Jana 1
1
PROLOG – Jezus wcielonym Słowem Boga
1 # J 17,5; Flp 2,6; Ap 19,13 ON JEST#Ze względu na to, że Bóg przedstawił się jako TEN, KTÓRY JEST, redakcja NPD zdecydowała się na użycie czasownika JEST w czasie teraźniejszym (wersety 1‐3) tam, gdzie odnosi się do Wcielonego Słowa, co ma podkreślić fakt istnienia Boga poza czasem, jaki my, ludzie, postrzegamy w ograniczony sposób. Słowem Boga w wieczności#„W wieczności'' to przyjęty przez Redakcję NPD ekwiwalent dynamiczny greckiego określenia En arche, które inni tłumaczą: „Na początku'', zestawiając to ze słowem hebr. Bereszit, otwierającym Księgę Rodzaju. Jednak wiemy, że Jezus jest bez początku (por. Hbr 7,3) oraz że nie powstał jak całe stworzenie (por. Dz 3,13; Flp 2,6). Jezus jest wcieleniem Boga (por. J 1,18; J 8,58; J 10,30; Flp 2,6‐11), Jego jedyną widzialną Postacią (por. Kol 1,15). – Jego Wyrazem – sensem, treścią i odwieczną istotą przekazu Najwyższego#Dosł. gr. Logos (pol. „Słowo”). W filozofii greckiej słowem logos nazywano myśl i rozum jako podstawę organizacji i uporządkowania świata. Było to pojęcie określające całą koncepcję, zawartość i treść przekazu, a nie jedynie jego literę. Werset 14 stawia znak równości pomiędzy Boskim Logosem i jedynym prawowitym Synem Bożym, dlatego Redakcja NPD zdecydowała się na wielokrotne użycie w tym akapicie zaimka „On”, aby tekst od samego początku stał się bardziej jednoznaczny. Użycie w polskim przekładzie wyrazu „Słowo” (jako tłumaczenia pojęcia Logos) jest, jak dotąd, preferowane przez wszystkie polskie przekłady. Jednak nie oddaje ono w pełni znaczenia greckiego pojęcia Logosu. Ponadto polski wyraz „słowo” jest rodzaju nijakiego (a nie męskiego, jak w j. greckim Logos), co dodatkowo, przy występujących w tekście zaimkach osobowych, komplikuje zrozumienie Janowego przesłania, że Jezus Chrystus jest wcielonym Słowem Boga (Boskim Logosem).. Z Niego wszystko się wzięło i w Nim miało swój początek. A skoro odwieczne Słowo Boga w istocie swej jest z Boga, 2oznacza to, że ON JEST odwiecznym Bogiem. 3#1 Kor 8,6; Kol 1,15‐20; Hbr 1,1‐3Z uwagi na Niego i przez Niego wszystko się stało, a bez Niego nic się nie stało, cokolwiek się dokonało. 4#J 3,11.15‐16.35‐36; J 5,26; J 6,35.48; J 8,12; 1 J 5,12.20W Nim bowiem złożona jest cała pełnia odwiecznego i nieskończonego Bożego Życia#„Życie” (gr. Dzoe) pisane wielką literą to rzeczywistość samego Boga (por. także w 1 J 1,2). W bezpośredniej opozycji do Bożego Życia jest rzeczywistość szatana, zwana też Śmiercią lub Ciemnością (wielkich liter użyto do podkreślenia duchowego charakteru tych rzeczywistości w odróżnieniu od pospolitego znaczenia tych słów).. I to właśnie On – Światłość tego Życia – przyszedł do ludzi, 5#J 3,19; J 8,12; 1 J 2,8aby swoim blaskiem rozświetlić ciemność, a ona nie była w stanie Go ogarnąć ani przezwyciężyć.
6 # Mk 1,4; Łk 1,13‐17.57‐80 W wyznaczonym przez siebie czasie Bóg posłał pewnego człowieka. Jan było mu na imię#Mowa o Janie zwanym Chrzcicielem.. 7#Łk 3,3; J 1,19‐34Narodził się on po to, aby zaświadczyć o Światłości Tego, który miał nadejść, to znaczy Tego, w którym jest Życie. 8#J 1,20Jan nie był światłością, lecz jego zadaniem było kierowanie ludzi do Tego, który jest prawdziwą Światłością.
9 # J 3,19; J 8,12; J 12,46; 1 J 2,8 W końcu Ten, który jest Światłością prawdziwą – a więc tą jedyną, jaka ma rzeczywistą zdolność oświecenia każdego człowieka – przyszedł na ten świat. 10#J 1,3‐5Przyszedł On do świata, który powstał przez Niego i dla Niego, lecz ten świat nie związał się z Nim#Dosł. „nie poznał Go” – nie chodzi tu o poznanie intelektualne w naszym zachodnim rozumieniu. W myśleniu hebrajskim słowo „poznanie” zawsze oznaczało bliską i dogłębną więź osobistą. Było ono synonimem praktycznego doświadczenia czyjegoś charakteru w bliskiej relacji. Słowa tego używano również do opisywania bliskiej, wręcz intymnej relacji pomiędzy oddanymi sobie i miłującymi się małżonkami. ani Mu się nie poddał. 11I chociaż przyszedł do swojej własności, to nawet naród, w którym się narodził, Jemu nie zaufał#Mowa o narodzie żydowskim pojmowanym całościowo. Oczywiście między Żydami byli poszczególni ludzie, którzy w Chrystusie złożyli całe swoje zaufanie. Zarówno piszący te słowa Jan Ewangelista, jak i pozostali Apostołowie oraz dziesiątki tysięcy pierwszych chrześcijan – wszyscy byli Żydami. Gdyby nie ich postawa wiary, nie mielibyśmy dziś ani Nowego Testamentu (jedynie Dobra Wiadomość w relacji Łukasza oraz Dzieje wysłanników Chrystusa zostały spisane przez nie‐Żyda), ani globalnej społeczności chrześcijańskiej obejmującej wszystkie narody.. 12#Rz 8,15‐16.29; Ga 3,26; Jk 1,18.21; 1 J 3,1‐2.23; 1 J 5,13Jednak tym wszystkim, którzy Mu zaufali#Dosł. „którzy Go (tzn. Boski Logos – wcielone Słowo) przyjęli”., to znaczy uwierzyli, kim On JEST#Dosł. „wierzącym w Jego imię”. W kulturze semickiej imię było zawsze nośnikiem informacji o naturze i charakterze danej osoby. Stąd też określenie „wierzący w Jego imię” jest tożsame z wiarą (zaufaniem), kim jest dana osoba. Chodzi więc o poleganie na naturze i charakterze opisywanej osoby. Tekst ten jest niezwykle ważny i brzemienny w konsekwencje. Uzmysławia nam bowiem, że prawo do tytułu „dziecka Bożego” ma tylko ten, kto w pełni zaufał Jezusowi Chrystusowi, rozumiejąc, że to właśnie w Nim Bóg objawił się pośród ludzi., dał prawo i zdolność#Zwrot „prawo i zdolność” jest ekwiwalentem dynamicznym gr. eksusia. Słowo to inni tłumaczą również jako „moc”, „władza” czy „autorytet”. Z tego prawa (zdolności) można skorzystać albo nie. Nie działa ono w sposób przesądzający czy determinujący, gdyż jest opcjonalne. Ta opcja ma jednak pewien warunek brzegowy. Jest nim trwałe złożenie w Chrystusie całej osobistej ufności. stania się dziećmi#Gr. tekna – l.mn. od teknon (określenie niedojrzałego jeszcze potomstwa, dziecka). Bożymi, 13#J 3,5‐6; 1 J 5,18a więc tymi, którzy narodzili się nie tylko w sposób fizyczny#Dosł. „nie z krwi”. – to znaczy nie tylko z pożądania cielesnego czy z ludzkiej woli, ale narodzili się duchowo – to znaczy z Boga#Jan komunikuje tu ważną prawdę, że nie wszyscy ludzie są dziećmi Bożymi. Wszyscy są Bożymi stworzeniami, ale dziećmi Boga stają się dopiero przez duchowe narodzenie z Bożego Ducha (por. J 3,5‐8). Również nie wszystkie dzieci tak narodzone (gr. teknon) stają się dziedzicami (gr. hyios). Jeśli nie wytrwają w wychowawczym procesie kształtowania charakteru (gr. paideia) na wzór Chrystusa, mogą nie otrzymać dziedzictwa, mimo że w Bożym planie zbawienia zostało ono dla nich przewidziane i przygotowane. Kluczem jest zatem wytrwanie w Chrystusie (czego nie można mylić z „zasłużeniem na zbawienie”)..
