymska w pełnym składzie liczyła 500 do 600 żołnierzy. Tu prawdopodobnie było ich mniej. Nie wszyscy musieli być aktualnie na służbie. Kohortami zwano również mniejsze oddziały służby porządkowej w miastach.. 28Zerwali z Niego ubranie i okryli Go szkarłatnym płaszczem#Chodzi prawdopodobnie o jeden z takich płaszczy, jakich używali rzymscy żołnierze. Ich celem było wyśmianie królewskiej godności Chrystusa. Jezus przyznał bowiem przed Piłatem, że jest królem (zob. w. 11), choć w innym sensie niż rozumiał to Piłat. Kolor szkarłatny był w tamtych czasach symbolem królewskiej władzy. Żołnierze, błaznując, wręczyli Chrystusowi jeszcze inne prześmiewcze „insygnia” takiej władzy (zob. w. 29).. 29#Ps 22,7‐8; Iz 53,3; Mt 27,11; J 19,2‐3Spletli też „koronę” z gałązek kolczastego krzewu i wcisnęli Mu ją na głowę. Do prawej ręki wetknęli Mu trzcinową rózgę i, błaznując, przyklękali przed Nim, mówiąc z szyderstwem:
— Bądź pozdrowiony, „królu żydowski”!#Takimi słowami wojsko rzymskie pozdrawiało cesarza (po łacinie: Ave, Caesar). Tu żołnierze czynili to szyderczo, ze względu na wyznanie Chrystusa, iż jest królem..
30 # Iz 50,6 Pluli też na Niego i trzcinowymi rózgami bili po głowie. 31#Iz 53,7Gdy już znudziły się im te wygłupy, zerwali z Jezusa purpurowy płaszcz, oblekli Go w Jego szaty i wyprowadzili na ukrzyżowanie. 32#Mk 15,21; Łk 23,26; J 19,17Idąc, spotkali pewnego człowieka z Cyreny#Cyrena – nadmorskie miasto leżące na zachód od Egiptu, w regionie zwanym Cyrenajka, mniej więcej na szerokości geograficznej Grecji i Krety. Obecnie Cyrena jest jedynie stanowiskiem archeologicznym niedaleko wioski Szahhat, ok. 200 km na wschód od Bengazi w Libii., który miał na imię Szymon. Jego to przymusili, by niósł belkę krzyżową#Skazany na ukrzyżowanie niósł tylko poziomą część krzyża. Pionowa część (słup) była wkopana na stałe w miejscu publicznych egzekucji. Świadectwa relacji wszystkich ewangelistów są jednoznaczne. Jezus był tak umęczony, że nie był w stanie sam dźwigać belki do krzyża. Dlatego od tej chwili szedł na Golgotę już bez niej na ramionach. Zamiast Niego belkę niósł Szymon z Cyreny. za Jezusa.
33Kiedy doszli do miejsca zwanego Golgota#Grecka nazwa tego wzniesienia jest transliteracją jego aramejskiej nazwy Gulgulta (Czaszka)., co tłumaczy się „Miejsce Czaszki”, 34#Ps 69,21‐22; Prz 31,6‐7; Mk 15,23; Łk 23,36‐37; J 19,29‐30 dali Jezusowi do wypicia wino zaprawione goryczką#W czasach rzymskich była to zwykła procedura krzyżowania. Ten gorzki napój (gorzki smak – który tłumacze nazywają nieraz domieszką żółci – pochodził w rzeczywistości od dodatku mirry) czynił skazańca nieco mniej wrażliwym na ból, choć nie pozbawiał go świadomości. Mamy tu jednak do czynienia z niezwykle ważnym wypełnieniem jednego z proroctw dotyczących Mesjasza (por. Ps 69,22). Psalm ten napisał Dawid w czasach zjednoczonej monarchii Izraela (1050‐930 r. p.n.e.), a więc w okresie, kiedy ani śmierć krzyżowa, ani rzymskie procedury w niej stosowane nikomu z ludzi nie były jeszcze znane. Zostały one jednak zapowiedziane przez Boga ustami natchnionego psalmisty.. Lecz On, po skosztowaniu, odmówił wypicia go. 35#Ps 22,18‐19; Iz 53,12; Mk 15,24; Łk 23,34; J 19,23‐24Po ukrzyżowaniu podzielili między sobą Jego szaty, rozstrzygając to losami#Por. Ps 22,19.. 36Następnie usiedli, pilnując porządku. 37#Mk 15,26; Łk 23,38; J 19,19‐22Nad Jego głową umieścili tabliczkę#Tytuł winy był zapisywany na tabliczce, zwanej po łacinie titulus. Więcej na ten temat w Komentarzu NPD → Ukrzyżowanie (jako forma rzymskiej egzekucji). z tytułem winy: TO JEST JEZUS, KRÓL ŻYDOWSKI.
38 # Iz 53,12 Wraz z Nim ukrzyżowano dwóch bandytów: jednego po prawej, a drugiego po lewej Jego stronie. 39#Ps 22,7‐8; Ps 109,25Wielu z tych, którzy tam przyszli, bluźniło Mu. Z drwiną potrząsali głowami 40#Mt 26,61; J 2,19‐20i wołali#Por. Ps 22,8; Ps 109,25.: „Ty «burzycielu świątyni», który twierdziłeś, że odbudujesz ją w ciągu trzech dni, uwolnij teraz sam siebie! Skoro jesteś «synem» Boga, zejdź teraz z krzyża!”#Zgromadzeni tam bluźniercy nie rozumieli wielkiej prawdy, którą Paweł Apostoł opisał w Flp 2,6-11.
