Һазирқи Заман Уйғурчә Тәрҗимиси

Бир күни һәзрити Әйса мәркизий ибадәтхана һойлилирида хәлиққә тәлим берип, Хуш Хәвәрни йәткүзүвататти. Алий роһанийлар, Тәврат устазлири вә ақсақаллар Униң алдиға келип:
— Ейтип бериң, Сиз қиливатқан ишларни қайси һоқуққа тайинип қиливатисиз? Сизгә бу һоқуқни ким бәргән? — дәп сориди.
Һәзрити Әйса уларға:
— Мән авал силәрдин бир сөзни сорай. Ейтиңларчу, Йәһия пәйғәм­бәргә чөмүлдүрүш һоқуқини Худа бәргәнму яки инсанларму? — деди.
Улар өз ара талишишқа башлап:
— Әгәр «Худа бәргән» десәк, У: «Ундақта, силәр немә үчүн Йәһияға ишәнмидиңлар?» дәйду. Әгәр: «Инсанлар бәргән» десәк, халайиқ бизни чалма-кесәк қилип өлтүриду. Чүнки уларниң һәммиси Йәһияниң пәйғәмбәр екәнлигигә ишиниду, — дейишти.
Буниң билән улар:
— Йәһияниң һоқуқиниң қәйәрдин кәлгәнлигини билмәймиз, — дәп җавап беришти.
— Ундақта, Мәнму бу ишларни қайси һоқуққа тайинип қиливат­қанлиғимни ейтмаймән, — деди һәзрити Әйса уларға.

Һәзрити Әйса сөзини давамлаштуруп, уларға бу тәмсилни сөзләп бәрди:
— Бир киши бир үзүмзарлиқ бәрпа қилип, уни иҗаригә берип, өзи жирақ бир йәргә кетипту, у йәрдә узун вақит турупту. Үзүм­ләрни үзидиған мәзгил кәлгәндә, у қуллиридин бирини өзигә тегишлик үлүшини елип келишкә әвәтипту. Лекин иҗарикәшләр һелиқи қулни думбалап, қуруқ қол қайтурупту. Ғоҗайин йәнә бир қулини әвәтипту. Иҗарикәшләр униму шундақ уруп, һақарәтләп, йәнә қуруқ қол қайтурупту. Үчинчи қетим ғоҗайин йәнә башқа бир қулини әвәтипту. Иҗарикәшләр униму уруп яриландуруп, бағдин һайдап чиқириветипту. Ахирида үзүмзарлиқниң ғоҗайини, «Қандақ қилсам болар? Сөйүмлүк оғлумни әвәтсәм, һеч болмиғанда уни һөрмәт қилар», дәп оғлини әвәтипту. Лекин иҗарикәшләр ғоҗайинниң оғлини көрүп бир-биригә: «Бу бала ғоҗайинниң мирасхори. Уни өлтүрүветәйли, үзүмзарлиқ бизгә оңчә қалсун!» дейишипту. Шуниң билән улар уни үзүмзарлиқниң сиртиға сөрәп елип чиқип өлтүрүветипту. Бундақ әһвалда үзүмзарлиқниң ғоҗайини бу иҗарикәшләрни қандақ қилиду? Җәзмән уларни өлтүрүп, үзүмзарлиғини башқиларға иҗаригә бериду.
Көпчилик буни аңлап:
— Бундақ ишлар һәргиз йүз бәрмисун! — дейишти.
Бирақ һәзрити Әйса уларға көзлирини тикип мундақ деди:
— Зәбурда Қутқазғучи һәққидә:
«Қурулушчилар ташлавәткән Таш
Қурулушниң һул Теши болуп қалди»,
дәп ениқ йезилған турса! Бу «Ташқа» жиқилған киши парә-парә болуп кетиду. «Таш» кимниң үстигә чүшсә, шуни кукум-талқан қилиду.

Тәврат устазлири билән алий роһанийлар бу тәмсилниң өзлиригә қаритип ейтилғанлиғини чүшинип йетип, һәзрити Әйсани шу чағдила тутмақчи болди. Лекин улар хәлиқтин қорқушти. Шуңа һәзрити Әйсани диққәт билән күзитиш үчүн пайлақчиларни әвәтти. Бу пайлақчилар сәмимий қияпәткә киривелип, һәзрити Әйсадин соалларни сорап, Уни сөзидин тутувелип, римлиқ һакимниң җазали­шиға тапшурмақчи болушти. Улар һәзрити Әйсаға мундақ деди:
— Устаз, бизгә мәлумки, Сизниң тәлиматлириңизниң һәммиси һәқ, шуниңдәк Сиз үз-хәтир қилмай, һаман Худаниң йолини садиқ­лиқ билән үгитип кәлдиңиз. Сизчә Рим императори Қәйсәргә баҗ тапшурушимиз Тәврат қанунимизға хилапму, қандақ?
Уларниң һейлисини чүшәнгән һәзрити Әйса:
— Маңа бир данә күмүч тәңгә көрситиңлар. Буниң үстидики сүрәт вә исим кимниң? — деди.
— Рим мператори Қәйсәрниң, — дәп җавап бәрди улар.
— Ундақ болса, Қәйсәрниң һәққини Қәйсәргә, Худаниң һәққини Худаға тапшуруңлар, — деди һәзрити Әйса уларға.
Улар халайиқниң алдида һәзрити Әйсаниң сөзлиридин тутували­диған бирәр путақ чиқиралмиди. Һәзрити Әйсаниң җававиға һәйран болуп зувани тутулди.