14 # Iz 60,1; Ga 4,4; Flp 2,6‐7; 2 P 1,16‐171 J 4,2‐3 A ponieważ Ten, w którym Boże Słowo przybrało ludzką naturę#Dosł. „Logos stał się sarks”. A więc Jezus nie tylko przyjął ludzkie ciało (gr. soma), ale także ludzką naturę (gr. sarks), która ma wrodzoną skłonność do grzechu. Już samo przyjęcie fizycznego ciała (gr. soma) było dla Boga wielką ofiarą, ale dopiero przyjęcie natury skłonnej do grzechu (gr. sarks) stało się zasadniczym wyzwaniem dla Jezusa. Jednak Jezus w swoim człowieczeństwie zwyciężył tę grzeszną naturę. Przejął nad nią pełną kontrolę przez konsekwentne postępowanie według Bożego Ducha. On, żyjąc na Ziemi w soma, okazał się jedynym człowiekiem, który zwyciężył sarks. W ten sposób – również jako jedyny – wypełnił wszystkie nakazy Bożego Prawa. Dzięki temu stał się świętą i nieskalaną ofiarą zdolną wziąć na siebie grzechy wszystkich ludzi. Sam bowiem nigdy nie zgrzeszył., zamieszkał#Dosł. „rozbił namiot” (czas. skenoo, rzecz. skenos) – zwrot ten jest klasycznym hebraizmem. Namiot w kulturze żydowskiej kojarzono nie tylko z miejscem zamieszkiwania, ale także z (1) Chwałą i Obecnością Boga (hebr. Szechina Boga) pośród swego ludu. Przybytek Boży, który Żydzi nosili po pustyni przez dziesiątki lat, był ich „namiotem spotkania” z Bogiem. W oryginale użyte jest tu słowo gr. skenoo (zamieszkiwać, przebywać), które wielu biblistów łączy z hebr. szechina, a analiza zakresu używania słowa szechina w tekstach talmudycznych oraz aramejskich targumach wyraźnie pokazuje, że Szechina Boga nie była uważana za jakąkolwiek Boską hipostazję (postać), ale realną Obecność Jedynego Prawdziwego Boga pośród Jego ludu. Takie zrozumienie słów skeno/szechina znajdujemy często w pismach Apostoła Jana, a także u Pawła (np. w Kol 1,19; Kol 2,9, które mówią o zamieszkaniu Boga w ciele człowieka). Innym (2) niezwykle ważnym aspektem słowa skenos w kulturze hebrajskiej było utożsamianie go z fizycznym ciałem (powłoką cielesną), w którym zamieszkuje dusza i duch człowieczy. Wyraźny tego dowód znajdujemy w 2 Kor 5,1‐4 gdzie właśnie słowo skenos (co niektórzy tłumaczą jako „przybytek”) zostało użyte przez Apostoła Pawła bezpośrednio w odniesieniu do ludzkiego ciała (gr. soma). pośród nas#Skoro Bożym celem było, by Jego Słowo mieszkało między ludźmi, to najskuteczniejszą metodą odcinania ludzi od Chrystusa jest odcinanie ich od Bożego Słowa. Każdy, kto to czyni, realizuje strategię szatana. Nie ma więc nic dziwnego, że ci, którzy chcą panować nad duszami innych, a nie przyprowadzać ich do Chrystusa, zrobią wszystko, aby zabraniać ludziom osobistego zagłębiania się w Boże Słowo lub utrudniać im to. Praktyka ta była widoczna w Europie w średniowieczu, a teraz ze zdwojoną energią jest realizowana w krajach muzułmańskich, gdzie zabronione jest drukowanie i kolportowanie Biblii. Szatan nie jest zainteresowany ułatwianiem ludziom zrozumienia Bożego Słowa., mogliśmy ujrzeć Jego chwałę#Oglądania Bożej chwały w pełni dostąpią w wieczności ci, którzy odziedziczą Boże Życie.– to znaczy chwałę Ojca, jaka ujawniła się w tym pełnym łaski i prawdy Jedynym Prawowitym#Gr. monogenes – jedyny prawowity. Znaczenie tego słowa jest kontekstowo wyjaśnione w Hbr 11,17. Bożym Synu.
15 # Mt 3,11; J 1,27.30 To właśnie o Nim Jan dawał świadectwo, wołając: „Ten, o którym mówiłem, że za mną nadchodzi, Ten był przede mną, gdyż istniał, zanim ja się narodziłem!”.
16 # J 3,34; Kol 1,19; Kol 2,9‐10 I to właśnie z Jego pełni pochodzi wszystko, co otrzymaliśmy – każdy dowód Bożej łaskawości! 17#J 14,6; Rz 2,7‐8; Rz 3,20‐25.28; Rz 6,14; Ef 2,8‐9I jak Prawo, z jego religijnymi regułami i zasadami, zostało przekazane ludowi Izraela przez Mojżesza, tak łaska i prawda stały się dostępne dla każdego w Jezusie Chrystusie#Ani Boża łaska, ani Boża prawda nie są dostępne dla człowieka poza Chrystusem. To On w sobie przyniósł je na ten świat i tylko w Nim człowiek może ich doświadczać. Wartości te w Bożym planie nie istnieją samodzielnie poza Chrystusem. Są one nierozerwalną częścią charakteru oraz istoty Chrystusa, dlatego człowiek poza Chrystusem jest wykluczony z Bożej łaski i z Bożej prawdy.. 18#Wj 33,20; 2 Kor 4,4.6; Kol 1,15; 1 Tm 6,16; 1 J 4,12Dla wszystkich było dotąd oczywiste, że nikt nigdy nie widział Boga. Teraz jednak my dostąpiliśmy łaski ujrzenia Go, ponieważ TEN, KTÓRY JEST Jedynym Prawowitym#Gr. monogenes. Bogiem z głębi istoty Ojca#Chodzi o cud Bożego wcielenia. Jezus został poczęty przez Ducha Świętego Boga, a nie przez człowieka (por. także J 10,30 oraz J 14,9)., objawił się nam w pełni.
Świadectwo Jana o Jezusie
(Mt 3,1‐12; Mk 1,2‐8; Łk 3,15‐17)
19To właśnie o Nim złożył świadectwo Jan, syn Zachariasza#Jan zwany Chrzcicielem, był synem kapłana Zachariasza (por. Łk 1,5‐63)., kiedy przywódcy religijno‐polityczni#W tamtych czasach władze imperium rzymskiego wyznaczały na podległych im terenach urzędników, którzy z ręki cezara otrzymywali zarówno urzędy świeckie, jak i religijne. W roku 57 p.n.e. konsul Aulus Gabiniusz podzielił ziemie żydowskie na pięć okręgów, którymi kierować miały tzw. synhedria – świeckie rady zarządzające, złożone z przedstawicieli lokalnych rodzin arystokratycznych. Miały one za zadanie ściągać podatki i dbać o spokój na okupowanych terenach. Te synhedria podlegały namiestnikowi Judei (którym zawsze był Rzymianin). W tym czasie również stanowiska w strukturach religijnych nadawane były przez Rzym, co skutkowało tym, iż arcykapłanami w Izraelu zostawali ludzie wyznaczeni przez Rzymian, a nie wskazani przez Boga. Często arcykapłani byli również członkami świeckich synhedria. Z czasem rada, która zasiadała w Jerozolimie, nabrała największego znaczenia i to ją znamy z kart NT pod spolszczoną nazwą „Sanhedryn”. Najwyższą władzą na podbitych przez Rzym terenach był gubernator (prokonsul), który wraz z przydzieloną mu armią miał zapewniać realizację interesów Rzymu w danym rejonie świata. Jemu też podlegały wszystkie rady żydowskie. W opisywanym czasie Judeą zarządzał namiestnik w randze prefekta, który podlegał gubernatorowi rzymskiej prowincji zwanej Syrią. z Jerozolimy przysłali do niego kapłanów i Lewitów#Kapłani i Lewici – dwie grupy osób pełniących służbę w świątyni. Lewici (potomkowie Lewiego) stanowili niższą grupę kapłańską, bez prawa dostępu do ołtarza w środku przybytku (świątyni). w celu zbadania, za kogo się podaje. Gdy posłańcy dotarli do Jana i spytali, kim jest, 20#J 3,28; Dz 13,25ten wyraźnie stwierdził:
— Nie jestem Mesjaszem!
21 # Pwt 18,15; Mi 4,5; Mt 11,14; Mt 17,10‐13 Lecz oni dalej pytali:
— Za kogo więc się podajesz? Czy jesteś Eliaszem#Żydzi spodziewali się ponownego przyjścia proroka Eliasza (por. Ml 3,23‐24).?
Wówczas Jan odparł:
— Nie, nie jestem!