41W podobny sposób arcykapłani, uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu szydzili z Niego słowami: 42„Innych ratował, lecz siebie nie potrafi!”, „Jeśli jest królem Izraela, niech zejdzie z krzyża, a wówczas uwierzymy w Niego”, 43#Ps 22,8‐9; Mt 4,3„Zaufał Bogu! Niech On go wyratuje! Jeśli go miłuje, niechaj go wybawi#Por. Ps 22,9.. Przecież mówił, że jest synem Boga.
44 # Łk 23,39‐43 Również ukrzyżowani obok Niego bandyci urągali Mu#Najwyraźniej początkowo obydwaj bandyci ukrzyżowani z Jezusem urągali Mu. Dopiero po pewnym czasie jeden z nich się opamiętał i zaczął karcić drugiego (por. Łk 23,40‐42)..
45 # Am 8,9 W południe#Wg rachuby żydowskiej była to godzina szósta. całą Ziemię ogarnęła ciemność, która trwała blisko trzy godziny#Dosł. „od godziny szóstej (12:00 naszego czasu) do godziny dziewiątej (15:00)''. Ciekawe jest to, że godziny te były czasem publicznych modłów w świątyni.. 46#Ps 22,1‐2Około godziny piętnastej#Według rachuby żydowskiej było to około godziny dziewiątej. Jezus donośnie zawołał:
— Eli, Eli, lema sabachtani?! — co znaczy: „Boże mój, Boże mój! Czemuś się oddalił?!”#Prorocza zapowiedź tego okrzyku znajdowała się już w Ps 22,2. Do męki Jezusa odnosi się także proroctwo zawarte w Ps 42,10-11..
47Stojący tam ludzie, słysząc Jego głos, mówili:
— Chyba woła Eliasza!
48 # Ps 69,21‐22; Łk 23,36; J 19,29‐30 Wtedy jeden z nich pobiegł i przyniósł gąbkę nasączoną winnym octem#Było to tzw. kwaśne wino (niektórzy tłumaczą „ocet”), które – zmieszane z wodą – było używane przez żołnierzy rzymskich do gaszenia pragnienia.. Nadział ją na pręt spleciony z trzciny i podsunął Jezusowi do zgaszenia pragnienia#Por. Ps 69,22.. 49Lecz inni, pełni szyderstwa, mówili:
— Przestań! Zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, aby go uwolnić.
50A Jezus ponownie zawołał donośnym głosem i wydał ostatnie tchnienie.
51 # Wj 26,31‐33; Hbr 10,19‐20 W tej samej chwili zasłona, która w przybytku#Przybytkiem nazywano centralne miejsce w świątyni jerozolimskiej, gdzie znajdowało się miejsce najświętsze, do którego arcykapłan mógł wejść tylko raz w roku z ofiarą przebłagalną za grzechy całego ludu. oddzielała miejsce święte od najświętszego, rozdarła się na dwoje – od góry do dołu#Zasłona ta była utkana jako jedna całość. Zapis o rozdarciu jej z góry do dołu wskazuje symbolicznie na to, że dzieło zbawienia w Chrystusie było Bożym darem dla ludzi, który zstąpił z góry (z Niebios) na dół (na Ziemię).! Ziemia zadygotała, a skały zaczęły pękać! 52#Ez 37,12‐14Wiele grobów otworzyło się, wyrzucając ze swych wnętrz ciała zmarłych! 53#Mt 4,5; Dz 26,23; Ap 11,2; Ap 22,19Po zmartwychwstaniu Jezusa ciała tych ludzi zniknęły. Weszli bowiem do Świętego Miasta#Miastem Świętym jest nazywana w Ap 21,2 Nowa Jerozolima, czyli ta, która obecnie znajduje się w rzeczywistości Niebios. Niektórzy interpretatorzy starają się odnieść komentowane wyrażenie do ziemskiej Jerozolimy, lecz z uwagi na określenie, jakie w Ap 11,8 otrzymało to miasto, nie wydaje się to właściwą interpretacją., aby w widzialny sposób stać się świadectwem dla wielu#Wersety 52‐53 są eschatologiczną zapowiedzią wydarzeń, które dopiero nastąpią w czasie Nowej Ziemi i na jej obszarze. Szerzej zostały one opisane w Ap 20,11‐21,7. Prawdopodobnie komentowane zdanie jest w ramach bieżącej narracji uwagą Mateusza dla zwrócenia uwagi żydowskich czytelników, że śmierć i zmartwychwstanie Jezusa są dowodami na to, iż żyjemy już w czasach ostatecznych. Obrazy te bowiem nawiązują do proroctw ze ST. W relacjach innych ewangelistów, które nie były kierowane do Żydów, nie ma takiego wtrącenia. Jednak wszyscy ewangeliści podkreślają mocno, że Boży plan zbawienia dokonał się w Chrystusie w sposób kompletny, całkowity i wystarczający do zbawienia każdego człowieka. Jedyne, co w ramach tego planu pozostało do wykonania, to ogłoszenie Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie wszystkim ludziom, zanim Jezus powróci na Ziemię w roli Sędziego..
