Ezdrasza 6:6-22

Dlatego ty, Tatenaju, namiestniku prowincji położonych za Eufratem, oraz ty, Szetar-Boznaju, wraz z waszymi współpracownikami, urzędnikami zza Eufratu, trzymajcie się z dala od tamtego miejsca. Nie utrudniajcie prac przy świątyni Bożej. Niech namiestnik Judei oraz starsi judzcy odbudują tę świątynię Bożą na jej dawnym miejscu. Zarządzam też, jak macie postępować względem starszyzny judzkiej zajętej budową świątyni Bożej: Aby nie wstrzymywać prac, koszty budowy należy niezwłocznie pokryć z królewskich dochodów podatkowych pochodzących z prowincji za Eufratem. Należy też bez jakichkolwiek zaniedbań dostarczać — zgodnie z przedstawionym przez kapłanów zapotrzebowaniem — wszystkiego, co im potrzebne: cielców, baranów i jagniąt na ofiary całopalne dla Boga niebios, a także pszenicy, soli, wina i oliwy, tak aby mogli składać ofiary zgodnie z upodobaniem Boga niebios i zanosić modły za życie króla i jego synów. Zarządzam ponadto, że każdy, kto zmieni niniejsze zarządzenie, ma ponieść karę. Niech wyrwą belkę z jego domu, podniosą go i ukarzą na niej, dom natomiast zamienią w kupę gruzu. Bóg natomiast, który uczynił tam mieszkanie dla swojego imienia, niech powali każdego króla i każdy lud, który ośmieliłby się zmienić to zarządzenie i zburzyć tę świątynię Bożą w Jerozolimie. Ja, Dariusz, wydaję niniejszy rozkaz w trybie pilnym, do sumiennego wykonania. Gdy Tatenaj, namiestnik prowincji położonych za Eufratem, Szetar-Boznaj oraz ich współpracownicy otrzymali to pismo króla Dariusza, postąpili dokładnie tak, jak było w nim postanowione. Starsi judzcy prowadzili zatem prace budowlane sprawnie i bez zakłóceń, zgodnie z proroctwem proroka Aggeusza oraz Zachariasza, syna Iddo. Ukończyli też budowę według nakazu Boga Izraela i zgodnie z postanowieniem królów perskich: Cyrusa, Dariusza i Artachszasta. Świątynia została ukończona w trzecim dniu miesiąca Adar, w szóstym roku panowania króla Dariusza. Wówczas synowie Izraela, kapłani i Lewici, i wszyscy pozostali, dawni wygnańcy, z radością dokonali poświęcenia świątyni Bożej. Dla jej poświęcenia złożyli w ofierze sto cielców, dwieście baranów i czterysta jagniąt, a na ofiarę za grzech za całego Izraela dwanaście kozłów, według liczby plemion izraelskich. Następnie podzielili kapłanów i Lewitów na grupy i przydzielili ich do służby Bożej w Jerozolimie zgodnie z postanowieniami księgi Mojżesza. W czternastym dniu pierwszego miesiąca dawni wygnańcy urządzili Paschę. Było to możliwe, ponieważ zarówno kapłani, jak i Lewici, wszyscy jak jeden mąż, byli czyści. Przygotowali więc baranka paschalnego za wszystkich wygnańców, za swoich braci kapłanów oraz za samych siebie. Baranka spożywali synowie Izraela, którzy powrócili z wygnania, ale też każdy, kto odłączył się od nieczystości narodów zamieszkujących okoliczne ziemie i przystał do nich, aby wraz z nimi zabiegać o to, co jest wolą PANA, Boga Izraela. Następnie z radością obchodzili też Święto Przaśników. Trwało ono siedem dni, PAN sprawił im bowiem radość przez to, że tym razem przychylnie nastawił do nich serce króla dawnej Asyrii, tak że wsparł ich przy odbudowie świątyni Boga — Boga Izraela.