— Czy w takim razie jesteś którymś z innych proroków?
Lecz on znowu odrzekł:
— Nie, nie jestem!
22Spytali go więc raz jeszcze:
— Kim zatem jesteś? Musimy przecież dostarczyć jakąś odpowiedź tym, którzy nas tu przysłali. Za kogo się podajesz?
23 # Iz 40,3; Mt 3,3; Mk 1,3; Łk 3,4 Wówczas Jan rzekł:
— Jak to zapowiedział prorok Izajasz, jestem głosem wołającym na pustkowiu: „Wyrównajcie swe drogi przed przyjściem PANA”#Por. Iz 40,3..
24Ponieważ posłańcy byli faryzeuszami, 25#Mt 3,6; Mt 21,25zadali mu pytanie, które bardzo ich nurtowało:
— Skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani innym prorokiem, to dlaczego zanurzasz nasz lud#W religii żydowskiej różnorodne ablucje stosowano powszechnie, i to z dużą częstotliwością. Przy różnego rodzaju okazjach Żydzi obmywali rytualnie poszczególne części ciała, jednak nigdy nie dokonywali całościowego zanurzenia. Takie zanurzenie zarezerwowano wyłącznie dla pogan przechodzących na judaizm. Miało to symboliczne znaczenie zupełnego oczyszczenia. Widok Jana zanurzającego całkowicie Żydów był dla faryzeuszy niezwykle bulwersujący. Zanurzenie głoszone przez Jana (tzw. chrzest Jana) wzywało do opamiętania się i zwrócenia do Boga. Jan zwany Chrzcicielem kierował to wezwanie wyłącznie do narodu żydowskiego. W języku greckim istnieją dwa słowa, które powszechnie przyjęło się tłumaczyć jako „zanurzać” („chrzcić”). Zgodnie z definicją podaną przez greckiego poetę, lekarza i gramatyka Nikandera z Kolofonu, który żył ok. 300 lat przed Chrystusem, gr. bapto oznaczało chwilowe zanurzenie, zaś gr. baptidzo miało sens zatopienia czegoś na dłuższy czas w celu uzyskania efektu nasiąknięcia danym roztworem. Więcej w Komentarzu NPD → Chrzest, → Judaizowanie. w wodę?
26 # Ml 3,1; Mt 3,11; Mk 1,7‐8; Łk 3,16 Jan zaś tak im odpowiedział:
— Nie czynię nic szczególnego. Zanurzam ich w wodę ku opamiętaniu się, lecz między wami jest już ktoś szczególny – ktoś, kogo wy jeszcze nie widzicie! 27#Mk 1,7; J 1,15; J 3,26; Dz 13,25On idzie za mną, a jest tak bardzo pełen chwały, że nie jestem godzien choćby rozwiązywać rzemieni u Jego sandałów.
28Rozmowa ta miała miejsce w Betanii#Betania – nieistniejąca dziś miejscowość na wschodnim brzegu Jordanu, ok. 30 km na północ od Morza Martwego. Inna Betania znajdowała się niedaleko Jerozolimy. Niektóre rękopisy zamiast „Betania” podają tu „Betabara”., gdzie Jan zanurzał Żydów w wodach Jordanu.
29 # Iz 53,7.12; J 1,36; J 4,42; 1 Kor 5,7; 1 P 1,18‐19 Kiedy następnego dnia Jan ujrzał Jezusa zmierzającego w jego kierunku, powiedział:
— Oto Baranek Boży, który weźmie na siebie grzech świata. 30#J 1,1; J 8,58; J 15,27; J 17,5On jest Tym, o którym powiedziałem, że idzie za mną. Jednak w istocie jest Tym, który był przede mną, ponieważ istniał, zanim ja się narodziłem. 31Wcześniej nie wiedziałem, iż to On jest zapowiadanym od dawna Bożym Barankiem#Jan zwany Chrzcicielem i Jezus byli bliskimi krewnymi prawie w tym samym wieku. Z pewnością znali się ze spotkań rodzinnych i wspólnych zabaw w młodości. Dlatego z wypowiedzi Jana przebija zdumienie, wręcz szok. Dopiero następne wersety wyjaśniają, w jaki sposób Jan otrzymał poznanie, że Jezus jest Mesjaszem.. Po to jednak zostałem posłany z misją zanurzania ludu w wodę, aby On ujawnił się Izraelowi#Werset ten wyraźnie pokazuje, że chrzest Jana był ustanowiony po to, aby przygotować naród Izraela na przyjęcie Jezusa jako Mesjasza..
32 # Iz 11,2; Iz 61,1; Mt 3,16; Mk 1,10; Łk 3,22 W uzupełnieniu Jan złożył jeszcze takie świadectwo:
— Widziałem Ducha zstępującego z Niebios, który, niczym synogarlica#Gatunek ptaka z rodziny gołębiowatych, znacznie mniejszy od polskiego gołębia i znacznie od niego czystszy. Ptaki te po dobraniu się w pary dochowują sobie dozgonnej wierności. Trzeba koniecznie zwrócić uwagę, że Jan nie mówi tu, iż Boży Duch przyjął cielesną postać synogarlicy, która spoczęła na Jezusie, ale że Duch Boży zstąpił z Niebios na Jezusa (w jakiś widzialny dla niego sposób) łagodnie, tak jak to czynią synogarlice, gdy, sfruwając z góry, siadają delikatnie na jakimś obiekcie. Przekaz biblijny kładzie więc nacisk na łagodność zejścia Ducha Bożego, a nie na Jego cielesność. W ikonografii religijnej interpretacja tego fragmentu znacznie wykroczyła poza relację biblijną., spoczął na Nim i w Nim pozostał#Jest to unikatowe w skali Biblii stwierdzenie. Żaden tekst w Piśmie św. nie wspomina, by kiedykolwiek przed tym wydarzeniem Duch Boży zstąpił na kogoś i pozostał (zamieszkał) w tej osobie w trwały sposób. Użycie czasownika meno (pozostać, zamieszkać) w aoryście wskazuje, że w przypadku Jezusa wydarzenie to miało charakter trwały. Wcześniej zdarzało się czasami, że Boży Duch w krótkotrwały sposób zstępował na wybrane osoby, by poprowadzić je do wykonania jakiegoś konkretnego dzieła.! 33#Mt 3,11.16; Łk 3,2.16; J 3,5; Dz 1,5Wcześniej nie wiedziałem, kto ma być zapowiadanym przeze mnie Mesjaszem#Jezus był kuzynem Jana i obydwaj z pewnością znali się od dziecka. Wcześniej jednak Jan nie wiedział, że Jezus jest Mesjaszem., lecz Ten, który mnie posłał, abym zanurzał lud w wodę, dał mi taką wskazówkę: „W odpowiednim czasie zobaczysz Ducha#Gr. TO PNEUMA. zstępującego z Niebios, który spocznie na moim Wybrańcu i w Nim pozostanie. On będzie zanurzać lud w Ducha Uświęcenia#Gr. EN PNEUMATI HAGIO. Fraza ta występuje tu bez żadnych rodzajników, a zatem mówi o postawie duchowej. Duch Boży, który zstąpił na Chrystusa z Niebios, sprawił, że prowadził On ludzi do uświęconego życia, które jest wypełnieniem Bożego oczekiwania wobec każdego człowieka (por. Hbr 12,14; 1 P 1,16).”. 34#Iz 42,1; Mt 3,17; Łk 9,35; J 1,49I to właśnie teraz zobaczyłem! Dlatego uroczyście wam oświadczam, iż to On jest Synem Boga!
35Nazajutrz Jan, w towarzystwie dwóch z grona swych uczniów, znów pojawił się nad brzegiem rzeki. 36#Iz 53,7; J 1,29Kiedy ponownie ujrzał Jezusa, powiedział do nich:
— Spójrzcie, to jest Baranek Boży!
37Wtedy uczniowie ci natychmiast ruszyli za Jezusem. 38Jezus zaś, widząc, że za Nim podążają, spytał:
— O co wam chodzi # Z uwagi na użyty w tekście czasownik dzeteo, od którego pochodzi rzeczownik dzelotes (pol. zelota), pytanie Jezusa można przetłumaczyć nawet: „Czemu mi się naprzykrzacie?”. ?
Oni zaś odpowiedzieli:
— Rabbi, chcielibyśmy wiedzieć, gdzie mieszkasz.
