Popularne wersety biblijne z Lúcas 11

Udostępnij

Dá ḃríġ sin, má tá tuigse agaiḃ-se, atá olc, taḃartaisí maiṫe a ṫaḃairt do ḃur gcloinn: naċ mó go mór a ḃéarfas ḃur n-Aṫair ó neaṁ an Spiorad maiṫ dóḃṫa sin a iarras air.

Agus deirim liḃ: Iarraigiḋ, agus ḃéarfar díḃ; cuartuiġigiḋ, agus ġeoḃaiḋ siḃ; buailigiḋ, agus fosclóċar díḃ.

Óir gaċ aoinneaċ a iarras, glacann sé; agus an té a ċuar-tuiġeas, ġeiḃ sé; agus fosclóċar do’n té a ḃuaileas.

Agus duḃairt sé leo: Nuair a ġní siḃ urnaiġe, abraigiḋ: A Aṫair, go naoṁṫar d’ainm. Go dtigiḋ do ríoġaċt.

Agus maiṫ dúinn ár bpeacaiḋe, mar a ṁaiṫimíd-ne do gaċ aon ar a ḃfuil fiaċa againn, agus ná leig sinn i gcaṫuġaḋ.

Ár n-arán laeṫeaṁail taḃair dúinn indiu.

Is í do ṡúil solus do ċuirp. Má ḃíonn do ṡúil glan, béiḋ do ċorp uilig soillseaċ; aċt má ḃíonn sí olc, béiḋ do ċorp mar an gcéadna dorċa.

Aoinneaċ a lasas lampa, ní ċuireann sé i ḃfolaċ é ná faoi ḃocsa an ṗlúir, aċt ar an ċoinnleoir ionnas go ḃfeiciḋ na daoine a ḃíos ag teaċt isteaċ an solus.