ΙΩΒ 37
37
1Μπροστά σ’ αυτά τρομάζει κι η καρδιά μου
και δυνατά χτυπά.
2Ακούστε, ακούστε του Θεού την τρομερή φωνή
και τη βροντή που βγαίνει από το στόμα του.
3Την κάνει να κατρακυλάει
σ’ όλο το πλάτος τ’ ουρανού,
την αστραπή του να φωτίζει
τη γη απ’ άκρη σ’ άκρη.
4Αμέσως έπειτα ξεσπά του βρυχηθμού του η φωνή,
της μεγαλόπρεπης βροντής ο ήχος·
κι όσο η φωνή του ακούγεται,
καινούριες αστραπές εξαποστέλλει.
5Βροντά ο Θεός με τη φωνή του θαυμαστά,
κάνει έργα μεγαλόπρεπα
που δε χωρούν στο νου μας.
6Στο χιόνι λέει: «Πέσε στη γη»
και στη βροχή, στην μπόρα:
«Πέσε μ’ ορμή».
7Έτσι τα έργα των ανθρώπων αναστέλλει,
ώστε ν’ αναγνωρίσουν όλοι οι άνθρωποι το έργο του.
8Ακόμη και τ’ αγρίμια γυρεύουν καταφύγιο
και συμμαζεύονται
μες στις σπηλιές τους.
9Από το νότο έρχονται της καταιγίδας οι άνεμοι
κι απ’ το βορρά η παγωνιά.
10Απ’ του Θεού το φύσημα δημιουργείται ο πάγος
και του νερού σκληραίνει η επιφάνεια.
11Φορτώνει ατμούς τα σύννεφα
και τα σκορπίζει αστραπές γεμάτα.
12Καθώς τα κατευθύνει περιφέρονται,
για να εκτελέσουν ό,τι τα προστάζει,
παντού πάνω στην όψη όλης της γης.
13Και στέλνει τη βροχή στη γη,
άλλοτε για να τιμωρήσει τους ανθρώπους
κι άλλοτε πάλι για να τους δείξει την καλοσύνη του.
14Ετούτα πρόσεξέ τα, Ιώβ,
στάσου και σκέψου του Θεού τα θαύματα:
15Ξέρεις πώς ο Θεός τα διατάζει,
πώς κάνει από τα σύννεφα
να λάμψουν αστραπές;
16Ξέρεις πώς ταξιδεύουνε μετέωρα τα σύννεφα,
το θαύμα αυτό της τέλειας σοφίας του Θεού;
17Εσύ νιώθεις καλόβολα μες στα ζεστά τα ρούχα σου,
όταν η ατμόσφαιρα της γης
με τη νοτιά γίνεται πνιγηρή.
18Μήπως μαζί του τέντωνες το θόλο τον ουράνιο,
που ’ναι σκληρός καθώς χυτός,
μεταλλικός καθρέφτης;
19Μάθε μας τι ’ναι μπορετό να πούμε στο Θεό;
Βέβαια, τίποτ’ αξιόλογο,
γιατί είν’ ο νους μας στο σκοτάδι.
20Θα πρέπει να ειδοποιηθεί
όταν εγώ θελήσω να μιλήσω;
Θα πρέπει να του το πει κάποιος,
για να το μάθει;
21Πολλές φορές το φως δε φτάνει ως εμάς,
γιατί πυκνά τα σύννεφα το κρύβουν.
Μα ξάφνου ο άνεμος φυσά και μονομιάς
ο ουρανός ανοίγει.
22Απ’ το βορρά έρχεται φως λαμπρό·
φοβερή λάμψη το Θεό τον περιβάλλει.
23Απρόσιτος σ’ εμάς ο Παντοδύναμος!
Υπέρτατος στη δύναμη, στην κρίση,
στην τέλεια δικαιοσύνη,
που δεν την καταπατεί.
24Γι’ αυτόν το λόγο οι άνθρωποι τον σέβονται·
κι αυτός κανέναν δεν υπολογίζει
απ’ όσους λέν’ πως τάχα είναι σοφοί.
Επιλέχθηκαν προς το παρόν:
ΙΩΒ 37: TGVD
Επισημάνσεις
Κοινοποίηση
Αντιγραφή
Θέλετε να αποθηκεύονται οι επισημάνσεις σας σε όλες τις συσκευές σας; Εγγραφείτε ή συνδεθείτε
Copyrighted by the Hellenic Bible Society, 1997, 2003.
