Jana 20
20
Zmartwychwstanie Jezusa
(Mt 28,1‐10; Mk 16,1‐8; Łk 24,1‐12)
1 # Mt 28,1‐8; Mk 16,1‐8; Łk 24,1‐11 Pierwszego poranka po szabacie#Według Zachodniej rachuby dni tygodnia – w niedzielę. Wg rachuby żydowskiej kolejny dzień (jako jednostka obrachunkowa roku hebr. jom) trwał od zachodu do zachodu słońca. Zatem wg tego opisu Chrystus zmartwychwstał między zachodem słońca w naszą sobotę a wschodem w niedzielę, co zawiera się w pojęciu „trzeciego dnia”, licząc od dnia ukrzyżowania (tzn. w czasie trwania dnia trzeciego). Dzień pierwszy kończący się zachodem w piątek – ukrzyżowanie. Dzień drugi od piątku wieczorem do soboty wieczorem – ciało Jezusa w grobie. Dzień trzeci od zachodu słońca w sobotę do jego zachodu w niedzielę – zmartwychwstanie i późniejsze spotkanie z uczniami w wieczerniku., gdy jeszcze było ciemno#Maria wyszła z domu znajdującego się w Betanii, gdy było jeszcze ciemno. Nie wiemy, czy gdy dotarła do grobowca, nadal jeszcze było ciemno, czy już szarzało., Maria z Magdali udała się do grobowca. Tam zobaczyła, że kamień go zamykający został odsunięty. 2#Mt 28,10; J 13,23; J 18,15Pobiegła więc do Szymona Piotra oraz do Jana, który był najbliższym#Tu i w innych miejscach NT Jan jest określany mianem „ucznia, którego Jezus szczególnie lubił” (gr. fileo). uczniem Jezusa, i powiedziała im:
— Zabrali PANA z grobu i nie wiadomo, gdzie Go złożyli.
3 # Łk 24,12 W tej sytuacji Piotr z Janem natychmiast ruszyli do grobu. 4Obydwaj biegli, lecz Jan prędzej#Jan był najmłodszym Apostołem, co również mogło spowodować, iż biegł szybciej od Piotra. niż Piotr dotarł do grobowca. 5#J 19,40Zajrzał przez otwór wejściowy i zobaczył leżące płócienne pasy pochówkowe. Jednak nie odważył się sam wejść do środka. 6#Łk 24,12; J 11,44; J 19,40Po chwili dobiegł Szymon Piotr. Ten od razu wszedł do grobowca i dokładnie obejrzał leżące tam płótna 7#J 11,44oraz chustę, w którą głowa Jezusa była owinięta osobno. Chusta ta nie leżała razem z płóciennymi pasami, lecz była poskładana i ułożona w innym miejscu#Z opisu wynika, że pasy pochówkowe leżały tak, jak zostały złożone z ciałem Jezusa, lecz samo ciało z nich zniknęło, wręcz jakby wyparowało. Z tekstu wynika niezbicie, że ciało Jezusa było owinięte dwoma odrębnymi płótnami, więc wszelkie twierdzenia, iż jest jakieś jedno płótno odzwierciedlające „obraz'' ciała Chrystusa, nie są prawdziwe.. 8Dopiero wówczas Jan, który pierwszy przybiegł do grobowca, również wszedł do środka. Zobaczył pusty grób i pojął, co się wydarzyło#Dosł. „uwierzył”. Następne zdanie wiąże to doświadczenie ze zrozumieniem Bożego Słowa, które nie było dotąd jasne dla uczniów.. 9#J 2,22; J 5,39; J 14,26; Dz 2,24‐32; 1 Kor 15,4Dotąd bowiem nie rozumieli Pism, które zapowiadały zmartwychwstanie Mesjasza#Prawdopodobnie chodzi o Ps 16,8‐11.. 10Po wyjściu z grobowca uczniowie wrócili do siebie.
11 # Mk 16,9‐11 Tymczasem Maria, pogrążona w rozpaczy, pozostawała przy grobie. Gdy – zalewając się łzami – ponownie zajrzała do grobowca, 12#Mk 16,5; Łk 24,4zobaczyła dwóch aniołów promieniujących olśniewającą bielą. Jeden z nich siedział na miejscu, gdzie wcześniej złożona była głowa Jezusa, drugi zaś w miejscu, gdzie znajdowały się Jego stopy#Rozmieszczenie aniołów w miejscu złożenia ciała Jezusa wyraźnie przypomina usytuowanie cherubów na wieku skrzyni przymierza, zwanym Przebłagalnią. Ma to wymiar symboliczny, gdyż właśnie dokonało się zapowiadane od wieków przebłaganie Boga za grzech świata.. 13Aniołowie zwrócili się do niej z pytaniem:
— Kobieto, dlaczego płaczesz?