A trzeba wiedzieć, że tytuł Rabbi stosuje się jedynie w odniesieniu do uznanych i szanowanych nauczycieli#Etymologicznie Rabbi znaczy „Mój wielki”. Tytuł Rabbi był zaszczytnym zwrotem używanym w stosunku do znawców Prawa Mojżeszowego i nauczycieli w szkołach. Jan w swojej relacji o Chrystusie stosuje ciekawy zabieg redakcyjny, wprowadzając wyjaśnienia słów hebrajskich w terminach greckich. To niezwykle ważna obserwacja, potwierdzająca tezę, że Jan swoją Dobrą Wiadomość o ratunku w Chrystusie spisał na użytek czytelnika, który nie był pochodzenia żydowskiego. Biorąc więc pod uwagę zapis J 20,30‐31 oraz wcześniejszą obserwację, łatwo jest odczytać, że głównymi adresatami tego zapisu ewangelicznego byli nie‐Żydzi od pewnego czasu już wierzący w Chrystusa..
39Wówczas On rzekł:
— Chodźcie ze mną, to zobaczycie.
Poszli więc i dowiedzieli się, gdzie mieszka. Od tego dnia pozostali już przy Nim. Opisane wydarzenie miało miejsce mniej więcej o czwartej po południu#Według rachuby żydowskiej była to godzina dziesiąta rano.. 40#Mt 4,18‐22; Mk 1,16; Łk 5,2‐11Jednym z dwóch uczniów, którzy po usłyszeniu słów Jana poszli za Jezusem, był Andrzej, brat Szymona#Imię Szymon (z hebr. Szim'on) znaczy „posłuszny”, „słuchający”. Imię to jest derywatem (słowem pochodnym) od hebr. rdzenia szama` (aram. szema`) występującego w żydowskim wyznaniu wiary zwanym „Słuchaj, Izraelu!”., zwanego później Piotrem. 41#1 Sm 2,10; Ps 2,2; J 4,25Następnego dnia Andrzej odszukał swego brata Szymona i powiedział mu:
— Znaleźliśmy Mesjasza!
A trzeba wiedzieć, że hebrajskie słowo Mesjasz tłumaczy się jako „Namaszczony”, czyli Chrystus#Andrzej i Piotr posługiwali się językiem aramejskim, lecz w sprawach religijnych używali czasami słownictwa hebrajskiego, gdyż w tym właśnie języku spisane zostały święte pisma żydowskie. Komentowane zdanie zawiera zarówno grecki zapis Messias od hebrajskiego ha‐Maszi'ach (w spolszczeniu: Mesjasz), jak i grecki jego odpowiednik Christos (w spolszczeniu: Chrystus). Obydwa słowa znaczą „Namaszczony”. Z uwagi na to, że spolszczone słowo „Chrystus” weszło już na stałe do naszego języka, redakcja NPD postanowiła pozostawić je, zamiast tłumaczyć każdorazowo jako „Namaszczony”..
42 # Mt 16,18‐19; Mk 3,16; 1 Kor 15,5; 1 P 2,5 Andrzej więc był tym, który przyprowadził Szymona do Jezusa. Ten zaś po spojrzeniu na Szymona rzekł:
— Witaj, Szymonie, synu Jana. Ty będziesz znany jako Kefas.
A trzeba wiedzieć, że aramejskie słowo Kefas tłumaczy się jako Piotr#Etymologicznie imię „Piotr” (gr. Petros) oznacza okruch (odłamek) większej skały, fragment monolitu skalnego. Taki macierzysty monolit skalny po grecku zwie się petra. Słowo Petra (po hebr. Cur) w Piśmie św. – zarówno w ST, jak i NT – zawsze odnoszono do Boga Najwyższego. Jezus nawiązał do tego znaczenia również w Mt 16,18, wskazując źródło pochodzenia wiary Szymona. Tutaj jednak wprawdzie Szymon przyłączył się do Jezusa, ale nie słyszymy jeszcze z jego ust fundamentalnych deklaracji wiary. Tak więc wydaje się, że Jezus, nadając mu przydomek „Piotr” (aram. Kefas, pol. Skałosz), podkreślił jedynie cechę jego charakteru, gdyż Szymon, rybak, był prawdziwym „twardzielem''. Więcej w Komentarzu NPD → Opoka..
43 # Mt 8,22; Mt 9,9; Mk 2,14 Nazajutrz Jezus postanowił wyruszyć do Galilei. Po drodze spotkał Filipa, którego wezwał, mówiąc:
— Pójdź za mną!
44Filip pochodził z tego samego miasta co Andrzej i Piotr, czyli z Betsaidy#Miasto w Galilei położone po północnej stronie Jeziora Galilejskiego.. 45#Rdz 3,15; Pwt 18,15.18; Iz 7,14; Iz 53,1‐12; Za 9,9Ten zaraz odszukał Natanaela#Wiele wskazuje na to, że Natanael jest pierwszym (hebrajskim) imieniem Apostoła Bartłomieja, o którym mówią relacje Mateusza, Marka i Łukasza. Trudno sobie wyobrazić, aby Jan w swej relacji nie wspomniał jednego z Dwunastu Apostołów. Jednak nie użył on powszechnego wśród Żydów drugiego imienia, które w naszej kulturze odpowiada często nazwisku (Bartłomiej znaczy „syn Tolmaja”), ale jego pierwszego imienia Natanael (co znaczy „dar Boga”). Uczynił to także w J 21,2. i tak mu rzekł:
— Spotkaliśmy Tego, o którym Mojżesz pisał w Prawie#Por. Pwt 18,15 oraz Dz 3,22. i o którym mówili Prorocy: Jezusa. Jest on synem Józefa z Nazaretu.
46 # Mt 13,54; J 7,41.42.52 Lecz Natanael tak mu odrzekł:
— Z Nazaretu? Czy cokolwiek dobrego może pochodzić z Nazaretu#Wzgardliwa uwaga Natanaela wzięła się stąd, że Nazaret nie miał dobrej opinii wśród Żydów. Żadne znaczące proroctwo biblijne nie było z nim powiązane.?
Na co Filip powiedział:
— Zatem chodź i sam się przekonaj.
47 # Rdz 25,27; Ps 32,2; Ps 73,1; Rz 2,29 Jezus zaś, widząc zbliżającego się Natanaela, powiedział:
— Oto prawy Izraelita, którego serce nie zostało zwiedzione # Apostoł użył tu słowa „przynęta” (gr. dolos). Inne możliwe tłumaczenie: „którego serce nie dało się złapać na przynętę”. .
48Natanael, słysząc to, spytał Go:
— Skąd możesz to wiedzieć?
W odpowiedzi Jezus rzekł:
— Słyszałem # Gr. eido – rdzeń słowotwórczy tego czasownika występuje tylko w niektórych czasach przeszłych. W czasie teraźniejszym jego odpowiednikiem jest horao. Oba słowa są wieloznaczne. Można je tłumaczyć jako „widzieć oczami”, ale także jako „wiedzieć”, „mieć wgląd w coś”, „przenikać coś”, „nadstawić ucha”, „wysłuchać”. twe myśli, kiedy znajdowałeś się pod drzewem figowym – zanim Filip cię zawołał.
49 # Ps 2,7‐8; Mt 14,33; Mt 16,16; J 1,34; J 20,31 Wówczas Natanael, dogłębnie poruszony, wyznał:
— Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym! Ty jesteś Królem Izraela#Reakcja Natanaela wskazuje najwyraźniej, że Jezus odpowiedział na jakieś jego osobiste pytanie, które ten zadał Bogu w swym sercu w czasie modlitwy pod drzewem figowym. Pytanie to mógł znać tylko sam Bóg. Użycie przez Natanaela tytułów „Syn Boży” i „Król Izraela” wskazuje, że uznał on w Jezusie Bożego Mesjasza.!
50Jezus zaś tak to skomentował:
— Uwierzyłeś, ponieważ pokazałem ci, że przeniknąłem twe myśli, gdy znajdowałeś się pod figowcem. Będziesz jednak świadkiem wydarzeń znacznie większych od tego!
51Później, zwracając się do wszystkich, rzekł:
— Posłuchajcie uważnie, gdyż chcę wam obwieścić coś bardzo ważnego. Wszyscy ujrzycie otwarte Niebiosa i posłańców Bożych zstępujących i wstępujących po to, by służyć Synowi człowieczemu # „Syn człowieczy” – ten profetyczny tytuł był w żydowskich pismach odnoszony do Mesjasza. Jezus podczas całej swojej służby niezmiennie stosował ten tytuł do siebie. Obraz aniołów zstępujących z Niebios i tam powracających nawiązuje do proroczej wizji Jakuba (por. Rdz 28,10‐17), która zapowiadała, że Boży Mesjasz będzie Tym, który połączy Niebiosa z Ziemią. .
Jelenleg kiválasztva:
Jana 1: NT NPD
Kiemelés
Megosztás
Másolás
Szeretnéd, hogy a kiemeléseid minden eszközödön megjelenjenek? Regisztrálj vagy jelentkezz be
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.