54 # Mt 4,3; Mk 15,39 Gdy centurion wraz z wartownikami trzymającymi straż przy krzyżu Jezusa poczuli dygotanie ziemi i zobaczyli, co dzieje się dookoła, bardzo się zlękli i przyznali:
— On naprawdę musiał być Bożym Synem!
55 # Łk 8,2‐3 Było tam również mnóstwo kobiet, które, przyglądając się z oddali, były świadkami wszystkiego. Wiele z nich, usługując Jezusowi, towarzyszyło Mu już od czasów Jego działalności w Galilei. 56#Mt 13,55; Mt 20,20Wśród nich znajdowała się Maria z Magdali#Magdala – miasto leżące w Galilei, blisko zachodniego brzegu Jeziora Galilejskiego (obecnie El‐Me‐Dżel). Niektórzy tłumaczą „Maria Magdalena”, jednak Magdalena nie było jej drugim imieniem. Zgodnie z ówczesnym nazewnictwem powinna być zwana Marią z Magdali lub Marią magdaleńską analogicznie do Jezus z Nazaretu lub Jezus nazareński., Maria – matka Jakuba#Chodzi o Jakuba zwanego „Małym” (lub „Mniejszym”). i Józefa, a także matka synów Zebedeusza#Wg Mk 15,40 miała ona na imię Salome..
57 # Wj 34,25 Późnym popołudniem pojawił się także pewien bogaty człowiek pochodzący z Arymatei#Arymatea to prawdopodobnie dawne Ramataim – miejscowość leżąca 35 km na północny‐zachód od Jerozolimy.. Miał on na imię Józef i również był uczniem Jezusa. 58Udał się on do Piłata i poprosił o ciało Jezusa, a namiestnik nakazał wydać je temu człowiekowi. 59Józef, wziąwszy ciało, owinął je czystym płótnem 60#Iz 53,9; Mt 28,2; Mk 16,3‐4; Łk 24,2; J 20,1i złożył w nowym grobowcu, który wcześniej kazał dla siebie wykuć w skale. Następnie zamknął wejście do grobowca, zataczając wielki kamień, i odszedł. 61Świadkami tego były Maria z Magdali oraz druga Maria#Chodzi o Marię, matkę Józefa (hebr. Jozesa).. Kobiety te jeszcze przez dłuższy czas pozostały przy grobie.
62Nazajutrz, to znaczy następnego dnia po Dniu Przygotowania#Był to (wg naszej rachuby czasu) sobotni poranek. Ta informacja ma niezwykle doniosłe znaczenie. Dzień Przygotowania, zgodnie z żydowskim sposobem liczenia czasu, to piątek, który wg naszej rachuby czasu zaczynał się ok. 18:00 w czwartek, a kończył w nasz piątek o tej samej porze. Z tekstu więc wynika, że arcykapłani oraz faryzeusze w dniu najważniejszego święta w roku i tzw. Wielkiego Szabatu poświęcili czas na udanie się do poganina, zamiast przeznaczyć go w całości tylko dla Boga. To ilustruje skalę nienawiści, jaką pałali oni przeciwko Jezusowi., arcykapłani i faryzeusze zgromadzili się przed domem Piłata 63#Mt 12,40; Mk 8,31; Mk 10,34; J 2,18‐22; Dz 17,30‐31i poprosili:
— Panie, przypomnieliśmy sobie, że ów oszust jeszcze za życia powiedział: „W ciągu trzech dni zmartwychwstanę”. 64#Mt 28,13Każ więc zabezpieczyć jego grób aż do końca trzeciego dnia, by jego uczniowie nie wykradli ciała i nie zaczęli opowiadać ludowi, iż powstał z martwych. Takie oszustwo bowiem byłoby jeszcze gorsze od tego, które on sam głosił.
65Piłat zaś tak im odpowiedział:
— Dobrze, dam wam żołnierzy. Idźcie z nimi i zabezpieczcie grób, jak umiecie.
66Poszli więc i zabezpieczyli grób, pieczętując kamień wejściowy i stawiając przy nim oddział wartowniczy.
Currently Selected:
Mateusza 27: NT NPD
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.
Mateusza 27
27
Świecki sąd nad Jezusem
(Mk 15,1‐15; Łk 23,1‐25; J 18,28‐19,15)
1 # Mk 15,1 Wczesnym rankiem#Procedury prawne zabraniały Sanhedrynowi zbierania się w nocy i podejmowania wtedy uchwał. wszyscy arcykapłani i przywódcy ludu podjęli uchwałę o wydaniu Jezusa na śmierć. 2#Łk 23,1‐2; J 18,28Kazali więc Go związać i zaprowadzić do Piłata, który w tym czasie pełnił w Judei funkcję rzymskiego namiestnika#Od 6 r. n.e. Judea była prowincją rzymską. Prawo rzymskie nie pozwalało Sanhedrynowi wydawać wiążących wyroków śmierci. Wszystkie poważne oskarżenia, zagrożone wyrokiem śmierci, podlegały jurysdykcji namiestnika rzymskiego, nominowanego osobiście przez Cezara. Piłat był namiestnikiem Judei w latach 26‐36 n.e. Rezydował w Cezarei Nadmorskiej, a gdy odwiedzał Jerozolimę, zatrzymywał się w twierdzy Antonia, która przylegała do północnego muru świątyni Salomona. Twierdzę tę wzniósł Herod Wielki w roku 31 p.n.e. do obrony świątyni. W czasach Jezusa stacjonował w niej garnizon rzymski..
