بهڵام ههموو ئهوانهی پهسهندیان كرد، ئهوانهی باوهڕیان به ناوی هێنا، دهسهڵاتی پێدان ببنه ڕۆڵهكانی خودا، ئهوانهی نه به خوێن، نه به خواستی جهسته، نه به خواستی پیاو لهدایكبوون، بهڵكو له خوداوه. وشهكهش بووه جهسته و له نێوماندا نیشتهجێ بوو. شكۆی ئهومان بینی، وهک شكۆی تاقانهیهک له باوكهوه، پڕ له بهخشش و ڕهوا. یوخهننهن گهواهیی بۆ دا، هاواری كرد و وتی: “ئهمه ئهوهیه كه وتم: ئهوهی دوای من دێت پێشم كهوت، چونكه لهپێش من بووه”. ههموومان له پڕی ئهو، بهخشش لهسهر بهخششمان وهرگرت. چونكه تهورات به مووشێ درا، بهڵام بهخشش و ڕهوا به ئیشۆعی مهسیحهوه بوون. ههرگیز كهس خودای نهبینیوه، ڕۆڵهی تاقانه، ئهوهی له باوهشی باوكدایه، ئهو دهریخست.
یوخهننهن 1 بخوێنەوە
گوێگرتن لە یوخهننهن 1
هاوبەشی بکە
هەموو وەشانەکان بەراورد بکە: یوخهننهن 12:1-18
ئایەتەکان پاشەکەوت بکە، ئۆفلاین بخوێنەرەوە، سەیری کلیپی فێرکاری بکە و زۆر شتی تر!
ماڵەوە
کتێبی پیرۆز
پلانەکان
ڤیدیۆکان