Rigters Rigters 11
Rigters 11
Jefta
1En Jefta, die Gileadiet, was 'n dapper held, en hy was die seun van 'n hoer; en Gílead was die vader van Jefta.
2En Gílead se vrou het vir hom seuns gebaar; en die seuns van sy vrou het grootgeword, en hulle het Jefta verdryf en vir hom gesê: Jy mag nie in die huis van ons vader erwe nie; want jy is die seun van 'n vreemde vrou.
3Toe het Jefta vir sy broers gevlug en in die land Tob gaan woon; en daar het ydele manne by Jefta versamel en saam met hom uitgetrek.
4En met verloop van tyd het die kinders van Ammon oorlog gevoer teen Israel.
5En dit was so dat toe die kinders van Ammon teen Israel oorlog gevoer het, die oudstes van Gílead gegaan het om Jefta uit die land Tob te gaan haal.
6En hulle het vir Jefta gesê: Kom en wees ons owerste, dat ons teen die kinders van Ammon kan veg.
7En Jefta sê aan die oudstes van Gílead: Het julle my nie gehaat en my uit my vader se huis verdryf nie? en waarom kom julle nou na My toe as julle in benoudheid is?
8Toe sê die oudstes van Gílead vir Jefta: Daarom wend ons ons nou weer tot jou, dat jy saam met ons kan gaan en teen die kinders van Ammon kan veg en ons hoof kan wees oor al die inwoners van Gílead.
9Toe sê Jefta aan die oudstes van Gílead: As julle my terugbring om te veg teen die kinders van Ammon, en die HERE hulle voor my oorgee, sal ek julle hoof wees?
10Toe sê die oudstes van Gílead vir Jefta: Die HERE is getuie tussen ons as ons nie so doen volgens u woorde nie.
11Toe het Jefta saam met die oudstes van Gílead gegaan, en die volk het hom as hoof en owerste oor hulle aangestel; en Jefta het al sy woorde voor die aangesig van die HERE in Mispa uitgespreek.
12En Jefta het boodskappers na die koning van die kinders van Ammon gestuur om te sê: Wat het jy met my te doen, dat jy teen my gekom het om in my land te veg?
13En die koning van die kinders van Ammon het aan die boodskappers van Jefta geantwoord: Omdat Israel my land weggeneem het toe hulle uit Egipte opgetrek het, van Arnon af tot by Jabbok en tot by die Jordaan; herstel dan nou daardie lande in vrede.
14En Jefta het weer boodskappers gestuur na die koning van die kinders van Ammon.
15En hy sê vir hom: So sê Jefta: Israel het die land Moab en die land van die kinders van Ammon nie weggeneem nie.
16Maar toe Israel uit Egipte opgetrek en deur die woestyn getrek het tot by die Skelfsee en by Kades aangekom het;
17Toe stuur Israel boodskappers na die koning van Edom om te sê: Laat my tog deur jou land trek, maar die koning van Edom het nie daarna geluister nie. En net so het hulle na die koning van Moab gestuur, maar hy wou nie instem nie; en Israel het in Kades gebly.
18Hulle het toe deur die woestyn getrek en die land Edom en die land Moab omsingel en aan die oostekant van die land Moab gekom en laer opgeslaan oorkant die Arnon, maar het nie binne die grens van Moab gekom nie, want Arnon was die grens van Moab.
19En Israel het boodskappers gestuur na Sihon, die koning van die Amoriete, die koning van Hesbon; en Israel sê vir hom: Laat ons tog deur u land na my plek trek.
20Maar Sihon het Israel nie vertrou om deur sy gebied te trek nie, maar Sihon het al sy volk bymekaargeroep en laer opgeslaan in Jahas en teen Israel geveg.
21En die HERE, die God van Israel, het Sihon en sy hele volk in die hand van Israel gegee, en hulle het hulle verslaan; en Israel het die hele land van die Amoriete, die inwoners van daardie land, in besit geneem.
22En hulle het al die gebiede van die Amoriete in besit geneem, van Arnon af tot by Jabbok en van die woestyn af tot by die Jordaan.
23So nou het die HERE, die God van Israel, die Amoriete voor sy volk Israel uit verdryf, en moet jy dit in besit neem?
24Sal jy nie in besit neem wat jou god Kamos jou gee om in besit te neem nie? Elkeen dan wat die HERE onse God voor ons uit verdrywe, dié sal ons in besit neem.
25En is jy nou enigiets beter as Balak, die seun van Sippor, die koning van Moab? het hy ooit teen Israel gestry, of het hy ooit teen hulle geveg?
26Terwyl Israel in Hesbon en sy onderhorige plekke en in Aroër met sy onderhorige plekke en in al die stede wat langs die Arnon-kusgebied lê, drie honderd jaar lank gewoon het? waarom het julle hulle dan nie binne dié tyd teruggekry nie?
27Daarom het ek nie teen jou gesondig nie, maar jy doen my onreg om teen my te veg: die HERE, die Regter, moet vandag oordeel tussen die kinders van Israel en die kinders van Ammon.
28Maar die koning van die kinders van Ammon het nie geluister na die woorde van Jefta wat hy hom gestuur het nie.