3 # Mt 26,14‐15 Tymczasem Judasz, który zdradził Jezusa, widząc, że został On niesłusznie skazany, pożałował#Użyte tu gr. słowo metamelomai oznacza żal, pożałowanie, ale nie opamiętanie się (gr. metanoeo). Słowo metanoia (pochodzące od metanoeo) należy tłumaczyć jako opamiętanie się i przemianę serca, które Bóg akceptuje jako pierwszy krok nawrócenia. Metameleia (pochodząca od metamelomai) nie oznacza przemiany serca, a jedynie powierzchowny żal związany z zawiedzionymi ludzkimi nadziejami; żal z tego powodu, że nie udało się coś, co zaplanowano. W Biblii nie ma żadnego śladu opamiętania się przez Judasza. Słuszny więc wydaje się pogląd wyrażany przez wielu komentatorów, że Judasz, choć powołany przez Jezusa do grona Dwunastu, nigdy tak naprawdę w głębi swego serca nie zrezygnował ze swej starej natury – to znaczy z tego, co wszystkim ówczesnym Żydom było tak bliskie: narodowo‐patriotycznej idei przywrócenia królestwa żydowskiego w ziemi obiecanej. Judasz najwyraźniej takiego działania oczekiwał od Jezusa – Mesjasza. Jednak nie wsłuchiwał się uważnie w nauczanie PANA i nie pojął, że Jezus głosił innego rodzaju królestwo – Królestwo Boże (Królestwo Niebios), a sprawy królestw ziemskich nie interesowały Go, gdyż nie należały do Jego misji. Tak więc w sytuacji kryzysowej Judasz był gotów odstąpić od Jezusa, jeśli tylko wymagałby tego interes jego narodu i ziemskiej ojczyzny. W relacjonowanej tutaj chwili najwyraźniej pożałował swego nieudanego ludzkiego kunktatorstwa, które, zamiast sprowokować Chrystusa do narodowo‐politycznego zaangażowania (co mogło być zamysłem Iskarioty), jedynie sprowadziło na Jezusa „bezsensowną” (jak to się Judaszowi wydawało) śmierć. Rozumiał jednak, że zdradził, i z tym nie potrafił dalej żyć. Narodowo‐religijne zaangażowanie najwyraźniej nie okazało się dla niego dobrym przewodnikiem. tego, co zrobił. Postanowił więc zwrócić otrzymane wcześniej trzydzieści srebrnych monet. Gdy wrócił do arcykapłanów i przywódców ludu, 4powiedział:
— Zgrzeszyłem, wydając niewinnego człowieka na śmierć!
Oni zaś tak mu odpowiedzieli:
— A nam co do tego?! To twój problem!
5 # Dz 1,18‐19 Wtedy on cisnął srebrne monety w kierunku przybytku i odszedł. Następnie udał się w mało uczęszczane miejsce i powiesił się. 6#Mk 12,41Tymczasem arcykapłani zgarnęli rzucone pieniądze, mówiąc:
— Nie powinniśmy wkładać ich do świątynnego skarbca, ponieważ są zapłatą za krew.
7Po naradzie postanowili za nie kupić pole pewnego garncarza z przeznaczeniem na cmentarz dla cudzoziemców. 8#Dz 1,19Z tego powodu miejsce to do dzisiaj nazywa się Polem Krwi. 9#Jr 32,6‐9; Za 11,12‐13W taki sposób zrealizowało się słowo wypowiedziane przez proroka#Dosł. „przez proroka Jeremiasza”. Dalszy cytat pochodzi jednak z Księgi Zachariasza. Podobna sytuacja występuje w Mk 1,2‐3. Tu formalnie tekst oryginalny wspomina tylko proroka Jeremiasza, ale Żydzi, cytując czasami z jakiegoś zwoju, jako jego nazwę podawali pierwszą księgę, jaka się w nim znajdowała. Najwyraźniej Księga Jeremiasza poprzedzała w nim Księgę Zachariasza. Dobrze to widać w Talmudzie Babilońskim (Baba Bathra folio 14b). W nim określenie „prorok Jeremiasz” reprezentuje wszystkich innych proroków, z którymi zostały umieszczone jego pisma.:
I wypłacili trzydzieści srebrnych monet.
Tak mnie wycenili synowie Izraela # Cytat składany z Za 11,12‐13. Kontekstem wypowiedzi proroka Zachariasza jest zerwanie przez Boga przymierza ze wszystkimi ludami (por. Za 11,10). .
10Wręczyli te pieniądze garncarzowi, jak to było zapowiedziane przez Boga#Dosł. „przez PANA” (gr. Kyrios)..
11Tymczasem Jezus został postawiony przed namiestnikiem, a ten z sarkazmem zapytał:
— A więc jesteś „królem żydowskim”?
W odpowiedzi Jezus zapytał go:
— Czy takie jest twoje przekonanie? # Dosł. „Ty mówisz?'' (semityzm) – por. J 18,34. .
12 # Iz 53,7; Mt 26,63; J 19,9; 1 P 2,22 W czasie gdy był oskarżany przez arcykapłanów i przywódców ludu, Jezus w ogóle nie odzywał się. 13W końcu Piłat zwrócił się do Niego słowami:
— Słyszysz, w ilu sprawach cię oskarżają?