Jana 1
1
PROLOG – Jezus wcielonym Słowem Boga
1 # J 17,5; Flp 2,6; Ap 19,13 ON JEST#Ze względu na to, że Bóg przedstawił się jako TEN, KTÓRY JEST, redakcja NPD zdecydowała się na użycie czasownika JEST w czasie teraźniejszym (wersety 1‐3) tam, gdzie odnosi się do Wcielonego Słowa, co ma podkreślić fakt istnienia Boga poza czasem, jaki my, ludzie, postrzegamy w ograniczony sposób. Słowem Boga w wieczności#„W wieczności'' to przyjęty przez Redakcję NPD ekwiwalent dynamiczny greckiego określenia En arche, które inni tłumaczą: „Na początku'', zestawiając to ze słowem hebr. Bereszit, otwierającym Księgę Rodzaju. Jednak wiemy, że Jezus jest bez początku (por. Hbr 7,3) oraz że nie powstał jak całe stworzenie (por. Dz 3,13; Flp 2,6). Jezus jest wcieleniem Boga (por. J 1,18; J 8,58; J 10,30; Flp 2,6‐11), Jego jedyną widzialną Postacią (por. Kol 1,15). – Jego Wyrazem – sensem, treścią i odwieczną istotą przekazu Najwyższego#Dosł. gr. Logos (pol. „Słowo”). W filozofii greckiej słowem logos nazywano myśl i rozum jako podstawę organizacji i uporządkowania świata. Było to pojęcie określające całą koncepcję, zawartość i treść przekazu, a nie jedynie jego literę. Werset 14 stawia znak równości pomiędzy Boskim Logosem i jedynym prawowitym Synem Bożym, dlatego Redakcja NPD zdecydowała się na wielokrotne użycie w tym akapicie zaimka „On”, aby tekst od samego początku stał się bardziej jednoznaczny. Użycie w polskim przekładzie wyrazu „Słowo” (jako tłumaczenia pojęcia Logos) jest, jak dotąd, preferowane przez wszystkie polskie przekłady. Jednak nie oddaje ono w pełni znaczenia greckiego pojęcia Logosu. Ponadto polski wyraz „słowo” jest rodzaju nijakiego (a nie męskiego, jak w j. greckim Logos), co dodatkowo, przy występujących w tekście zaimkach osobowych, komplikuje zrozumienie Janowego przesłania, że Jezus Chrystus jest wcielonym Słowem Boga (Boskim Logosem).. Z Niego wszystko się wzięło i w Nim miało swój początek. A skoro odwieczne Słowo Boga w istocie swej jest z Boga, 2oznacza to, że ON JEST odwiecznym Bogiem. 3#1 Kor 8,6; Kol 1,15‐20; Hbr 1,1‐3Z uwagi na Niego i przez Niego wszystko się stało, a bez Niego nic się nie stało, cokolwiek się dokonało. 4#J 3,11.15‐16.35‐36; J 5,26; J 6,35.48; J 8,12; 1 J 5,12.20W Nim bowiem złożona jest cała pełnia odwiecznego i nieskończonego Bożego Życia#„Życie” (gr. Dzoe) pisane wielką literą to rzeczywistość samego Boga (por. także w 1 J 1,2). W bezpośredniej opozycji do Bożego Życia jest rzeczywistość szatana, zwana też Śmiercią lub Ciemnością (wielkich liter użyto do podkreślenia duchowego charakteru tych rzeczywistości w odróżnieniu od pospolitego znaczenia tych słów).. I to właśnie On – Światłość tego Życia – przyszedł do ludzi, 5#J 3,19; J 8,12; 1 J 2,8aby swoim blaskiem rozświetlić ciemność, a ona nie była w stanie Go ogarnąć ani przezwyciężyć.
6 # Mk 1,4; Łk 1,13‐17.57‐80 W wyznaczonym przez siebie czasie Bóg posłał pewnego człowieka. Jan było mu na imię#Mowa o Janie zwanym Chrzcicielem.. 7#Łk 3,3; J 1,19‐34Narodził się on po to, aby zaświadczyć o Światłości Tego, który miał nadejść, to znaczy Tego, w którym jest Życie. 8#J 1,20Jan nie był światłością, lecz jego zadaniem było kierowanie ludzi do Tego, który jest prawdziwą Światłością.
9 # J 3,19; J 8,12; J 12,46; 1 J 2,8 W końcu Ten, który jest Światłością prawdziwą – a więc tą jedyną, jaka ma rzeczywistą zdolność oświecenia każdego człowieka – przyszedł na ten świat. 10#J 1,3‐5Przyszedł On do świata, który powstał przez Niego i dla Niego, lecz ten świat nie związał się z Nim#Dosł. „nie poznał Go” – nie chodzi tu o poznanie intelektualne w naszym zachodnim rozumieniu. W myśleniu hebrajskim słowo „poznanie” zawsze oznaczało bliską i dogłębną więź osobistą. Było ono synonimem praktycznego doświadczenia czyjegoś charakteru w bliskiej relacji. Słowa tego używano również do opisywania bliskiej, wręcz intymnej relacji pomiędzy oddanymi sobie i miłującymi się małżonkami. ani Mu się nie poddał. 11I chociaż przyszedł do swojej własności, to nawet naród, w którym się narodził, Jemu nie zaufał#Mowa o narodzie żydowskim pojmowanym całościowo. Oczywiście między Żydami byli poszczególni ludzie, którzy w Chrystusie złożyli całe swoje zaufanie. Zarówno piszący te słowa Jan Ewangelista, jak i pozostali Apostołowie oraz dziesiątki tysięcy pierwszych chrześcijan – wszyscy byli Żydami. Gdyby nie ich postawa wiary, nie mielibyśmy dziś ani Nowego Testamentu (jedynie Dobra Wiadomość w relacji Łukasza oraz Dzieje wysłanników Chrystusa zostały spisane przez nie‐Żyda), ani globalnej społeczności chrześcijańskiej obejmującej wszystkie narody.. 12#Rz 8,15‐16.29; Ga 3,26; Jk 1,18.21; 1 J 3,1‐2.23; 1 J 5,13Jednak tym wszystkim, którzy Mu zaufali#Dosł. „którzy Go (tzn. Boski Logos – wcielone Słowo) przyjęli”., to znaczy uwierzyli, kim On JEST#Dosł. „wierzącym w Jego imię”. W kulturze semickiej imię było zawsze nośnikiem informacji o naturze i charakterze danej osoby. Stąd też określenie „wierzący w Jego imię” jest tożsame z wiarą (zaufaniem), kim jest dana osoba. Chodzi więc o poleganie na naturze i charakterze opisywanej osoby. Tekst ten jest niezwykle ważny i brzemienny w konsekwencje. Uzmysławia nam bowiem, że prawo do tytułu „dziecka Bożego” ma tylko ten, kto w pełni zaufał Jezusowi Chrystusowi, rozumiejąc, że to właśnie w Nim Bóg objawił się pośród ludzi., dał prawo i zdolność#Zwrot „prawo i zdolność” jest ekwiwalentem dynamicznym gr. eksusia. Słowo to inni tłumaczą również jako „moc”, „władza” czy „autorytet”. Z tego prawa (zdolności) można skorzystać albo nie. Nie działa ono w sposób przesądzający czy determinujący, gdyż jest opcjonalne. Ta opcja ma jednak pewien warunek brzegowy. Jest nim trwałe złożenie w Chrystusie całej osobistej ufności. stania się dziećmi#Gr. tekna – l.mn. od teknon (określenie niedojrzałego jeszcze potomstwa, dziecka). Bożymi, 13#J 3,5‐6; 1 J 5,18a więc tymi, którzy narodzili się nie tylko w sposób fizyczny#Dosł. „nie z krwi”. – to znaczy nie tylko z pożądania cielesnego czy z ludzkiej woli, ale narodzili się duchowo – to znaczy z Boga#Jan komunikuje tu ważną prawdę, że nie wszyscy ludzie są dziećmi Bożymi. Wszyscy są Bożymi stworzeniami, ale dziećmi Boga stają się dopiero przez duchowe narodzenie z Bożego Ducha (por. J 3,5‐8). Również nie wszystkie dzieci tak narodzone (gr. teknon) stają się dziedzicami (gr. hyios). Jeśli nie wytrwają w wychowawczym procesie kształtowania charakteru (gr. paideia) na wzór Chrystusa, mogą nie otrzymać dziedzictwa, mimo że w Bożym planie zbawienia zostało ono dla nich przewidziane i przygotowane. Kluczem jest zatem wytrwanie w Chrystusie (czego nie można mylić z „zasłużeniem na zbawienie”)..
