פסוקים פופולריים מ- پێدایش 6

שתף

هُداوند پَشۆمان بوت که من دنیایا اِنسان چێا جۆڑ کرت. هُداوندئے دل سکّ پَدَرد بوت.

هُداوندا دیست که انسانئے رَدکاری زمینئے سرا سکّ باز اَنت و سجّهێن دل و هئیالِش مُدام گۆن بدیا اِنت و بَسّ.

بله هُداوند چه نوها رَزا اَت.

نوهئے کِسّه چُش اِنت: نوه، وتی دئور و باریگئے مردمانی نیاما پهرێزکار و بےائیبێن مردے اَت. آ هُدائے راها اَت.

گوَشتی: ”وتی جۆڑ کرتگێن اِنسانا چه زمینئے سرا گار و گُمسارَ کنان. مردمان، چارپادێن هئیوانان، لاپکَشّێن جانوَران و آسمانئے بالی مُرگان یکجاه گُمسارَ کنان، چێا که من چه اِشانی جۆڑ کنگا پَدَرد آن.“

زمینئے سرا، مردم که گێش بئیان بوتنت و جنێن‌چُکِّشَ آورت، هُدائے مردێن‌چُکّان دیست که جنکّ شَررنگ و زێبا اَنت. گڑا په وت جنکِّش گچێنَ کرت و زُرت. نون هُداوندا گوَشت: ”منی اَرواه تان اَبد اِنسانئے جسم و جانا نمانیت، چێا که اِنسان مِرۆکێن چیزّے و چه یکّ سد و بیست سالا گێشتر اُمرَ نکنت.“ آ رۆچان و رند هم زمینئے سرا نِپیلیم هست‌اَتنت. هُدائے مردێن‌چُکّ که انسانانی جنکّانی کِرّا شتنت، اے جنِکّان چُکَّ آورت. اے چُکّ کوَهنێن زمانگئے مَزَن‌مَرد و نامدارێن مردم اَتنت.

گڑا نوها همے پئیما کرت. هرچے که هُدایا گوَشتگ‌اَت، نوها کرت.

گُڑا هُدایا گۆن نوها گوَشت: ”من سجّهێن مردُمان تباهَ کنان، چێا که همِشانی سئوَبا زمین چه شِدّتا پُرّ اِنت. من، اِشانی جندا گۆن زمینا هۆر، گار و گمسارَ کنان.

چه گۆپَرئے دارا په وت مزنێن بۆجیگے جۆڑ کن. بۆجیگ، تۆکا کۆٹی کۆٹی ببیت. بۆجیگئے ڈَنّا و تۆکا گۆن ڈامبَرا دۆن.

هُدایا دیست که زمین سِلّ بوتگ، چێا که دنیائے سجّهێن مردمان بدێن راهے گِپتگ‌اَت.

چه سجّهێن سَهداران یکّ یکّ جُتکے گۆن وت بۆجیگا بَر گۆن، نرێنے و مادگێنے، که وتی همراهیا زندگِش بدارئے.