Adnodau Beiblaidd Poblogaidd o Jóhannesar Evangelium 16

Rhanna

Hetta havi eg talað til tykkara, so at tit skulu hava frið í mær. I heiminum hava tit trongd; men verið hugdjarvir, eg havi vunnið sigur á heiminum.

Men tá ið hann, sannleikans andi, kemur, man hann vegleiða tykkum til allan sannleikan,; ti hanu man ikki tala av sær sjálvum, men hvat ið hanu hoyrir, man hann tala, og tey komandi sing man hann kunngeratykkum.

Hegartil hava tit ikki biðið um nakað í minum navni; biðið, og tit munu fáa, at tykkara gleði skal vera fullkomin.

Men eg sigi tykkum sannleikan, tað er tykkum til frama at eg fari hiðani. Ti, fari eg ikki hiðani, man talsmaðurin ikki koma til tykkara; men fari eg burtur, man eg senda hann til tykkara. Og tá ið hann kemur, man hann sannføra heimin um synd og um rættvísi og um dóm.

Eisini tit hava tá nú sorg; men eg man síggj a tykkum aftur, og hjarta tykkara man gleðast, og gleði tykkara tekur eingin frá tykkum. Og á ti degi munu tit ikki spyrja meg um nakað. Sanniliga, sanniliga, sigi eg tykkum, alt hvat tit biðja faðirin um í minum navni, man hann geva tykkum.

Sanniliga, sanniliga, sigi eg tykkum, sit munu grata og eymka tykkum, men heimurin man gleðast; tit munu saraat verða sorgarbundnir, men tykkara sorg man vendast til gleði.