Աստվածաշնչի հայտնի հատվածներ मर्कुस 13-ից

Կիսվել

तोहोराखर्ह्‌वा मोरा पाछु लाग्लसिहिरे जम्मा मानुसलके तोहोरानि घिन करेहेर्ला। भेटौ जुन्‌सेहे अन्तिमसम्मय नहिंडगिहिने बसैस्, ओहिं मुक्‍ति पाइस्।

उहेसिहिरे चनाखो भेइबानाइ पाराथ्ना करिहिन् बसह, किसाबुने उ समइ कख्‍नि आयला, उ तोहोराखर्ह्‌वाइ नाजानह।

जख्‍नि उखर्ह्‌वाइ तोहोराखर्ह्‌वानि गर्थिबानाइ लेगिहिन् मुद्‍दा चालाइदेहेर्ला, उटाकै किस्‌ग्वा बाज्बा भेका बाजिहिन् आगारिय चिन्ता बुन् करह। तर उहेटाकै तोहोराखर्ह्‌वालाइ जेहे बाज्बाक् आहेर्ला उहे बाजह, किसाबुने सारालाहार तोहोलेक बोइने, तर पबित्‌र आत्मा तोहोराभटे साराइस्।

आकास आउँ पिर्‌थिबि बितिहिन् जायला, तर मुँइ बाज्ल बचनलक् कख्नुहुँ बितिहिन् नाँजायक्।

“अन्तिम दिन आउँ समइ कख्‍नि आयला बाजिहिन् परमेस्वर पितालाइ बाहेक कुन्हुँहिलाइ थाहा बोइनें। ना ता स्वर्गोइ रैल्ह स्वर्गोदुतलकलाइ ना ता बेटाहिकलाइ थाहा रहेक्ला।

जख्‍नि तोहोराखर्ह्‌वाइ लाराइ भेल आउँ लाराइलकक् हल्‍ला सुनहला, उटाकै तोहोराखर्ह्‌वा बुन् डराहो। यरङ् घट्‌नालक् ता भेबाय पोर्लाहार रहेला, तर उहेबेलाइ सेहे सन्सारक् अन्त नाभेक्।

उहेसिहिरे तोहोलेक चनाखो भेहिन् बसह। किसाबुने घरक् उ मालिक कख्‍नि फर्किबानाइ आइस्, बाजिहिन् तोहोराखर्ह्‌वालाइ थाहा नाँभेहार। उ ता बियार पखै, आधारातै, भाल्या डक्‍रबाक्‌टाकै अथबा बिहानिहि झिसमिस्याइ, जख्नुहुँ भेटौ आबा पारैस्। आउँ घरक् मालिक अपरझट आइपुग्लटाकै ओहिं तोहोराखर्ह्‌वालाइ सुतिहिन् रैल्ह बुन् भेंटाउस्। जेहे मुँइ तोहोराखर्ह्‌वालाइ बोल्‍लो धर्मेहेंर्ला, उ मुँइ जम्माहिंलाइ बोलोम्‍ना, चनाखो भेहिन् बसह!”

किसाबुने जात-जातक् माझै लाराइ पोरेट्‌थ्ला, आउँ एक्टा राज्जेक् उप्‍रै ओर्को राज्जेइ लाराइ करट्‌‌थ्ला। ठाउँ-ठाँओइ बारा-बारा भुँइच्याललक्, आउँ अलिकालक् भेला। यि कहिनसेहे एक्टा अइमाइलाइ सुत्केरि बेथा लाग्लक् परौ पिराक् सुरु माटेन् हो।

आउँ अन्तिम दिन आबाक् आगारि सेब्‌भ्‍रोउ जातक् मानुसलकक् माझै खुसिक् खभर सुनाहिन् सिधाल भेबा पोर्लाहार।

किसाबुने थुप्‍रोय मानुसलक् मोरा नाउँ लेहिन् ‘मुक्‍ति देलाहार मुँहि हो’ बाज्ते आट्‌थ्ला आउँ थुप्‍रोय मानुसलकलाइ झुँक्यायट्‌थ्ला।

“भेटौ तोहोराखर्ह्‌वा आफ्निक् लागि होस्यार भेहिन् बसह। किसाबुने मानुसलके तोहोरानि अदालतै गर्थिबानाइ लेगाहेर्ला। सभाघरलकै तोहोरानि पिटेहेर्ला। मोरा नाँओक् खातिरमा बारा-हाकिम आउँ राजालकक् आगारि ठड्‌ध्याबा लागाहिन् मोरा साछि देबा पोरेहेर्ला।

किसाबुने झुठा खिरिस्टलक् आउँ झु‌ठा अगमबक्‍तालक् देख्वार पोरोट्‌थ्ला। उखर्ह्‌वाइ बारा-बारा सङ्‌केतलक् आउँ अचम्मक् कामलक् करिबानाइ सकेसम्म परमेस्वरे चुन्ल मानुसलकलाइ आको झुँक्यायट्‌थ्ला।

“उ दिनलकै माहा-सङ्‌कट पोरिहिन् पाछु सुर्जइ उँजत नहिंदेहिन् आँधार भेला, आउँ चान्दाइ उँजत नाँदेक्, आकासक् तारालक् खसेला, आउँ आकासै रैल्ह सेब्‌भ्‍रोउ सक्‍तिलक् हल्‍लबकुन्बे।