14 # J 19,9‐10 Lecz Jezus nadal nie reagował na żadne z oskarżeń. Jego postawa wprawiła namiestnika w niemałe zdziwienie.
15 # J 18,39 A panował wówczas zwyczaj, że z okazji święta namiestnik ułaskawiał jednego z więźniów, o którego prosił lud. 16Ponieważ w twierdzy trzymano w tym czasie jeszcze innego, znacznego więźnia o imieniu Jezus, powszechnie zwanego Barabaszem#Część rękopisów pomija tu i w następnym wersecie imię „Jezus” w odniesieniu do Barabasza. Trzeba pamiętać, że imię to było dość pospolite w tamtych czasach i tożsame z imieniem „Jozue” (hebr. Jeszua, Jehoszua). Przydomek „Barabasz” (aram. Bar‐Abba) oznacza „syn ojca”. Abba (ojciec) było słowem niosącym ładunek emocjonalny – dzieci (niezależnie od wieku) nazywały nim swych kochanych tatusiów, a także nestorów rodów. W taki sposób uczniowie określali swych umiłowanych nauczycieli. Przydomek „Barabasz” mógł więc wziąć się z tego, że ten młody Zelota (co sugeruje Mk 15,7) był uczniem człowieka, pod którego wpływem brał udział w rozruchach na tle religijno‐narodowym. Podczas ich trwania ktoś został zabity. Tak więc w następnym wersecie czytamy, że Piłat dosłownie zaproponował Żydom wybór pomiędzy dwoma Jezusami: jednym – ziemskim (zaangażowanym prawdopodobnie w działalność narodowo‐religijną) oraz drugim, który pochodził z Niebios i który całym swoim sercem, duszą i umysłem miłował Ojca w Niebiosach. Był też oddany całkowicie pełnieniu Jego woli., 17#J 18,39Piłat zwrócił się do zebranego ludu:
— Którego chcecie, abym wam uwolnił: Jezusa zwanego Barabaszem czy Jezusa zwanego Mesjaszem?
18 # J 11,47‐48; J 12,19 Widział bowiem, że arcykapłani i przywódcy wydali Jezusa przez zawiść#Zawiść arcykapłanów oraz przywódców ludu wynikała nie tylko z sympatii, jaką lud darzył Jezusa, ale także z Jego ostrego piętnowania ich religijnej hipokryzji., a ponadto, 19#Hi 33,14‐16gdy już zasiadał na sędziowskiej ławie, otrzymał od swej żony wiadomość: Tylko nie wmieszaj się przypadkiem w sprawy tego Sprawiedliwego. Ostatniej nocy, we śnie, bardzo cierpiałam z Jego powodu#Z powodu tego zdania kościół prawosławny uznał żonę Piłata, Klaudię Prokulę, za świętą. Postawa Piłata oceniana jest przez historyków ambiwalentnie, lecz kościół koptyjski – na podstawie swej tradycji mówiącej o nawróceniu się namiestnika pod wpływem żony – zaliczył go w poczet swoich świętych. Jednak źródła biblijne i historyczne nic nie wspominają o nawróceniu się Piłata..
20 # Dz 3,13‐15 Tymczasem arcykapłani i przywódcy ludu podburzyli tłum tak, by domagał się uwolnienia Barabasza, a dla Jezusa żądał kary śmierci. 21Kiedy więc namiestnik zapytał powtórnie:
— Którego z tych dwóch chcecie, abym wam uwolnił?
Tłum wrzasnął:
— Barabasza!!!
22Wtedy Piłat spytał:
— Co zatem chcecie, abym uczynił z Jezusem, nazywanym Mesjaszem?
Na to wszyscy zaczęli wołać:
— Na krzyż z nim#Użycie małej litery w tym zaimku jest celowe, gdyż ma odzwierciedlać fakt, że ludzie ci nie okazywali Jezusowi szacunku.! Na krzyż z nim!
23A kiedy namiestnik zapytał:
— Ale co złego ten wam uczynił?
oni jeszcze głośniej skandowali:
— Na krzyż z nim! Na krzyż z nim!
24 # Ps 26,6 Gdy Piłat zobaczył, że nie jest w stanie niczego osiągnąć, lecz przeciwnie, powstaje coraz większy zamęt, zażądał, by podano mu wodę i, obmywając ręce#Symboliczny gest stosowany w starożytności wskazujący na niewinność., powiedział do tłumu:
— Patrzcie! Umywam me ręce na znak, że nie jestem winien krwi tego człowieka!
25 # Dz 5,28 W odpowiedzi zebrany tłum ryknął:
— Niech jego krew spadnie na nas i na dzieci nasze!#Tak oto część społeczności żydowskiej pod przywództwem arcykapłanów przyznała, że ponosi moralną odpowiedzialność za śmierć Chrystusa. Znacznie większa grupa Żydów pogrążonych w żalu podążała później za Chrystusem w Jego drodze na Golgotę (por. Łk 23,27). Oświadczenie to miało jednak również pewien sens proroczy – bez duchowego uznania zbawczej krwi Chrystusa jako ofiary za własne grzechy nie ma dla nikogo żadnej szansy na oczyszczenie z grzechu..