14 # Iz 60,1; Ga 4,4; Flp 2,6‐7; 2 P 1,16‐171 J 4,2‐3 A ponieważ Ten, w którym Boże Słowo przybrało ludzką naturę#Dosł. „Logos stał się sarks”. A więc Jezus nie tylko przyjął ludzkie ciało (gr. soma), ale także ludzką naturę (gr. sarks), która ma wrodzoną skłonność do grzechu. Już samo przyjęcie fizycznego ciała (gr. soma) było dla Boga wielką ofiarą, ale dopiero przyjęcie natury skłonnej do grzechu (gr. sarks) stało się zasadniczym wyzwaniem dla Jezusa. Jednak Jezus w swoim człowieczeństwie zwyciężył tę grzeszną naturę. Przejął nad nią pełną kontrolę przez konsekwentne postępowanie według Bożego Ducha. On, żyjąc na Ziemi w soma, okazał się jedynym człowiekiem, który zwyciężył sarks. W ten sposób – również jako jedyny – wypełnił wszystkie nakazy Bożego Prawa. Dzięki temu stał się świętą i nieskalaną ofiarą zdolną wziąć na siebie grzechy wszystkich ludzi. Sam bowiem nigdy nie zgrzeszył., zamieszkał#Dosł. „rozbił namiot” (czas. skenoo, rzecz. skenos) – zwrot ten jest klasycznym hebraizmem. Namiot w kulturze żydowskiej kojarzono nie tylko z miejscem zamieszkiwania, ale także z (1) Chwałą i Obecnością Boga (hebr. Szechina Boga) pośród swego ludu. Przybytek Boży, który Żydzi nosili po pustyni przez dziesiątki lat, był ich „namiotem spotkania” z Bogiem. W oryginale użyte jest tu słowo gr. skenoo (zamieszkiwać, przebywać), które wielu biblistów łączy z hebr. szechina, a analiza zakresu używania słowa szechina w tekstach talmudycznych oraz aramejskich targumach wyraźnie pokazuje, że Szechina Boga nie była uważana za jakąkolwiek Boską hipostazję (postać), ale realną Obecność Jedynego Prawdziwego Boga pośród Jego ludu. Takie zrozumienie słów skeno/szechina znajdujemy często w pismach Apostoła Jana, a także u Pawła (np. w Kol 1,19; Kol 2,9, które mówią o zamieszkaniu Boga w ciele człowieka). Innym (2) niezwykle ważnym aspektem słowa skenos w kulturze hebrajskiej było utożsamianie go z fizycznym ciałem (powłoką cielesną), w którym zamieszkuje dusza i duch człowieczy. Wyraźny tego dowód znajdujemy w 2 Kor 5,1‐4 gdzie właśnie słowo skenos (co niektórzy tłumaczą jako „przybytek”) zostało użyte przez Apostoła Pawła bezpośrednio w odniesieniu do ludzkiego ciała (gr. soma). pośród nas#Skoro Bożym celem było, by Jego Słowo mieszkało między ludźmi, to najskuteczniejszą metodą odcinania ludzi od Chrystusa jest odcinanie ich od Bożego Słowa. Każdy, kto to czyni, realizuje strategię szatana. Nie ma więc nic dziwnego, że ci, którzy chcą panować nad duszami innych, a nie przyprowadzać ich do Chrystusa, zrobią wszystko, aby zabraniać ludziom osobistego zagłębiania się w Boże Słowo lub utrudniać im to. Praktyka ta była widoczna w Europie w średniowieczu, a teraz ze zdwojoną energią jest realizowana w krajach muzułmańskich, gdzie zabronione jest drukowanie i kolportowanie Biblii. Szatan nie jest zainteresowany ułatwianiem ludziom zrozumienia Bożego Słowa., mogliśmy ujrzeć Jego chwałę#Oglądania Bożej chwały w pełni dostąpią w wieczności ci, którzy odziedziczą Boże Życie.– to znaczy chwałę Ojca, jaka ujawniła się w tym pełnym łaski i prawdy Jedynym Prawowitym#Gr. monogenes – jedyny prawowity. Znaczenie tego słowa jest kontekstowo wyjaśnione w Hbr 11,17. Bożym Synu.
15 # Mt 3,11; J 1,27.30 To właśnie o Nim Jan dawał świadectwo, wołając: „Ten, o którym mówiłem, że za mną nadchodzi, Ten był przede mną, gdyż istniał, zanim ja się narodziłem!”.
16 # J 3,34; Kol 1,19; Kol 2,9‐10 I to właśnie z Jego pełni pochodzi wszystko, co otrzymaliśmy – każdy dowód Bożej łaskawości! 17#J 14,6; Rz 2,7‐8; Rz 3,20‐25.28; Rz 6,14; Ef 2,8‐9I jak Prawo, z jego religijnymi regułami i zasadami, zostało przekazane ludowi Izraela przez Mojżesza, tak łaska i prawda stały się dostępne dla każdego w Jezusie Chrystusie#Ani Boża łaska, ani Boża prawda nie są dostępne dla człowieka poza Chrystusem. To On w sobie przyniósł je na ten świat i tylko w Nim człowiek może ich doświadczać. Wartości te w Bożym planie nie istnieją samodzielnie poza Chrystusem. Są one nierozerwalną częścią charakteru oraz istoty Chrystusa, dlatego człowiek poza Chrystusem jest wykluczony z Bożej łaski i z Bożej prawdy.. 18#Wj 33,20; 2 Kor 4,4.6; Kol 1,15; 1 Tm 6,16; 1 J 4,12Dla wszystkich było dotąd oczywiste, że nikt nigdy nie widział Boga. Teraz jednak my dostąpiliśmy łaski ujrzenia Go, ponieważ TEN, KTÓRY JEST Jedynym Prawowitym#Gr. monogenes. Bogiem z głębi istoty Ojca#Chodzi o cud Bożego wcielenia. Jezus został poczęty przez Ducha Świętego Boga, a nie przez człowieka (por. także J 10,30 oraz J 14,9)., objawił się nam w pełni.
Świadectwo Jana o Jezusie
(Mt 3,1‐12; Mk 1,2‐8; Łk 3,15‐17)
19To właśnie o Nim złożył świadectwo Jan, syn Zachariasza#Jan zwany Chrzcicielem, był synem kapłana Zachariasza (por. Łk 1,5‐63)., kiedy przywódcy religijno‐polityczni#W tamtych czasach władze imperium rzymskiego wyznaczały na podległych im terenach urzędników, którzy z ręki cezara otrzymywali zarówno urzędy świeckie, jak i religijne. W roku 57 p.n.e. konsul Aulus Gabiniusz podzielił ziemie żydowskie na pięć okręgów, którymi kierować miały tzw. synhedria – świeckie rady zarządzające, złożone z przedstawicieli lokalnych rodzin arystokratycznych. Miały one za zadanie ściągać podatki i dbać o spokój na okupowanych terenach. Te synhedria podlegały namiestnikowi Judei (którym zawsze był Rzymianin). W tym czasie również stanowiska w strukturach religijnych nadawane były przez Rzym, co skutkowało tym, iż arcykapłanami w Izraelu zostawali ludzie wyznaczeni przez Rzymian, a nie wskazani przez Boga. Często arcykapłani byli również członkami świeckich synhedria. Z czasem rada, która zasiadała w Jerozolimie, nabrała największego znaczenia i to ją znamy z kart NT pod spolszczoną nazwą „Sanhedryn”. Najwyższą władzą na podbitych przez Rzym terenach był gubernator (prokonsul), który wraz z przydzieloną mu armią miał zapewniać realizację interesów Rzymu w danym rejonie świata. Jemu też podlegały wszystkie rady żydowskie. W opisywanym czasie Judeą zarządzał namiestnik w randze prefekta, który podlegał gubernatorowi rzymskiej prowincji zwanej Syrią. z Jerozolimy przysłali do niego kapłanów i Lewitów#Kapłani i Lewici – dwie grupy osób pełniących służbę w świątyni. Lewici (potomkowie Lewiego) stanowili niższą grupę kapłańską, bez prawa dostępu do ołtarza w środku przybytku (świątyni). w celu zbadania, za kogo się podaje. Gdy posłańcy dotarli do Jana i spytali, kim jest, 20#J 3,28; Dz 13,25ten wyraźnie stwierdził:
— Nie jestem Mesjaszem!
21 # Pwt 18,15; Mi 4,5; Mt 11,14; Mt 17,10‐13 Lecz oni dalej pytali:
— Za kogo więc się podajesz? Czy jesteś Eliaszem#Żydzi spodziewali się ponownego przyjścia proroka Eliasza (por. Ml 3,23‐24).?
Wówczas Jan odparł:
— Nie, nie jestem!