Ona zaś odparła:
— Zabrano mojego PANA i nie wiem, gdzie Go złożono#Najwyraźniej Jan nie podzielił się od razu swoim wnioskiem z Marią, co wskazuje, że sam musiał się znajdować w głębokim szoku..
14 # Mk 16,9; Łk 24,16; J 21,4 Po tych słowach odwróciła się od grobu i zauważyła Jezusa stojącego z boku. Jednak nie rozpoznała Go. 15Wtedy Jezus odezwał się do niej:
— Kobieto, dlaczego płaczesz? Kogo szukasz?
Maria zaś, myśląc, że to ogrodnik, powiedziała:
— Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go złożyłeś, a ja Go stamtąd zabiorę.
16 # Mk 10,51; J 10,3‐4 Wówczas Jezus rzekł do niej:
— Mario!
W tym momencie ona, padając do Jego kolan, wyszeptała po hebrajsku:
— Rabbuni#Rabbuni – tytuł bardziej uroczysty niż Rabbi; znaczy „Mój Mistrzu”. — co znaczy: „Mój Mistrzu!”.
17 # J 16,28; Hbr 2,11‐12 A Jezus kontynuował:
— Posłuchaj. Jeszcze nie wstąpiłem do Ojca, zobaczymy się więc jeszcze. A teraz już przestań obejmować # Inne przekłady mówiące „nie dotykaj mnie” nie oddają właściwie znaczenia czasownika haptomai, który niesie w sobie silniejszy akcent zatrzymywania kogoś (przylgnięcia do kogoś). Najwyraźniej Maria, klęcząc, obejmowała nogi PANA w analogiczny sposób, jak to relacjonuje Mt 28,9. moje nogi i udaj się szybko do moich braci # Jak widać z kontekstu, użyte tu słowo adelfos nie musi koniecznie oznaczać ścisłego braterstwa wynikającego z więzów krwi i ciała, lecz odnosi się również do osób powiązanych bliskimi relacjami, jak np. uczniowie, bliscy przyjaciele, członkowie tego samego narodu lub też dalsi krewni. . Przekaż im, że dopiero przygotowuję się do wstąpienia do mego Ojca, który jest również waszym Ojcem. On jest Bogiem – moim i waszym # Jezus wypowiada te słowa w kontekście swojego człowieczeństwa, co wcześniej podkreślił, nazywając uczniów „braćmi” (gr. adelfos). Poza główną misją Chrystusa na Ziemi, jaką było odkupienie rodzaju ludzkiego, uczył On ludzi, w jaki sposób mają się odnosić do Boga Najwyższego. .
18Wtedy Maria z Magdali poszła do uczniów i oznajmiła im, że widziała PANA. Następnie przekazała im wszystko, co jej powiedział.
Zlecenie uczniom misji
(Mt 28,16‐20; Mk 16,14‐18; Łk 24,36‐49)
19 # Łk 24,36‐49; J 16,16 Tego samego dnia wieczorem – a był to ciągle pierwszy dzień tygodnia – Jezus zjawił się tam, gdzie byli zebrani Jego uczniowie. I chociaż z obawy przed religijną starszyzną oraz ich pachołkami trzymali drzwi zaryglowane, On stanął na środku izby i rzekł:
— Pokój wam!
20 # Łk 24,16; J 15,11; J 16,20‐22; 1 J 1,1 Po tych słowach pokazał im ręce oraz bok. Wtedy uczniowie rozpoznali PANA i ogromnie się ucieszyli. 21#Mt 28,19; Mk 16,15; J 17,18A Jezus ponownie powiedział:
— Pokój wam! Jak Ojciec mnie posłał, tak i ja was posyłam.
