Southern Balochi: Hodáay Pákén Ketáb Portions

Hodáay Pákén Ketáb

او واجه تیوپیلُس! وتی ائولی کتابئے تها، ایسّائے کارانی بُنگێجا بگر تان هما رۆچا که دێم په آسمانا برگ بوت، هر کارے که آییا کرتگ‌اَت و هر تالیمے که آییا داتگ‌اَت، من ترا سهیگ کرت. ایسّایا په وتی کاسِدیا، لهتێن مردم پێسرا گچێن کرتگ‌اَت و چه هُدائے پاکێن روهئے نێمگا هُکمی داتگ‌اَتنت و گوَشتگ‌اَتنتی که آیانی کار چے اَنت. مَرکئے سکّیئے سَگّگا رَند، وتی کاسِدانی دێما زاهرَ بوت و گۆن بازێن گواهیان پَدّریَ کرت که چه مُردگانی نیاما زندگ بوتگ و جاهی جتگ. آییا، تان چِلّ رۆچا وتا کاسِدانی دێما زاهرَ کرت و گۆن آیان هُدائے بادشاهیئے بارئوا هبریَ کرت. یکّ رَندے که گۆن آیان هۆریگا نِشتگ و وراک ورگا اَت، هُکمی داتنت: ”چه اورشَلیمئے شهرا ڈنّ مرئوێت، پتئے واده داتگێن پاکێن روهئے ودار و اِنتزارا ببێت که شما آییئے بارئوا پێسرا هم چه من اِشکتگ. یَهیایا مردم گۆن آپا پاکشۆدی داتگ‌اَنت، بله پتئے واده اِش اِنت که لهتێن رۆچا و رَند شما چه هُدائے پاکێن روها پاکشۆدی دئیگَ بێت.“

وهدے مرید ایسّائے کِرّا مُچّ بوتنت، چه آییا جُستِش کرت: ”او هُداوند! بارێن آ وهد همِش اِنت که تئو بادشاهیا پدا په اِسراییلا پِرَ تَرّێنئے؟“ پَسّئوی دات: ”آ وهد و زمانگ که پتئے دستا اَنت و آییا وت گیشّێنتگ‌اَنت، شمارا په آیانی زانگا کارے نێست. بله وهدے پاکێن روه شمئے دلانَ نندیت، شمارا وس و واکَ رسیت و اورشَلیمئے شهرا، یَهودیَه و سامِرَهئے دَمگان، تان سَرجمێن دنیائے گُڈّی مرز و سیمسران هم، په من شاهدیَ دئیێت و منی وشّێن مِستاگا رَسێنێت.“ چه اے هبرانی گوَشگا رَند، آیان دیست که ایسّا آسمانا برگ بوت و جمبرێا آ چه مریدانی دێما چێر و اَندێم کرت. وهدے ایسّا دێم په آسمانا رئوگا اَت، مریدانی چمّ آسمانئے نێمگا سکّ اَتنت، اَناگت دیستِش دو اِسپێت‌پۆشێن مرد آیانی کِرّا اۆشتاتگ. آیان گوَشت: ”او جَلیلی واجهان! شما چێا اِدا اۆشتاتگ و آسمانئے نێمگا چارگا اێت؟ ایسّا چه شمئے نیاما چست کنگ و آسمانا برگ بوتگ، بله اَنچُش که شما رئوگا دیستگ، همے ڈئولا یکّ رۆچے پدا چه آسمانا پِرَ ترّیت و کئیت.“

گڑا ایسّائے مرید، چه زئیتونئے کۆها پِر ترّت و اورشَلیما آتکنت. اے کۆه، چه اورشَلیما یکّ شَبَّتی رۆچێئے دوریا اِنت. وهدے شهرا رَستنت، هما بُرزادی بانا شتنت که پێسرا همۆدا بوتگ‌اَتنت. اے مُچّیئے مردمانی نام اِش اَتنت: پِتْرُس، یوهَنّا، آکوب، اَنْدْریاس، پیلیپُس، توما، بَرتولوما، مَتّا، هَلْپیئے چُکّ آکوب، سَرمچارێن شَمون و آکوبئے چُکّ یَهودا. گۆن آیان ایسّائے برات، آییئے مات مَریم و دگه لهتێن جنێن هم گۆن اَت. آ سجّهێن همدل و همسِتک و هر وهدا گۆن زِگر و دْوایا دلگۆش و دَزگٹّ اَتنت.
هما رۆچان یکّ رۆچے، پِتْرُس ایسّائے باوَرمندانی نیاما، که کِساس یکّ سَد و بیست مردم اَتنت، پاد آتک و گوَشتی: ”او براتان! هُدائے پاکێن کتابئے تها، هرچے که پاکێن روها ایسّائے دَزگیر کنۆکانی رهشۆن، یَهودائے بارئوا چه داوودئے زبانا پێشگۆیی کرتگ‌اَت، اَلّما پوره و سَرجم بئیگی اَت. یَهودا چه مئے رُمب و ٹۆلیا اَت و اے هِزمتکاریا شریکدار اَت.“ آییا چه وتی گَندگێن کارئے مُزّئے زرّان ڈگارے په بها گپت و همۆدا دێم په چێر کپت و لاپی ترَکّت و رۆتی در آتکنت. اورشَلیمئے سجّهێن مردمان اے هال اِشکت و آیان، اے ڈگارئے نام وتی زبانا ”هَکِلْداما“ بزان ”هۆنئے ڈگار“ پِر بست.
پِتْرُسا هبر کنانا گوَشت: ”زَبورئے کتابا نبشته اِنت:
’آییئے لۆگ و جاگه هراب و وئیران بات،
اۆدا هچکَس جَهمنند مبات.‘
و
’آییئے اُگده و زِمّهواری دگرێا برسات.‘
پمێشکا باید اِنت اَنچێن مردمے گچێن کنگ ببیت که هُداوندێن ایسّائے آیگ و رئوگئے سجّهێن وهدا گۆن ما گۆن بوتگ، بزان چه یَهیائے دستا ایسّائے پاکشۆدیا بگر، تان هما رۆچا که آ چه مئے نیاما چست کنگ بوت. آ باید اِنت گۆن ما هۆریگا، ایسّائے جاه جنَگئے گواهیا بدنت.“
گڑا دو کَسئے نامِش پێش کرت، یکّے ایسُّپ بَرسابا اَت که یوسْتوس هم گوَشتِش و آ دگه مَتّیاس اَت. رَندا، اے ڈئولا دْوا کرت و گوَشتِش: ”او هُداوند! تئو هرکَسئے دلئے هالا زانئے، نون وت په ما پَدّر کن که چه اے دوێنان کجامی‌اِت گچێن کرتگ تان اے هاسێن کاسِدیئے زِمّهواریا وتی کۆپگان بزوریت، هما هِزمت که یَهودایا یله دات و همۆدا شت که آییئے بێهی جاگه اَت.“ گڑا، آ دوێنانی سرا پال جتِش و مَتّیاسئے نام در آتک. اے ڈئولا، آ گۆن هما رُمبئے یازدهێن هاسێن کاسِدان هۆر کنگ بوت.

להקשיב ל کاسِدانی کار 1