26 # Iz 53,5; J 19,1 Wówczas Piłat uwolnił im Barabasza, a Jezusa kazał wychłostać#Karę chłosty żołnierze rzymscy wymierzali biczem, zwanym po łac. flagrum (lub zdrobniale flagellum). Składał się on z mocnej rękojeści, do której były mocowane rzemienie z umieszczonymi na nich kawałkami metalu lub haczykami. One to rozrywały ciało chłostanego człowieka. Osoba poddawana chłoście była zwykle przywiązywana do pala egzekucyjnego. Rzymska kara chłosty różniła się od żydowskiej tym, że: (1) nie miała ograniczenia liczby zadanych razów (u Żydów nie mogło być to więcej niż 39) oraz (2) stosowano inny rodzaj bicza. Żydowskie bicze nie miały żadnych „wzmocnień” na swoich rzemieniach. Czasami do chłosty Żydzi używali rózg, ale nigdy rzymskich biczów. i ukrzyżować#Ukrzyżowaniem Rzymianie karali zbiegłych niewolników, a także przestępców niebędących rzymskimi obywatelami..
Męka, śmierć i pogrzeb Jezusa
(Mk 15,16‐47; Łk 23,26‐55; J 19,2‐3; J 19,16‐42)
27Po otrzymaniu tego rozkazu żołnierze namiestnika zabrali Jezusa do pretorium#Pretorium – kwatera rzymskiego pretora (namiestnika, wodza), któremu podlegali żołnierze. Przed nią znajdował się zwykle plac żołnierski, zwany żołnierskim forum., gdzie zwołali resztę kohorty#Typowa kohorta rzymska w pełnym składzie liczyła 500 do 600 żołnierzy. Tu prawdopodobnie było ich mniej. Nie wszyscy musieli być aktualnie na służbie. Kohortami zwano również mniejsze oddziały służby porządkowej w miastach.. 28Zerwali z Niego ubranie i okryli Go szkarłatnym płaszczem#Chodzi prawdopodobnie o jeden z takich płaszczy, jakich używali rzymscy żołnierze. Ich celem było wyśmianie królewskiej godności Chrystusa. Jezus przyznał bowiem przed Piłatem, że jest królem (zob. w. 11), choć w innym sensie niż rozumiał to Piłat. Kolor szkarłatny był w tamtych czasach symbolem królewskiej władzy. Żołnierze, błaznując, wręczyli Chrystusowi jeszcze inne prześmiewcze „insygnia” takiej władzy (zob. w. 29).. 29#Ps 22,7‐8; Iz 53,3; Mt 27,11; J 19,2‐3Spletli też „koronę” z gałązek kolczastego krzewu i wcisnęli Mu ją na głowę. Do prawej ręki wetknęli Mu trzcinową rózgę i, błaznując, przyklękali przed Nim, mówiąc z szyderstwem:
— Bądź pozdrowiony, „królu żydowski”!#Takimi słowami wojsko rzymskie pozdrawiało cesarza (po łacinie: Ave, Caesar). Tu żołnierze czynili to szyderczo, ze względu na wyznanie Chrystusa, iż jest królem..
30 # Iz 50,6 Pluli też na Niego i trzcinowymi rózgami bili po głowie. 31#Iz 53,7Gdy już znudziły się im te wygłupy, zerwali z Jezusa purpurowy płaszcz, oblekli Go w Jego szaty i wyprowadzili na ukrzyżowanie. 32#Mk 15,21; Łk 23,26; J 19,17Idąc, spotkali pewnego człowieka z Cyreny#Cyrena – nadmorskie miasto leżące na zachód od Egiptu, w regionie zwanym Cyrenajka, mniej więcej na szerokości geograficznej Grecji i Krety. Obecnie Cyrena jest jedynie stanowiskiem archeologicznym niedaleko wioski Szahhat, ok. 200 km na wschód od Bengazi w Libii., który miał na imię Szymon. Jego to przymusili, by niósł belkę krzyżową#Skazany na ukrzyżowanie niósł tylko poziomą część krzyża. Pionowa część (słup) była wkopana na stałe w miejscu publicznych egzekucji. Świadectwa relacji wszystkich ewangelistów są jednoznaczne. Jezus był tak umęczony, że nie był w stanie sam dźwigać belki do krzyża. Dlatego od tej chwili szedł na Golgotę już bez niej na ramionach. Zamiast Niego belkę niósł Szymon z Cyreny. za Jezusa.
33Kiedy doszli do miejsca zwanego Golgota#Grecka nazwa tego wzniesienia jest transliteracją jego aramejskiej nazwy Gulgulta (Czaszka)., co tłumaczy się „Miejsce Czaszki”, 34#Ps 69,21‐22; Prz 31,6‐7; Mk 15,23; Łk 23,36‐37; J 19,29‐30 dali Jezusowi do wypicia wino zaprawione goryczką#W czasach rzymskich była to zwykła procedura krzyżowania. Ten gorzki napój (gorzki smak – który tłumacze nazywają nieraz domieszką żółci – pochodził w rzeczywistości od dodatku mirry) czynił skazańca nieco mniej wrażliwym na ból, choć nie pozbawiał go świadomości. Mamy tu jednak do czynienia z niezwykle ważnym wypełnieniem jednego z proroctw dotyczących Mesjasza (por. Ps 69,22). Psalm ten napisał Dawid w czasach zjednoczonej monarchii Izraela (1050‐930 r. p.n.e.), a więc w okresie, kiedy ani śmierć krzyżowa, ani rzymskie procedury w niej stosowane nikomu z ludzi nie były jeszcze znane. Zostały one jednak zapowiedziane przez Boga ustami natchnionego psalmisty.. Lecz On, po skosztowaniu, odmówił wypicia go. 35#Ps 22,18‐19; Iz 53,12; Mk 15,24; Łk 23,34; J 19,23‐24Po ukrzyżowaniu podzielili między sobą Jego szaty, rozstrzygając to losami#Por. Ps 22,19.. 36Następnie usiedli, pilnując porządku. 37#Mk 15,26; Łk 23,38; J 19,19‐22Nad Jego głową umieścili tabliczkę#Tytuł winy był zapisywany na tabliczce, zwanej po łacinie titulus. Więcej na ten temat w Komentarzu NPD → Ukrzyżowanie (jako forma rzymskiej egzekucji). z tytułem winy: TO JEST JEZUS, KRÓL ŻYDOWSKI.