— Czy w takim razie jesteś którymś z innych proroków?
Lecz on znowu odrzekł:
— Nie, nie jestem!
22Spytali go więc raz jeszcze:
— Kim zatem jesteś? Musimy przecież dostarczyć jakąś odpowiedź tym, którzy nas tu przysłali. Za kogo się podajesz?
23 # Iz 40,3; Mt 3,3; Mk 1,3; Łk 3,4 Wówczas Jan rzekł:
— Jak to zapowiedział prorok Izajasz, jestem głosem wołającym na pustkowiu: „Wyrównajcie swe drogi przed przyjściem PANA”#Por. Iz 40,3..
24Ponieważ posłańcy byli faryzeuszami, 25#Mt 3,6; Mt 21,25zadali mu pytanie, które bardzo ich nurtowało:
— Skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani innym prorokiem, to dlaczego zanurzasz nasz lud#W religii żydowskiej różnorodne ablucje stosowano powszechnie, i to z dużą częstotliwością. Przy różnego rodzaju okazjach Żydzi obmywali rytualnie poszczególne części ciała, jednak nigdy nie dokonywali całościowego zanurzenia. Takie zanurzenie zarezerwowano wyłącznie dla pogan przechodzących na judaizm. Miało to symboliczne znaczenie zupełnego oczyszczenia. Widok Jana zanurzającego całkowicie Żydów był dla faryzeuszy niezwykle bulwersujący. Zanurzenie głoszone przez Jana (tzw. chrzest Jana) wzywało do opamiętania się i zwrócenia do Boga. Jan zwany Chrzcicielem kierował to wezwanie wyłącznie do narodu żydowskiego. W języku greckim istnieją dwa słowa, które powszechnie przyjęło się tłumaczyć jako „zanurzać” („chrzcić”). Zgodnie z definicją podaną przez greckiego poetę, lekarza i gramatyka Nikandera z Kolofonu, który żył ok. 300 lat przed Chrystusem, gr. bapto oznaczało chwilowe zanurzenie, zaś gr. baptidzo miało sens zatopienia czegoś na dłuższy czas w celu uzyskania efektu nasiąknięcia danym roztworem. Więcej w Komentarzu NPD → Chrzest, → Judaizowanie. w wodę?
26 # Ml 3,1; Mt 3,11; Mk 1,7‐8; Łk 3,16 Jan zaś tak im odpowiedział:
— Nie czynię nic szczególnego. Zanurzam ich w wodę ku opamiętaniu się, lecz między wami jest już ktoś szczególny – ktoś, kogo wy jeszcze nie widzicie! 27#Mk 1,7; J 1,15; J 3,26; Dz 13,25On idzie za mną, a jest tak bardzo pełen chwały, że nie jestem godzien choćby rozwiązywać rzemieni u Jego sandałów.
28Rozmowa ta miała miejsce w Betanii#Betania – nieistniejąca dziś miejscowość na wschodnim brzegu Jordanu, ok. 30 km na północ od Morza Martwego. Inna Betania znajdowała się niedaleko Jerozolimy. Niektóre rękopisy zamiast „Betania” podają tu „Betabara”., gdzie Jan zanurzał Żydów w wodach Jordanu.
29 # Iz 53,7.12; J 1,36; J 4,42; 1 Kor 5,7; 1 P 1,18‐19 Kiedy następnego dnia Jan ujrzał Jezusa zmierzającego w jego kierunku, powiedział:
— Oto Baranek Boży, który weźmie na siebie grzech świata. 30#J 1,1; J 8,58; J 15,27; J 17,5On jest Tym, o którym powiedziałem, że idzie za mną. Jednak w istocie jest Tym, który był przede mną, ponieważ istniał, zanim ja się narodziłem. 31Wcześniej nie wiedziałem, iż to On jest zapowiadanym od dawna Bożym Barankiem#Jan zwany Chrzcicielem i Jezus byli bliskimi krewnymi prawie w tym samym wieku. Z pewnością znali się ze spotkań rodzinnych i wspólnych zabaw w młodości. Dlatego z wypowiedzi Jana przebija zdumienie, wręcz szok. Dopiero następne wersety wyjaśniają, w jaki sposób Jan otrzymał poznanie, że Jezus jest Mesjaszem.. Po to jednak zostałem posłany z misją zanurzania ludu w wodę, aby On ujawnił się Izraelowi#Werset ten wyraźnie pokazuje, że chrzest Jana był ustanowiony po to, aby przygotować naród Izraela na przyjęcie Jezusa jako Mesjasza..
32 # Iz 11,2; Iz 61,1; Mt 3,16; Mk 1,10; Łk 3,22 W uzupełnieniu Jan złożył jeszcze takie świadectwo:
— Widziałem Ducha zstępującego z Niebios, który, niczym synogarlica#Gatunek ptaka z rodziny gołębiowatych, znacznie mniejszy od polskiego gołębia i znacznie od niego czystszy. Ptaki te po dobraniu się w pary dochowują sobie dozgonnej wierności. Trzeba koniecznie zwrócić uwagę, że Jan nie mówi tu, iż Boży Duch przyjął cielesną postać synogarlicy, która spoczęła na Jezusie, ale że Duch Boży zstąpił z Niebios na Jezusa (w jakiś widzialny dla niego sposób) łagodnie, tak jak to czynią synogarlice, gdy, sfruwając z góry, siadają delikatnie na jakimś obiekcie. Przekaz biblijny kładzie więc nacisk na łagodność zejścia Ducha Bożego, a nie na Jego cielesność. W ikonografii religijnej interpretacja tego fragmentu znacznie wykroczyła poza relację biblijną., spoczął na Nim i w Nim pozostał#Jest to unikatowe w skali Biblii stwierdzenie. Żaden tekst w Piśmie św. nie wspomina, by kiedykolwiek przed tym wydarzeniem Duch Boży zstąpił na kogoś i pozostał (zamieszkał) w tej osobie w trwały sposób. Użycie czasownika meno (pozostać, zamieszkać) w aoryście wskazuje, że w przypadku Jezusa wydarzenie to miało charakter trwały. Wcześniej zdarzało się czasami, że Boży Duch w krótkotrwały sposób zstępował na wybrane osoby, by poprowadzić je do wykonania jakiegoś konkretnego dzieła.! 33#Mt 3,11.16; Łk 3,2.16; J 3,5; Dz 1,5Wcześniej nie wiedziałem, kto ma być zapowiadanym przeze mnie Mesjaszem#Jezus był kuzynem Jana i obydwaj z pewnością znali się od dziecka. Wcześniej jednak Jan nie wiedział, że Jezus jest Mesjaszem., lecz Ten, który mnie posłał, abym zanurzał lud w wodę, dał mi taką wskazówkę: „W odpowiednim czasie zobaczysz Ducha#Gr. TO PNEUMA. zstępującego z Niebios, który spocznie na moim Wybrańcu i w Nim pozostanie. On będzie zanurzać lud w Ducha Uświęcenia#Gr. EN PNEUMATI HAGIO. Fraza ta występuje tu bez żadnych rodzajników, a zatem mówi o postawie duchowej. Duch Boży, który zstąpił na Chrystusa z Niebios, sprawił, że prowadził On ludzi do uświęconego życia, które jest wypełnieniem Bożego oczekiwania wobec każdego człowieka (por. Hbr 12,14; 1 P 1,16).”. 34#Iz 42,1; Mt 3,17; Łk 9,35; J 1,49I to właśnie teraz zobaczyłem! Dlatego uroczyście wam oświadczam, iż to On jest Synem Boga!
35Nazajutrz Jan, w towarzystwie dwóch z grona swych uczniów, znów pojawił się nad brzegiem rzeki. 36#Iz 53,7; J 1,29Kiedy ponownie ujrzał Jezusa, powiedział do nich:
— Spójrzcie, to jest Baranek Boży!
37Wtedy uczniowie ci natychmiast ruszyli za Jezusem. 38Jezus zaś, widząc, że za Nim podążają, spytał:
— O co wam chodzi # Z uwagi na użyty w tekście czasownik dzeteo, od którego pochodzi rzeczownik dzelotes (pol. zelota), pytanie Jezusa można przetłumaczyć nawet: „Czemu mi się naprzykrzacie?”. ?
Oni zaś odpowiedzieli:
— Rabbi, chcielibyśmy wiedzieć, gdzie mieszkasz.
