प्रेरित 5:1-11

हननिया भन्‍ने एक जना मानिस थिए। तिनकी स्‍वास्‍नीको नाउँ सफीरा थियो। तिनीहरूले पनि आफ्‍नो अलिकति खेत बेचे अनि सल्‍लाह गरेर खेत बेचेको अलिकति पैसा आफ्‍नै लागि सुटुक्‍क लुकाएर राखे। बाँकी पैसाचाहिँ हननियाले ‘सबै पैसा ल्‍याएँ’ भनेर प्रेरितहरूका चरणमा राखिदिए। तब पत्रुसले भने, “ए हननिया, आफ्‍नो हृदयमा शैतानलाई राज्य गर्न दिएर तिमीले किन पवित्र आत्‍मासँग झूटो बोल्‍यौ? खेत बेचेको अलिकति पैसा तिमीहरूले किन आफ्‍नै लागि लुकाएर राखेका छौ? खेत नबेच्‍दा पनि त्‍यो खेत तिमीहरूकै थियो। बेचेपछि पनि त्‍यसबाट आएको पैसा तिमीहरूकै थियो। तिमीहरूले आफू खुसीले दिन सक्‍थ्‍यौ। किन आफ्‍नो मनमा यस्‍तो झूट बोल्‍ने विचार गर्‍यौ? तिमीहरूले मानिसहरूसँग होइन, तर परमेश्‍वरसँग झूट बोलेका हौ।” पत्रुसको कुरा सुन्‍नेबित्तिकै हननिया भूइँमा पछारिएर मरे। यो कुरा सुन्‍नेहरू सबै डरले कामे। युवाहरू आएर हननियाको लाश बाहिर ल्‍याएर गाडिदिए। तीन घण्‍टापछि हननियाकी स्‍वास्‍नी भित्र आइन्। तिनलाई आफ्‍ना लोग्‍ने मरेको कुरा थाहा थिएन। पत्रुसले तिनलाई सोधे, “मलाई भन त, तिमीहरूले खेत त्‍यति नै पैसामा बेचेको हो कि होइन?” तिनले भनिन्, “ज्‍यू, त्‍यतिमा नै हो।” पत्रुसले भने, “तिमीहरू दुवैले प्रभुको आत्‍माको जाँच किन लिन खोज्‍यौ? हेर, तिम्रा लोग्‍नेलाई गाड्‍न जाने मानिसहरू भर्खरै ढोका बाहिर आइपुगेका छन्। तिनीहरूले तिमीलाई पनि त्‍यसै गरी गाड्‍नेछन्।” तब तिनी तुरुन्‍तै पत्रुसको अघिल्‍तिर पछारिएर मरिहालिन्। ठिटाहरू भित्र आएर तिनलाई मरेको देखेर तिनको लाश लगेर तिनको लोग्‍नेको छेउमा गाडिदिए। यस्‍तो घटना भएपछि मण्‍डलीका मानिस र यो कुरा सुन्‍ने जति सबै मानिसहरू डरले ज्‍यादै आत्तिए।