38 # Iz 53,12 Wraz z Nim ukrzyżowano dwóch bandytów: jednego po prawej, a drugiego po lewej Jego stronie. 39#Ps 22,7‐8; Ps 109,25Wielu z tych, którzy tam przyszli, bluźniło Mu. Z drwiną potrząsali głowami 40#Mt 26,61; J 2,19‐20i wołali#Por. Ps 22,8; Ps 109,25.: „Ty «burzycielu świątyni», który twierdziłeś, że odbudujesz ją w ciągu trzech dni, uwolnij teraz sam siebie! Skoro jesteś «synem» Boga, zejdź teraz z krzyża!”#Zgromadzeni tam bluźniercy nie rozumieli wielkiej prawdy, którą Paweł Apostoł opisał w Flp 2,6-11.
41W podobny sposób arcykapłani, uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu szydzili z Niego słowami: 42„Innych ratował, lecz siebie nie potrafi!”, „Jeśli jest królem Izraela, niech zejdzie z krzyża, a wówczas uwierzymy w Niego”, 43#Ps 22,8‐9; Mt 4,3„Zaufał Bogu! Niech On go wyratuje! Jeśli go miłuje, niechaj go wybawi#Por. Ps 22,9.. Przecież mówił, że jest synem Boga.
44 # Łk 23,39‐43 Również ukrzyżowani obok Niego bandyci urągali Mu#Najwyraźniej początkowo obydwaj bandyci ukrzyżowani z Jezusem urągali Mu. Dopiero po pewnym czasie jeden z nich się opamiętał i zaczął karcić drugiego (por. Łk 23,40‐42)..
45 # Am 8,9 W południe#Wg rachuby żydowskiej była to godzina szósta. całą Ziemię ogarnęła ciemność, która trwała blisko trzy godziny#Dosł. „od godziny szóstej (12:00 naszego czasu) do godziny dziewiątej (15:00)''. Ciekawe jest to, że godziny te były czasem publicznych modłów w świątyni.. 46#Ps 22,1‐2Około godziny piętnastej#Według rachuby żydowskiej było to około godziny dziewiątej. Jezus donośnie zawołał:
— Eli, Eli, lema sabachtani?! — co znaczy: „Boże mój, Boże mój! Czemuś się oddalił?!”#Prorocza zapowiedź tego okrzyku znajdowała się już w Ps 22,2. Do męki Jezusa odnosi się także proroctwo zawarte w Ps 42,10-11..
47Stojący tam ludzie, słysząc Jego głos, mówili:
— Chyba woła Eliasza!
48 # Ps 69,21‐22; Łk 23,36; J 19,29‐30 Wtedy jeden z nich pobiegł i przyniósł gąbkę nasączoną winnym octem#Było to tzw. kwaśne wino (niektórzy tłumaczą „ocet”), które – zmieszane z wodą – było używane przez żołnierzy rzymskich do gaszenia pragnienia.. Nadział ją na pręt spleciony z trzciny i podsunął Jezusowi do zgaszenia pragnienia#Por. Ps 69,22.. 49Lecz inni, pełni szyderstwa, mówili:
— Przestań! Zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, aby go uwolnić.
50A Jezus ponownie zawołał donośnym głosem i wydał ostatnie tchnienie.
51 # Wj 26,31‐33; Hbr 10,19‐20 W tej samej chwili zasłona, która w przybytku#Przybytkiem nazywano centralne miejsce w świątyni jerozolimskiej, gdzie znajdowało się miejsce najświętsze, do którego arcykapłan mógł wejść tylko raz w roku z ofiarą przebłagalną za grzechy całego ludu. oddzielała miejsce święte od najświętszego, rozdarła się na dwoje – od góry do dołu#Zasłona ta była utkana jako jedna całość. Zapis o rozdarciu jej z góry do dołu wskazuje symbolicznie na to, że dzieło zbawienia w Chrystusie było Bożym darem dla ludzi, który zstąpił z góry (z Niebios) na dół (na Ziemię).! Ziemia zadygotała, a skały zaczęły pękać! 52#Ez 37,12‐14Wiele grobów otworzyło się, wyrzucając ze swych wnętrz ciała zmarłych! 53#Mt 4,5; Dz 26,23; Ap 11,2; Ap 22,19Po zmartwychwstaniu Jezusa ciała tych ludzi zniknęły. Weszli bowiem do Świętego Miasta#Miastem Świętym jest nazywana w Ap 21,2 Nowa Jerozolima, czyli ta, która obecnie znajduje się w rzeczywistości Niebios. Niektórzy interpretatorzy starają się odnieść komentowane wyrażenie do ziemskiej Jerozolimy, lecz z uwagi na określenie, jakie w Ap 11,8 otrzymało to miasto, nie wydaje się to właściwą interpretacją., aby w widzialny sposób stać się świadectwem dla wielu#Wersety 52‐53 są eschatologiczną zapowiedzią wydarzeń, które dopiero nastąpią w czasie Nowej Ziemi i na jej obszarze. Szerzej zostały one opisane w Ap 20,11‐21,7. Prawdopodobnie komentowane zdanie jest w ramach bieżącej narracji uwagą Mateusza dla zwrócenia uwagi żydowskich czytelników, że śmierć i zmartwychwstanie Jezusa są dowodami na to, iż żyjemy już w czasach ostatecznych. Obrazy te bowiem nawiązują do proroctw ze ST. W relacjach innych ewangelistów, które nie były kierowane do Żydów, nie ma takiego wtrącenia. Jednak wszyscy ewangeliści podkreślają mocno, że Boży plan zbawienia dokonał się w Chrystusie w sposób kompletny, całkowity i wystarczający do zbawienia każdego człowieka. Jedyne, co w ramach tego planu pozostało do wykonania, to ogłoszenie Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie wszystkim ludziom, zanim Jezus powróci na Ziemię w roli Sędziego..
