Suosittuja jakeita Raamatun kirjasta Luk 15

Jaa

Tahu se, lemwót yóm ngà tehe htabag yó, ne mulék ebè maen. Bè yóm hanà tolo klayuken bè gónô le, maen gna mton du. Ya tey kkoduhen du. Ominen tódô mlóy nan e senlong lenkef yóm ngaen, lelen melek du.

Abay se nim ngau ni, lómón ke deng matay, okóm deng bud mowil. Deng tehe hlana, okóm deng bud hton.’ Ne tahu se, nbut le bè yó ne hligal.

Tódô tulónu kuy,” mon Jisas, “hol lómón yó se yóm kehligal le bè longit ke ton le kehegsel yóm sotu tau gemsalà. Bong kligal le béléen senta yó kem syóm folò syóm tau là tabag le, deng tedeng kmò le.”

Tódóe bud mulék ebè mà dé ni, ne yó angat monu mò du, ‘Mà, tey salau bè Dwata, ne tey salau béléem snéen.

Ne yó mon yóm logi mò ke maen, monen, ‘Ó Mà, tey salau bè Dwata, ne tey salau béléem snéen. Là buden knóón ne ke bud tô ngaem ou.’

“Ke wen sotu bélê ye mfun lematu ubiha, tedu mò kmoen du se ke sotu lana bélê le? Ngem kà nan na tebel yóm syóm folò syóm ditu bè gónóhen gel hótób kul anì nan e hnebel yóm sotu lana lem blóng le efet bud tonen.