29Toe het die Gees van die HERE oor Jefta gekom, en hy het deur Gílead en Manasse getrek en deur Mispa in Gílead getrek, en van Mispa in Gílead oorgetrek na die kinders van Ammon.
30En Jefta het 'n gelofte aan die HERE gedoen en gesê: As jy die kinders van Ammon sonder versuim in my hand gee,
31Dan sal alles wat uit die deure van my huis uitgaan my tegemoetgaan, as ek in vrede terugkeer van die kinders van Ammon af, sekerlik aan die HERE behoort, en ek sal dit as brandoffer bring.
32Jefta het toe oorgetrek na die kinders van Ammon om teen hulle te veg; en die HERE het hulle in sy hand gegee.
33En hy het hulle verslaan van Aroër af tot by Minnit, twintig stede, en tot by die wingerdevlakte, met 'n baie groot slagting. So is die kinders van Ammon voor die kinders van Israel onderwerp.
34En Jefta het in Mispa in sy huis gekom, en kyk, sy dogter het uitgegaan hom tegemoet met tamboere en danse; en sy was sy enigste kind; by haar het hy geen seun of dogter gehad nie.
35En toe hy haar sien, skeur hy sy klere en sê: Ag, my dogter! U het my baie verneder, en U is een van die wat my verskrik, want ek het my mond tot die HERE oopgemaak en kan nie teruggaan nie.
36En sy sê vir hom: My vader, as jy jou mond vir die HERE oopgemaak het, doen met my soos wat uit jou mond uitgegaan het; omdat die HERE vir jou wraak geneem het oor jou vyande, die kinders van Ammon.
37En sy sê vir haar vader: Laat hierdie ding vir my gebeur: laat my staan twee maande, dat ek op en af kan gaan op die berge en my maagdelikheid kan beween, ek en my maats.
38En hy sê: Gaan! En hy het haar twee maande lank weggestuur, en sy het saam met haar metgeselle gegaan en haar maagdelikheid op die berge beween.
39En aan die einde van twee maande het sy na haar vader teruggekeer, wat met haar gedoen het volgens sy gelofte wat hy beloof het; en sy het niemand geken nie. En dit was 'n gewoonte in Israel,
40dat die dogters van Israel jaarliks gegaan het om die dogter van Jefta, die Gileadiet, vier dae in 'n jaar te betreur.
Currently Selected:
Rigters Rigters 11: CAB23
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
The Bible in Contemporary Afrikaans
Copyright © 2023, by City Bible Foundation ®
Used by permission of City Bible Foundation ® All rights reserved worldwide.
Rigters Rigters 11
Rigters 11
Jefta
1En Jefta, die Gileadiet, was 'n dapper held, en hy was die seun van 'n hoer; en Gílead was die vader van Jefta.
2En Gílead se vrou het vir hom seuns gebaar; en die seuns van sy vrou het grootgeword, en hulle het Jefta verdryf en vir hom gesê: Jy mag nie in die huis van ons vader erwe nie; want jy is die seun van 'n vreemde vrou.
3Toe het Jefta vir sy broers gevlug en in die land Tob gaan woon; en daar het ydele manne by Jefta versamel en saam met hom uitgetrek.
4En met verloop van tyd het die kinders van Ammon oorlog gevoer teen Israel.
5En dit was so dat toe die kinders van Ammon teen Israel oorlog gevoer het, die oudstes van Gílead gegaan het om Jefta uit die land Tob te gaan haal.
6En hulle het vir Jefta gesê: Kom en wees ons owerste, dat ons teen die kinders van Ammon kan veg.
7En Jefta sê aan die oudstes van Gílead: Het julle my nie gehaat en my uit my vader se huis verdryf nie? en waarom kom julle nou na My toe as julle in benoudheid is?
8Toe sê die oudstes van Gílead vir Jefta: Daarom wend ons ons nou weer tot jou, dat jy saam met ons kan gaan en teen die kinders van Ammon kan veg en ons hoof kan wees oor al die inwoners van Gílead.
9Toe sê Jefta aan die oudstes van Gílead: As julle my terugbring om te veg teen die kinders van Ammon, en die HERE hulle voor my oorgee, sal ek julle hoof wees?
10Toe sê die oudstes van Gílead vir Jefta: Die HERE is getuie tussen ons as ons nie so doen volgens u woorde nie.
11Toe het Jefta saam met die oudstes van Gílead gegaan, en die volk het hom as hoof en owerste oor hulle aangestel; en Jefta het al sy woorde voor die aangesig van die HERE in Mispa uitgespreek.
12En Jefta het boodskappers na die koning van die kinders van Ammon gestuur om te sê: Wat het jy met my te doen, dat jy teen my gekom het om in my land te veg?
13En die koning van die kinders van Ammon het aan die boodskappers van Jefta geantwoord: Omdat Israel my land weggeneem het toe hulle uit Egipte opgetrek het, van Arnon af tot by Jabbok en tot by die Jordaan; herstel dan nou daardie lande in vrede.
14En Jefta het weer boodskappers gestuur na die koning van die kinders van Ammon.
