ΘΡΗΝΟΙ 3:1-20

Εγώ είμαι ο άνθρωπος που γνώρισε τη δυστυχία απ’ το ραβδί της οργής του Κυρίου. Με έσυρε και μ’ έφερε μέσ’ στο βαθύ σκοτάδι, όχι στο φως. Όλο εμένα χτυπάει καθημερινά. Βασάνισε τη σάρκα και το δέρμα μου και σύντριψε τα κόκαλά μου· με απέκλεισε από παντού, με περιστοίχισε με πίκρα και με πόνο. Να ζήσω μέσα στο σκοτάδι μ’ έβαλε, σαν τους νεκρούς του παρελθόντος. Σε τείχη μέσα μ’ έκλεισε και δεν μπορώ να βγω· μου ’κανε πιο βαριές τις αλυσίδες μου. Ακόμη κι όταν με φωνές τον ικετεύω, πνίγει την προσευχή μου για να μη φτάσει ως αυτόν. Τους δρόμους μου τους έφραξε με πέτρες πελεκητές κι έτσι ακολούθησα λαθεμένο μονοπάτι. Για μένα έγινε σαν αρκούδα και σαν λιοντάρι που ενεδρεύει. Μ’ έβγαλε απ’ το δρόμο μου και μ’ έκανε κομμάτια, με αφάνισε. Το τόξο μου το τέντωσε και για σημάδι μ’ έβαλε στο βέλος του. Τα βέλη όλα της φαρέτρας μου τα έμπηξε στα νεφρά μου. Έγινα του λαού μου ο περίγελως, το αδιάκοπο, χλευαστικό τραγούδι τους. Πίκρες με χόρτασε, με πότισε φαρμάκι. Χαλίκια με τα δόντια μου με έκανε να φάω. Μ’ έριξε μες στη στάχτη, μου πήρε την ειρήνη της ψυχής μου, τι είναι ευτυχία το λησμόνησα, και είπα: «Χάθηκε η δύναμή μου, αυτή η ελπίδα που ερχόταν απ’ τον Κύριο». Ν’ αναλογίζομαι τη θλίψη και την ταλαιπωρία μου είναι δηλητήριο και χολή. Αδιάκοπα τα σκέφτομαι και θλίβεται η ψυχή μου.