54 # Mt 4,3; Mk 15,39 Gdy centurion wraz z wartownikami trzymającymi straż przy krzyżu Jezusa poczuli dygotanie ziemi i zobaczyli, co dzieje się dookoła, bardzo się zlękli i przyznali:
— On naprawdę musiał być Bożym Synem!
55 # Łk 8,2‐3 Było tam również mnóstwo kobiet, które, przyglądając się z oddali, były świadkami wszystkiego. Wiele z nich, usługując Jezusowi, towarzyszyło Mu już od czasów Jego działalności w Galilei. 56#Mt 13,55; Mt 20,20Wśród nich znajdowała się Maria z Magdali#Magdala – miasto leżące w Galilei, blisko zachodniego brzegu Jeziora Galilejskiego (obecnie El‐Me‐Dżel). Niektórzy tłumaczą „Maria Magdalena”, jednak Magdalena nie było jej drugim imieniem. Zgodnie z ówczesnym nazewnictwem powinna być zwana Marią z Magdali lub Marią magdaleńską analogicznie do Jezus z Nazaretu lub Jezus nazareński., Maria – matka Jakuba#Chodzi o Jakuba zwanego „Małym” (lub „Mniejszym”). i Józefa, a także matka synów Zebedeusza#Wg Mk 15,40 miała ona na imię Salome..
57 # Wj 34,25 Późnym popołudniem pojawił się także pewien bogaty człowiek pochodzący z Arymatei#Arymatea to prawdopodobnie dawne Ramataim – miejscowość leżąca 35 km na północny‐zachód od Jerozolimy.. Miał on na imię Józef i również był uczniem Jezusa. 58Udał się on do Piłata i poprosił o ciało Jezusa, a namiestnik nakazał wydać je temu człowiekowi. 59Józef, wziąwszy ciało, owinął je czystym płótnem 60#Iz 53,9; Mt 28,2; Mk 16,3‐4; Łk 24,2; J 20,1i złożył w nowym grobowcu, który wcześniej kazał dla siebie wykuć w skale. Następnie zamknął wejście do grobowca, zataczając wielki kamień, i odszedł. 61Świadkami tego były Maria z Magdali oraz druga Maria#Chodzi o Marię, matkę Józefa (hebr. Jozesa).. Kobiety te jeszcze przez dłuższy czas pozostały przy grobie.
62Nazajutrz, to znaczy następnego dnia po Dniu Przygotowania#Był to (wg naszej rachuby czasu) sobotni poranek. Ta informacja ma niezwykle doniosłe znaczenie. Dzień Przygotowania, zgodnie z żydowskim sposobem liczenia czasu, to piątek, który wg naszej rachuby czasu zaczynał się ok. 18:00 w czwartek, a kończył w nasz piątek o tej samej porze. Z tekstu więc wynika, że arcykapłani oraz faryzeusze w dniu najważniejszego święta w roku i tzw. Wielkiego Szabatu poświęcili czas na udanie się do poganina, zamiast przeznaczyć go w całości tylko dla Boga. To ilustruje skalę nienawiści, jaką pałali oni przeciwko Jezusowi., arcykapłani i faryzeusze zgromadzili się przed domem Piłata 63#Mt 12,40; Mk 8,31; Mk 10,34; J 2,18‐22; Dz 17,30‐31i poprosili:
— Panie, przypomnieliśmy sobie, że ów oszust jeszcze za życia powiedział: „W ciągu trzech dni zmartwychwstanę”. 64#Mt 28,13Każ więc zabezpieczyć jego grób aż do końca trzeciego dnia, by jego uczniowie nie wykradli ciała i nie zaczęli opowiadać ludowi, iż powstał z martwych. Takie oszustwo bowiem byłoby jeszcze gorsze od tego, które on sam głosił.
65Piłat zaś tak im odpowiedział:
— Dobrze, dam wam żołnierzy. Idźcie z nimi i zabezpieczcie grób, jak umiecie.
66Poszli więc i zabezpieczyli grób, pieczętując kamień wejściowy i stawiając przy nim oddział wartowniczy.
Currently Selected:
:
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.