ΙΩΒ 3:2-12
ΙΩΒ 3:2-12 H Αγία Γραφή στη Δημοτική (Filos Pergamos) (FPB)
Kαι o Iώβ μίλησε, και είπε: Eίθε να χαθεί η ημέρα κατά την oπoία γεννήθηκα, και η νύχτα κατά την οποία είπαν: Γεννήθηκε αρσενικό. H ημέρα εκείνη να είναι σκoτάδι· o Θεός από πάνω να μη την αναζητήσει, και να μη φέξει επάνω της φως. Σκoτάδι και σκιά θανάτoυ να την αμαυρώσoυν· πυκνό σκoτάδι να καθήσει επάνω της. Nάρθoυν επάνω της ως πικρότατη ημέρα. Eκείνη τη νύχτα να επικρατήσει σκoτάδι· Nα μη συγκαταλεχθεί στις ημέρες τoύ χρόνoυ· να μη μπει μέσα στις ημέρες των μηνών. Πράγματι, έρημη να είναι εκείνη η νύχτα· επάνω της να μη έρθει χαρμόσυνη φωνή. Nα την καταραστoύν αυτoί πoυ καταρώνται τις ημέρες, oι έτoιμoι να ανεγείρoυν τo πένθoς τoυς.2 Nα σκoτιστoύν τα αστέρια τής εσπέρας της· να πρoσμένει φως, και να μη έρχεται· και να μη δει τα βλέφαρα της αυγής· επειδή, δεν έκλεισε τις πόρτες τής κoιλιάς τής μητέρας μoυ, και δεν έκρυψε τη θλίψη από τα μάτια μoυ. Γιατί δεν πέθανα από τη μήτρα; Kαι δεν εξέπνευσα μόλις είχα βγει από την κoιλιά; Γιατί με υπoδέχθηκαν τα γόνατα; Ή, γιατί oι μαστoί, για να θηλάσω
ΙΩΒ 3:1-12 Η Αγία Γραφή με τα Δευτεροκανονικά (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) (TGVD)
Τελικά ο Ιώβ άνοιξε το στόμα του κι άρχισε μ’ αυτά τα λόγια να καταριέται τη μέρα που γεννήθηκε: Ας ήταν να χαθεί η μέρα που γεννήθηκα κι η νύχτα που είδε τη στιγμή της σύλληψής μου! Η μέρα εκείνη να γενεί σκοτάδι! Να μην τη θυμηθεί ποτέ εκεί ψηλά ο Θεός και ποτέ πια το φως πάνω της να μη λάμψει. Να τη διεκδικήσει πάλι το σκοτάδι· να τη σκεπάζουν μαύρα σύννεφα κι η έκλειψη του ήλιου ας την τρομάζει. Τη νύχτα εκείνη, το σκοτάδι να την καταπιεί· να μη λογαριαστεί στου χρόνου τα μερόνυχτα ούτε μες στων μηνών τους αριθμούς. Η νύχτα εκείνη ας μην είναι γόνιμη κι ας μην τη διαπεράσει χαρμόσυνη κραυγή. Να την καταραστούν οι μάγοι που ’χουνε τη δύναμη τις μέρες να τις καταριούνται, αυτοί που άφοβα μπορούν να ξεσηκώνουν τον Λεβιάθαν. Ας μη λάμψουν τ’ αστέρια της αυγής της κι ας περιμένει μάταια το φως· ποτέ της να μη δει το γλυκοχάραμα. Γιατί τις πύλες να μην κλείσει της κοιλιάς της μάνας μου, για να μη δουν τα μάτια μου τη θλίψη; Γιατί να μην πεθάνω στην κοιλιά της μάνας μου; Γιατί τουλάχιστον δε χάθηκα στης γέννας τη στιγμή; Γιατί βρεθήκαν γόνατα να με δεχτούν, μαστοί για να θηλάσω
ΙΩΒ 3:1-12 Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) (TGV)
Τελικά ο Ιώβ άνοιξε το στόμα του κι άρχισε μ’ αυτά τα λόγια να καταριέται τη μέρα που γεννήθηκε: Ας ήταν να χαθεί η μέρα που γεννήθηκα κι η νύχτα που είδε τη στιγμή της σύλληψής μου! Η μέρα εκείνη να γενεί σκοτάδι! Να μην τη θυμηθεί ποτέ εκεί ψηλά ο Θεός και ποτέ πια το φως πάνω της να μη λάμψει. Να τη διεκδικήσει πάλι το σκοτάδι· να τη σκεπάζουν μαύρα σύννεφα κι η έκλειψη του ήλιου ας την τρομάζει. Τη νύχτα εκείνη, το σκοτάδι να την καταπιεί· να μη λογαριαστεί στου χρόνου τα μερόνυχτα ούτε μες στων μηνών τους αριθμούς. Η νύχτα εκείνη ας μην είναι γόνιμη κι ας μην τη διαπεράσει χαρμόσυνη κραυγή. Να την καταραστούν οι μάγοι που ’χουνε τη δύναμη τις μέρες να τις καταριούνται, αυτοί που άφοβα μπορούν να ξεσηκώνουν τον Λεβιάθαν. Ας μη λάμψουν τ’ αστέρια της αυγής της κι ας περιμένει μάταια το φως· ποτέ της να μη δει το γλυκοχάραμα. Γιατί τις πύλες να μην κλείσει της κοιλιάς της μάνας μου, για να μη δουν τα μάτια μου τη θλίψη; Γιατί να μην πεθάνω στην κοιλιά της μάνας μου; Γιατί τουλάχιστον δε χάθηκα στης γέννας τη στιγμή; Γιατί βρεθήκαν γόνατα να με δεχτούν, μαστοί για να θηλάσω