A trzeba wiedzieć, że tytuł Rabbi stosuje się jedynie w odniesieniu do uznanych i szanowanych nauczycieli#Etymologicznie Rabbi znaczy „Mój wielki”. Tytuł Rabbi był zaszczytnym zwrotem używanym w stosunku do znawców Prawa Mojżeszowego i nauczycieli w szkołach. Jan w swojej relacji o Chrystusie stosuje ciekawy zabieg redakcyjny, wprowadzając wyjaśnienia słów hebrajskich w terminach greckich. To niezwykle ważna obserwacja, potwierdzająca tezę, że Jan swoją Dobrą Wiadomość o ratunku w Chrystusie spisał na użytek czytelnika, który nie był pochodzenia żydowskiego. Biorąc więc pod uwagę zapis J 20,30‐31 oraz wcześniejszą obserwację, łatwo jest odczytać, że głównymi adresatami tego zapisu ewangelicznego byli nie‐Żydzi od pewnego czasu już wierzący w Chrystusa..
39Wówczas On rzekł:
— Chodźcie ze mną, to zobaczycie.
Poszli więc i dowiedzieli się, gdzie mieszka. Od tego dnia pozostali już przy Nim. Opisane wydarzenie miało miejsce mniej więcej o czwartej po południu#Według rachuby żydowskiej była to godzina dziesiąta rano.. 40#Mt 4,18‐22; Mk 1,16; Łk 5,2‐11Jednym z dwóch uczniów, którzy po usłyszeniu słów Jana poszli za Jezusem, był Andrzej, brat Szymona#Imię Szymon (z hebr. Szim'on) znaczy „posłuszny”, „słuchający”. Imię to jest derywatem (słowem pochodnym) od hebr. rdzenia szama` (aram. szema`) występującego w żydowskim wyznaniu wiary zwanym „Słuchaj, Izraelu!”., zwanego później Piotrem. 41#1 Sm 2,10; Ps 2,2; J 4,25Następnego dnia Andrzej odszukał swego brata Szymona i powiedział mu:
— Znaleźliśmy Mesjasza!
A trzeba wiedzieć, że hebrajskie słowo Mesjasz tłumaczy się jako „Namaszczony”, czyli Chrystus#Andrzej i Piotr posługiwali się językiem aramejskim, lecz w sprawach religijnych używali czasami słownictwa hebrajskiego, gdyż w tym właśnie języku spisane zostały święte pisma żydowskie. Komentowane zdanie zawiera zarówno grecki zapis Messias od hebrajskiego ha‐Maszi'ach (w spolszczeniu: Mesjasz), jak i grecki jego odpowiednik Christos (w spolszczeniu: Chrystus). Obydwa słowa znaczą „Namaszczony”. Z uwagi na to, że spolszczone słowo „Chrystus” weszło już na stałe do naszego języka, redakcja NPD postanowiła pozostawić je, zamiast tłumaczyć każdorazowo jako „Namaszczony”..
42 # Mt 16,18‐19; Mk 3,16; 1 Kor 15,5; 1 P 2,5 Andrzej więc był tym, który przyprowadził Szymona do Jezusa. Ten zaś po spojrzeniu na Szymona rzekł:
— Witaj, Szymonie, synu Jana. Ty będziesz znany jako Kefas.
A trzeba wiedzieć, że aramejskie słowo Kefas tłumaczy się jako Piotr#Etymologicznie imię „Piotr” (gr. Petros) oznacza okruch (odłamek) większej skały, fragment monolitu skalnego. Taki macierzysty monolit skalny po grecku zwie się petra. Słowo Petra (po hebr. Cur) w Piśmie św. – zarówno w ST, jak i NT – zawsze odnoszono do Boga Najwyższego. Jezus nawiązał do tego znaczenia również w Mt 16,18, wskazując źródło pochodzenia wiary Szymona. Tutaj jednak wprawdzie Szymon przyłączył się do Jezusa, ale nie słyszymy jeszcze z jego ust fundamentalnych deklaracji wiary. Tak więc wydaje się, że Jezus, nadając mu przydomek „Piotr” (aram. Kefas, pol. Skałosz), podkreślił jedynie cechę jego charakteru, gdyż Szymon, rybak, był prawdziwym „twardzielem''. Więcej w Komentarzu NPD → Opoka..
43 # Mt 8,22; Mt 9,9; Mk 2,14 Nazajutrz Jezus postanowił wyruszyć do Galilei. Po drodze spotkał Filipa, którego wezwał, mówiąc:
— Pójdź za mną!
44Filip pochodził z tego samego miasta co Andrzej i Piotr, czyli z Betsaidy#Miasto w Galilei położone po północnej stronie Jeziora Galilejskiego.. 45#Rdz 3,15; Pwt 18,15.18; Iz 7,14; Iz 53,1‐12; Za 9,9Ten zaraz odszukał Natanaela#Wiele wskazuje na to, że Natanael jest pierwszym (hebrajskim) imieniem Apostoła Bartłomieja, o którym mówią relacje Mateusza, Marka i Łukasza. Trudno sobie wyobrazić, aby Jan w swej relacji nie wspomniał jednego z Dwunastu Apostołów. Jednak nie użył on powszechnego wśród Żydów drugiego imienia, które w naszej kulturze odpowiada często nazwisku (Bartłomiej znaczy „syn Tolmaja”), ale jego pierwszego imienia Natanael (co znaczy „dar Boga”). Uczynił to także w J 21,2. i tak mu rzekł:
— Spotkaliśmy Tego, o którym Mojżesz pisał w Prawie#Por. Pwt 18,15 oraz Dz 3,22. i o którym mówili Prorocy: Jezusa. Jest on synem Józefa z Nazaretu.
46 # Mt 13,54; J 7,41.42.52 Lecz Natanael tak mu odrzekł:
— Z Nazaretu? Czy cokolwiek dobrego może pochodzić z Nazaretu#Wzgardliwa uwaga Natanaela wzięła się stąd, że Nazaret nie miał dobrej opinii wśród Żydów. Żadne znaczące proroctwo biblijne nie było z nim powiązane.?
Na co Filip powiedział:
— Zatem chodź i sam się przekonaj.
47 # Rdz 25,27; Ps 32,2; Ps 73,1; Rz 2,29 Jezus zaś, widząc zbliżającego się Natanaela, powiedział:
— Oto prawy Izraelita, którego serce nie zostało zwiedzione # Apostoł użył tu słowa „przynęta” (gr. dolos). Inne możliwe tłumaczenie: „którego serce nie dało się złapać na przynętę”. .
48Natanael, słysząc to, spytał Go:
— Skąd możesz to wiedzieć?
W odpowiedzi Jezus rzekł:
— Słyszałem # Gr. eido – rdzeń słowotwórczy tego czasownika występuje tylko w niektórych czasach przeszłych. W czasie teraźniejszym jego odpowiednikiem jest horao. Oba słowa są wieloznaczne. Można je tłumaczyć jako „widzieć oczami”, ale także jako „wiedzieć”, „mieć wgląd w coś”, „przenikać coś”, „nadstawić ucha”, „wysłuchać”. twe myśli, kiedy znajdowałeś się pod drzewem figowym – zanim Filip cię zawołał.
49 # Ps 2,7‐8; Mt 14,33; Mt 16,16; J 1,34; J 20,31 Wówczas Natanael, dogłębnie poruszony, wyznał:
— Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym! Ty jesteś Królem Izraela#Reakcja Natanaela wskazuje najwyraźniej, że Jezus odpowiedział na jakieś jego osobiste pytanie, które ten zadał Bogu w swym sercu w czasie modlitwy pod drzewem figowym. Pytanie to mógł znać tylko sam Bóg. Użycie przez Natanaela tytułów „Syn Boży” i „Król Izraela” wskazuje, że uznał on w Jezusie Bożego Mesjasza.!
50Jezus zaś tak to skomentował:
— Uwierzyłeś, ponieważ pokazałem ci, że przeniknąłem twe myśli, gdy znajdowałeś się pod figowcem. Będziesz jednak świadkiem wydarzeń znacznie większych od tego!
51Później, zwracając się do wszystkich, rzekł:
— Posłuchajcie uważnie, gdyż chcę wam obwieścić coś bardzo ważnego. Wszyscy ujrzycie otwarte Niebiosa i posłańców Bożych zstępujących i wstępujących po to, by służyć Synowi człowieczemu # „Syn człowieczy” – ten profetyczny tytuł był w żydowskich pismach odnoszony do Mesjasza. Jezus podczas całej swojej służby niezmiennie stosował ten tytuł do siebie. Obraz aniołów zstępujących z Niebios i tam powracających nawiązuje do proroczej wizji Jakuba (por. Rdz 28,10‐17), która zapowiadała, że Boży Mesjasz będzie Tym, który połączy Niebiosa z Ziemią. .
Jelenleg kiválasztva:
:
Kiemelés
Megosztás
Másolás
Szeretnéd, hogy a kiemeléseid minden eszközödön megjelenjenek? Regisztrálj vagy jelentkezz be
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.