पर पतरसे बोलु, “ए हनन्याह! शुची आत्माई झूठ बोलुण जे शैताने तें मन कीं मोहि छड़ा कि तेईं जिमि रुपेई अन्तरा अपफ जे कुछ रुपेई बचाई रखे? जपल तकर से जिम तोउ केईं थी, से कि तें न थी ना? होर बेचण केआं पता मेओ पूरा मुल बि त सोब तेन्धेरी थिआ। त तेईं ईं करण जे अपु मन अन्तर किस सोचु? तेईं मेह्णु जे ना, बल्कि परमेश्वर जे झूठ बोलो असु।” ईं बोक शुणते ईं, हनन्याह डूल गा त मर गा। एस घटनाई बेलि सोब जेईं सुआ डर गे।