Suosittuja jakeita Raamatun kirjasta لوکا 17

Jaa

گڑا ایسّایا گۆن آ مردا گوَشت: ”پاد آ، برئو، که تئیی سِتک و باوَرا ترا دْراه کرتگ.“

تُرے رۆچے هپت رَندا گناه بکنت و هپت رَندا تئیی گوَرا بیئیت و بگوَشیت: ’من پشۆمان آن،‘ ببَکشی.“

چه آیان یکّێا، وهدے دیست که نون دْراه اِنت، گۆن بُرزتئواری هُدایا سَتا کنان، پِر ترّت و آتک، ایسّائے پادان کپت و شُگری گپت. آ، چه سامِریان اَت.

چه وتی کار و کِردان هُژّار بێت. اگن تئیی برات گناهے بکنت، آییا سَرکِچ دئے و مئیاریگ کن، اگن پشۆمان بوت، ببَکشی.

ایسّایا جُست کرت: ”زانا، هر دَهێن چه گَرّا پاک و پَلگار نبوتێت؟ آ دگه نُهێن کجا اَنت؟

گوَشتی: ”اگن شمئے باور اَرزُنێئے کِساسا هم ببیت، شما تودئے اے درچکا هُکم کرتَ کنێت که ’وتا چه بُنا بگوَج و برئو زِرئے تها برُد و بسَبز‘. آ وهدا، درچک شمئے هُکما مَنّیت.

هرکَس وتی ساهئے رَکّێنگئے رندا ببیت، آییا باهێنیت. هرکَس وتی ساها بباهێنیت، آییا رَکّێنیت.

ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”نبیت که مردم رَد مجنت و ٹَگل مئوارت، بله اَپسۆز په هما کَسا که دگران دێم په گناها ببارت. چه اے کسانُکێنان یکّێئے دێم په گناها برگئے بدلا، گهتر همِش اِنت که آییئے گردنا جِنتری تاے ببندنت و دریایا چَگلی بدئینت.

هما ڈئولا که نوهئے باریگا بوتگ، انسانئے چُکّئے رۆچ هم اَنچُشَ بیت. آ رۆچان، مردم وَرد و نۆش و سانگ و سورا دَزگٹّ اَتنت تان هما رۆچا که نوه بۆجیگا سوار بوت. رَندا، مزنێن هار و توپّانا سجّهێن مردم گار و بێگواه کرتنت.