Popularne wersety biblijne z Matha 6

Udostępnij

Aċt loirgiḋ ar dtús ríoġaċt Dé agus a ḟíréantaċt, agus do‐ḃéarfar daoiḃ sa mbreis na neiṫe sin go léir.

D’á ḃriġ sin, ná bíoḋ imniḋe oraiḃ i dtaoḃ an lae amáraċ: óir béiḋ a ċúram féin ar an lá amáraċ. Ní beag do’n lá a ċion féin de’n olc.

D’á ḃriġ sin adeirim liḃ, Ná bíoḋ imniḋe oraiḃ i dtaoḃ ḃúr mbeaṫaḋ, mar ġeall ar a n‐íosaiḋ siḃ, nó mar ġeall ar a n‐ólfaiḋ siḃ; ná i dtaoḃ ḃúr gcuirp, mar ġeall ar an gclúdaċ ḃéas oraiḃ. Naċ mó an t‐anam ’ná an biaḋ, agus an corp ’ná an t‐éadaċ?

Aċt nuair ḃíos tusa ag déanaṁ urnaiġe, téir isteaċ id’ ṡeomra, agus dún an doras, agus cuir do ġuiḋe ċum t’Aṫar do‐ḟeicsiona, agus t’Aṫair do‐ċí a ḃḟuil fá ċeilt, cúiteoċaiḋ sé leat.

D’á ḃriġ sin déanaiḋ‐se urnaiġe mar seo: Ár nAṫair atá ar neaṁ, go naoṁuiġtear t’ainm; go dtigiḋ do ríoġaċt; go ndéantar do ṫoil ar an talaṁ mar do‐ġnítear ar neaṁ

taḃair ḋúinn indiu ár n‐arán le h‐aġaiḋ an lae

agus maiṫ ḋúinn ár ḃfiaċa, mar do ṁaiṫeamair‐ne d’ár ḃféiċeaṁnaiḃ féin

agus ná leig sinn i gcaṫú, aċt saor sinn ó olc.

Óir, má ṁaiṫeann siḃ do ḋaoiniḃ a gcionnta, maiṫfiḋ ḃúr n‐Aṫair neaṁḋa ḃúr gcionnta ḋaoiḃ‐se mar an gcéadna

Breaṫnuiġiḋ éanlaiṫe na spéire: ní ċuireann siad síol, agus ní ḃaineann siad fóġṁar, agus ní ċruinniġeann siad éinniḋ i sciobólaiḃ; agus coṫuiġeann ḃúr n‐Aṫair neaṁḋa iad. Naċ mó is fiú siḃ‐se go mór ’ná iad‐san?

Ná soláṫruiġiḋ stór daoiḃ féin ar an talaṁ so, mar a milleann an leaṁan agus an ṁeirg é, agus mar a mbíonn biṫeaṁnaiġ ag briseaḋ isteaċ agus ag goid: aċt soláṫruiġiḋ stór ar neaṁ, an áit naċ mbíonn an leaṁan agus an ṁeirg ag milleaḋ, agus naċ mbíonn biṫeaṁnaiġ ag briseaḋ isteaċ agus ag goid: óir, cibé áit ’n‐a ḃfuil do stór, is ann ḃéas do ċroiḋe mar an gcéadna.

Ní féidir d’aoinneaċ seirḃís do ḋéanaṁ do ḋá ṁáiġistir: óir béiḋ fuaṫ aige do ḋuine aca, agus gráḋ do’n duine eile: nó claoiḋfiḋ sé le duine aca, agus béiḋ droċ‐ṁeas aige ar an duine eile. Ní féidir ḋaoiḃ seirḃís do ḋéanaṁ do Ḋia agus do Ṁammon.

Má ċlúduiġeann Dia ar an gcuma sin féar an ḃáin, atá ann indiu, agus caiṫtear isteaċ san tsorn i mbáraċ, naċ mó go mór ċlúdóċas sé siḃ‐se, a luċt an ċreidiṁ ḃig?

Aċt nuair do‐ḃeir tusa déirc uait, ná bíoḋ a ḟios ag do láiṁ ċlé créad do‐ġní do láṁ ḋeas: ċum go mbéiḋ do ḋéirc fá ċeilt, agus go gcúiteoċaiḋ t’Aṫair, do‐ċí a ḃfuil fá ċeilt, ṫú.

Seaċnaiḋ agus ná déanaiḋ ḃúr ndeaġ‐ġníoṁarṫa i ḃfiaḋnaise na ndaoine i dtreo go ḃfeicfidís siḃ, nó ní ḃéiḋ aon luaċ saoṫair le fáġáil agaiḃ ó ḃúr nAṫair atá ar neaṁ.

Agus nuair ḃíos siḃ i n‐ḃúr dtroscaḋ, ná biḋiḋ gruamḋa ar nós luċta an ḟuar‐ċráḃaiḋ: óir dorċuiġid‐sean a gceann‐aiġṫe ċum go ḃfeicfiḋ na daoine go ḃfuilid ’n‐a dtroscaḋ. Adeirim liḃ go fírinneaċ go ḃfuil a luaċ‐saoṫair fáġálta aca. Aċt nuair ḃíos tusa ag déanaṁ troscaiḋ, cuir ola ar do ċeann, agus niġ t’aġaiḋ; i dtreo naċ ḃfeicfiḋ na daoine go ḃfuilir id’ ṫroscaḋ, aċt go ḃfeicfiḋ t’Aṫair, atá fá ċeilt, ṫú: agus t’Aṫair do‐ċí a ḃfuil fá ċeilt, cúiteoċaiḋ seisean leat.