15En hy sê vir hom: So sê Jefta: Israel het die land Moab en die land van die kinders van Ammon nie weggeneem nie.
16Maar toe Israel uit Egipte opgetrek en deur die woestyn getrek het tot by die Skelfsee en by Kades aangekom het;
17Toe stuur Israel boodskappers na die koning van Edom om te sê: Laat my tog deur jou land trek, maar die koning van Edom het nie daarna geluister nie. En net so het hulle na die koning van Moab gestuur, maar hy wou nie instem nie; en Israel het in Kades gebly.
18Hulle het toe deur die woestyn getrek en die land Edom en die land Moab omsingel en aan die oostekant van die land Moab gekom en laer opgeslaan oorkant die Arnon, maar het nie binne die grens van Moab gekom nie, want Arnon was die grens van Moab.
19En Israel het boodskappers gestuur na Sihon, die koning van die Amoriete, die koning van Hesbon; en Israel sê vir hom: Laat ons tog deur u land na my plek trek.
20Maar Sihon het Israel nie vertrou om deur sy gebied te trek nie, maar Sihon het al sy volk bymekaargeroep en laer opgeslaan in Jahas en teen Israel geveg.
21En die HERE, die God van Israel, het Sihon en sy hele volk in die hand van Israel gegee, en hulle het hulle verslaan; en Israel het die hele land van die Amoriete, die inwoners van daardie land, in besit geneem.
22En hulle het al die gebiede van die Amoriete in besit geneem, van Arnon af tot by Jabbok en van die woestyn af tot by die Jordaan.
23So nou het die HERE, die God van Israel, die Amoriete voor sy volk Israel uit verdryf, en moet jy dit in besit neem?
24Sal jy nie in besit neem wat jou god Kamos jou gee om in besit te neem nie? Elkeen dan wat die HERE onse God voor ons uit verdrywe, dié sal ons in besit neem.
25En is jy nou enigiets beter as Balak, die seun van Sippor, die koning van Moab? het hy ooit teen Israel gestry, of het hy ooit teen hulle geveg?
26Terwyl Israel in Hesbon en sy onderhorige plekke en in Aroër met sy onderhorige plekke en in al die stede wat langs die Arnon-kusgebied lê, drie honderd jaar lank gewoon het? waarom het julle hulle dan nie binne dié tyd teruggekry nie?
27Daarom het ek nie teen jou gesondig nie, maar jy doen my onreg om teen my te veg: die HERE, die Regter, moet vandag oordeel tussen die kinders van Israel en die kinders van Ammon.
28Maar die koning van die kinders van Ammon het nie geluister na die woorde van Jefta wat hy hom gestuur het nie.
29Toe het die Gees van die HERE oor Jefta gekom, en hy het deur Gílead en Manasse getrek en deur Mispa in Gílead getrek, en van Mispa in Gílead oorgetrek na die kinders van Ammon.
30En Jefta het 'n gelofte aan die HERE gedoen en gesê: As jy die kinders van Ammon sonder versuim in my hand gee,
31Dan sal alles wat uit die deure van my huis uitgaan my tegemoetgaan, as ek in vrede terugkeer van die kinders van Ammon af, sekerlik aan die HERE behoort, en ek sal dit as brandoffer bring.
32Jefta het toe oorgetrek na die kinders van Ammon om teen hulle te veg; en die HERE het hulle in sy hand gegee.
33En hy het hulle verslaan van Aroër af tot by Minnit, twintig stede, en tot by die wingerdevlakte, met 'n baie groot slagting. So is die kinders van Ammon voor die kinders van Israel onderwerp.
34En Jefta het in Mispa in sy huis gekom, en kyk, sy dogter het uitgegaan hom tegemoet met tamboere en danse; en sy was sy enigste kind; by haar het hy geen seun of dogter gehad nie.
35En toe hy haar sien, skeur hy sy klere en sê: Ag, my dogter! U het my baie verneder, en U is een van die wat my verskrik, want ek het my mond tot die HERE oopgemaak en kan nie teruggaan nie.
36En sy sê vir hom: My vader, as jy jou mond vir die HERE oopgemaak het, doen met my soos wat uit jou mond uitgegaan het; omdat die HERE vir jou wraak geneem het oor jou vyande, die kinders van Ammon.
37En sy sê vir haar vader: Laat hierdie ding vir my gebeur: laat my staan twee maande, dat ek op en af kan gaan op die berge en my maagdelikheid kan beween, ek en my maats.
38En hy sê: Gaan! En hy het haar twee maande lank weggestuur, en sy het saam met haar metgeselle gegaan en haar maagdelikheid op die berge beween.
39En aan die einde van twee maande het sy na haar vader teruggekeer, wat met haar gedoen het volgens sy gelofte wat hy beloof het; en sy het niemand geken nie. En dit was 'n gewoonte in Israel,
40dat die dogters van Israel jaarliks gegaan het om die dogter van Jefta, die Gileadiet, vier dae in 'n jaar te betreur.
Currently Selected:
:
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
The Bible in Contemporary Afrikaans
Copyright © 2023, by City Bible Foundation ®
Used by permission of City Bible Foundation ® All rights reserved worldwide.