Өлгәнләр тирилмәйду дәп қарайдиған садуқий диний еқимиди­ки­ләрдин бәзилири һәзрити Әйсаниң алдиға келип, Униңдин мундақ дәп сориди:
— Устаз, Муса пәйғәмбәр Тәвратта: «Бир киши өлүп кетип, аяли тул қелип, пәрзәнт көрмигән болса, өлгән адәмниң ака яки иниси тул қалған йәңгисини әмригә елип, қериндиши үчүн нәсил қалдуруши лазим», дәп язған. Бурун йәттә ака-ука өткән екән, чоңи өйлинип, пәрзәнт көрмәй аләмдин өтүпту. Кәйнидики инисиму тул қалған йәңгисини әмригә елип, аләмдин өтүпту. Андин уни үчинчи иниси апту. Шундақ қилип, йәттинчисигичә һәммиси уни елип чиқипту. Лекин һеч қайсиси пәрзәнт көрмәй аләмдин өтүпту. Ахири у аялму аләмдин өтүпту. Әнди сорайдиғинимиз шуки: Қиямәт күни бу аял кимниң аяли болуп тирилиду? Чүнки йәттә қериндашниң һәммиси уни хотунлуққа алғандә!
Һәзрити Әйса уларға мундақ җавап бәрди:
— Бу дунияниң адәмлири хотун алиду, әргә тегиду. Бирақ өлгәндин кейин тирилип, асманда яшашқа лайиқ һесапланғанлар хотун­му алмайду, әргиму тәгмәйду. Улар периштәләргә охшаш мәңгү яшайду. Улар Худаниң пәрзәнтлири болғачқа, өлгәндин кейин тирилиду. Бирақ «Өлгәндин кейин тирилиш барму-йоқ?» дегән соалға кәлсәк, тирилишниң барлиғини Муса пәйғәмбәр өзи испатлап бәрди. Чүнки гәрчә әҗдатлиримиз Ибраһим, Исһақ вә Яқуплар Муса пәйғәмбәргә қариғанда аллиқачан аләмдин өткән болсиму, Тәвраттики «Тикәнликниң көйүши» һәққидики баянда Муса пәйғәмбәр мундақ язған: «Худа: Мән Ибраһим, Исһақ вә Яқуплар етиқат қилип кәлгән Худа болимән! дегән». Демәк, Худа өлгәнләрниң әмәс, тирикләрниң Худасидур. Худаниң нәзәридә уларниң һәммиси һаяттур.
Бәзи Тәврат устазлири:
— Устаз, яхши ейттиңиз! — деди.
Шуниңдин кейин улар һәзрити Әйсадин соал сорашқа пети­налмиди.

Кейин һәзрити Әйса улардин соал сориди:
— Кишиләр Қутқазғучи-Мәсиһни падиша Давутниң Әвлади, дәп турувалса қандақ болиду? Давут өзи Зәбурда Қутқазғучи-Мәсиһ тоғри­сида мундақ дегәнғу:
«Пәрвәрдигар Ғоҗайинимға ейттики:
‹ Мән Сениң дүшмәнлириңни
Айиғиң астида дәссәткичә,
Мениң оң йенимда олтарғин! › »
Қутқазғучи-Мәсиһ падиша Давутниң Әвлади болсиму, лекин падиша Давут Мәсиһни «Ғоҗайиним» дегән йәрдә, Мәсиһ униңдин улуқ болмамду?!

Җамаәт қулақ селип аңлаватқанда, һәзрити Әйса шагиртлириға мундақ деди:
— Тәврат устазлиридин пәхәс болуңлар. Улар узун тонларни кийишивелип, гедийип жүрүшни яхши көриду. Базарларда башқи­ларниң өзлиригә салам берип һөрмәтлишини, ибадәтханиларда алаһи­дә орунда олтиришни, зияпәтләрдиму төрдә олтиришни яхши көриду. Улар тул аяллардин пайда елип, уларниң мал-мүлкини йәвелип, андин әттәй башқилар көрсун дәп, узундин-узун дуа қилиду. Улар җәзмән техиму қаттиқ җазаға тартилиду!

Słuchaj Луқа баян қилған Хуш Хәвәр 20