ΙΩΒ 37
37
1Μπροστά σ’ αυτά τρομάζει κι η καρδιά μου
και δυνατά χτυπά.
2Ακούστε, ακούστε του Θεού την τρομερή φωνή
και τη βροντή που βγαίνει από το στόμα του.
3Την κάνει να κατρακυλάει
σ’ όλο το πλάτος τ’ ουρανού,
την αστραπή του να φωτίζει
τη γη απ’ άκρη σ’ άκρη.
4Αμέσως έπειτα ξεσπά του βρυχηθμού του η φωνή,
της μεγαλόπρεπης βροντής ο ήχος·
κι όσο η φωνή του ακούγεται,
καινούριες αστραπές εξαποστέλλει.
5Βροντά ο Θεός με τη φωνή του θαυμαστά,
κάνει έργα μεγαλόπρεπα
που δε χωρούν στο νου μας.
6Στο χιόνι λέει: «Πέσε στη γη»
και στη βροχή, στην μπόρα:
«Πέσε μ’ ορμή».
7Έτσι τα έργα των ανθρώπων αναστέλλει,
ώστε ν’ αναγνωρίσουν όλοι οι άνθρωποι το έργο του.
8Ακόμη και τ’ αγρίμια γυρεύουν καταφύγιο
και συμμαζεύονται
μες στις σπηλιές τους.
9Από το νότο έρχονται της καταιγίδας οι άνεμοι
κι απ’ το βορρά η παγωνιά.
10Απ’ του Θεού το φύσημα δημιουργείται ο πάγος
και του νερού σκληραίνει η επιφάνεια.
11Φορτώνει ατμούς τα σύννεφα
και τα σκορπίζει αστραπές γεμάτα.
12Καθώς τα κατευθύνει περιφέρονται,
για να εκτελέσουν ό,τι τα προστάζει,
παντού πάνω στην όψη όλης της γης.
13Και στέλνει τη βροχή στη γη,
άλλοτε για να τιμωρήσει τους ανθρώπους
κι άλλοτε πάλι για να τους δείξει την καλοσύνη του.
14Ετούτα πρόσεξέ τα, Ιώβ,
στάσου και σκέψου του Θεού τα θαύματα:
15Ξέρεις πώς ο Θεός τα διατάζει,
πώς κάνει από τα σύννεφα
να λάμψουν αστραπές;
16Ξέρεις πώς ταξιδεύουνε μετέωρα τα σύννεφα,
το θαύμα αυτό της τέλειας σοφίας του Θεού;
17Εσύ νιώθεις καλόβολα μες στα ζεστά τα ρούχα σου,
όταν η ατμόσφαιρα της γης
με τη νοτιά γίνεται πνιγηρή.
18Μήπως μαζί του τέντωνες το θόλο τον ουράνιο,
που ’ναι σκληρός καθώς χυτός,
μεταλλικός καθρέφτης;
19Μάθε μας τι ’ναι μπορετό να πούμε στο Θεό;
Βέβαια, τίποτ’ αξιόλογο,
γιατί είν’ ο νους μας στο σκοτάδι.
20Θα πρέπει να ειδοποιηθεί
όταν εγώ θελήσω να μιλήσω;
Θα πρέπει να του το πει κάποιος,
για να το μάθει;
21Πολλές φορές το φως δε φτάνει ως εμάς,
γιατί πυκνά τα σύννεφα το κρύβουν.
Μα ξάφνου ο άνεμος φυσά και μονομιάς
ο ουρανός ανοίγει.
22Απ’ το βορρά έρχεται φως λαμπρό·
φοβερή λάμψη το Θεό τον περιβάλλει.
23Απρόσιτος σ’ εμάς ο Παντοδύναμος!
Υπέρτατος στη δύναμη, στην κρίση,
στην τέλεια δικαιοσύνη,
που δεν την καταπατεί.
24Γι’ αυτόν το λόγο οι άνθρωποι τον σέβονται·
κι αυτός κανέναν δεν υπολογίζει
απ’ όσους λέν’ πως τάχα είναι σοφοί.
Επιλέχθηκαν προς το παρόν:
:
Επισημάνσεις
Κοινοποίηση
Αντιγραφή
Θέλετε να αποθηκεύονται οι επισημάνσεις σας σε όλες τις συσκευές σας; Εγγραφείτε ή συνδεθείτε
Copyrighted by the Hellenic Bible Society, 1997, 2003.