22 # J 7,37‐39; J 14,16‐18.26; Dz 1,8 Po tych słowach tchnął#Znaczenie analogiczne jak w Rdz 2,7 oraz w Ez 37,9. na nich, mówiąc:
— Obleczcie # Dosł. gr. lambano („wziąć coś”, „zabrać coś”). Literalnie chodzi więc o zaopatrzenie się w coś (w kontekście wyruszania w podróż). się w Ducha Uświęcenia # Chociaż fraza gr. PNEUMA HAGION występuje tu bez żadnych rodzajników, to Redakcja NPD zdecydowała się użyć dwóch dużych liter z uwagi na kontekst związany z tchnieniem Jezusa. Formalnie biorąc, tekst ten mógłby wskazywać nie na Bożego Ducha jak np. w J 14,26, ale na postawę duchowego uświęcenia. Niezależnie od interpretacji waga tych słów Jezusa jest przeogromna. Postawa trwania uczniów Jezusa w osobistym duchowym uświęceniu ma bowiem stanowić fundament realizacji misji zleconej im (w następnych wersetach) przez PANA. Głoszenie Chrystusa bez osobistego naśladowania Go w świętości jest w rzeczy samej antyświadectwem i zwykłą hipokryzją. . 23#Mt 16,19; Mt 18,18Jeśli jakimkolwiek ludziom odpuścilibyście grzechy, będą im odpuszczone, a jeśli kogoś pochwycilibyście#Możliwy też jest przekład „zatrzymacie”. Sens jest analogiczny do tego, co czynią rybacy z rybami podczas połowu sieciowego.dla Bożego Królestwa, zostanie w nim zatrzymany#Dosł. „Jeśli odpuścilibyście grzechy którychkolwiek [z ludzi], są im odpuszczone, a którychkolwiek [z ludzi] pochwycilibyście [dla Królestwa Bożego], są w nim zatrzymani”. Wg innych tłumaczeń: „Których grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Nie wydaje się jednak, by ten drugi przekład miał w ogóle rację bytu z uwagi na dwa fakty: (1) użyty tu w l.mn. zaimek „którzy” (gr. tines) w tekście oryginalnym występuje w dopełniaczu l.mn. „których” (tinon), a nie celowniku „którym” (gr. tisi); (2) w drugiej części tego zdania nie ma podmiotu bezpośredniego, lecz jest on domyślny i wynika z zaimka tinon, a więc dotyczy ludzi, a nie grzechów, które gramatycznie odgrywają tu tylko rolę dopełnienia. Tekst więc brzmi dosłownie: „którychkolwiek [ludzi] grzechy odpuścilibyście, są im [ludziom] odpuszczone, a którychkolwiek [ludzi] pochwycicie (lub zatrzymacie), są pochwyceni (lub zatrzymani)” – w domyśle: dla Bożego Królestwa. W obu wystąpieniach zaimek „których” odnosi się do ludzi, a nie do grzechów. Trzeba także podkreślić, że sens użytego tu greckiego słowa krateo oscyluje wokół dwóch znaczeń: „zatrzymać” lub „pochwycić”. W zasadzie oba te znaczenia oddają to samo, jeśli odnosi się je do ludzi. Redakcja NPD użyła ich obu, gdyż właściwie zastosowane, świetnie oddają misję, jaką Jezus wyznaczył Apostołom w Mt 4,19 oraz w Mk 1,17. W tym kontekście J 20,21‐23 znakomicie koresponduje z Mt 28,19‐20 i w widoczny sposób jest Janowym zapisem Misji Wielkiego Posłannictwa zleconego uczniom. Także szerszy kontekst teologiczny zgadza się z tym zapisem. Sednem Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie jest bowiem ogłaszanie Bożego przebaczenia w Chrystusie i jednoczesne powołanie (wzywanie) ludzi do pójścia za Jezusem. Nigdzie w swoim nauczaniu Jezus nie wspominał o „zatrzymywaniu” komukolwiek jego grzechów. Wręcz odwrotnie – brak wybaczenia był ostro przez Niego potępiany, a ludzie, którzy nie wybaczają innym, nie mogą zwać się Jego uczniami..
Wątpliwości Tomasza
24 # J 11,16; J 14,5 Gdy Jezus przyszedł do nich, jeden z Dwunastu – Tomasz nazywany Bliźniakiem#Gr. Didymos („bliźniak”). Słowo to jest odpowiednikiem aramejskiego słowa T'om (również mającego znaczenie „bliźniak”), od którego pochodzi polska wersja imienia „Tomasz”. – nie był razem z nimi. 25#J 19,34Kiedy później uczniowie relacjonowali mu spotkanie z PANEM, on rzekł:
— Jeśli na Jego rękach nie zobaczę śladów po gwoździach i w miejsca te nie włożę swych palców, a dłoni mej nie włożę w Jego rozpruty bok, nie uwierzę!
26 # J 14,27; J 20,19 Osiem dni później#W semickiej rachubie czasu jako pierwszy liczono dzień aktualny, następny dzień był już drugi itd. Tu więc chodzi o kolejną niedzielę. uczniowie znowu zgromadzili się w tej samej izbie. Tym razem Tomasz był z nimi. Jezus znów wszedł, mimo zaryglowanych drzwi, stanął pośrodku i rzekł:
— Pokój wam!
27 # J 19,34 Potem zwrócił się do Tomasza słowami:
— Wyciągnij tu swe palce i dotknij moich rąk! Podnieś swoją dłoń i włóż ją w mój bok! Nie bądź sceptykiem, lecz ufaj mi!
28 # J 1,1.18; J 10,30; Kol 2,9; Tt 2,13; 1 J 5,20 Wtedy Tomasz rzekł:
— PAN mój i Bóg mój!#Ta deklaracja Boskości i nadrzędności Jezusa jest absolutnie kluczowa. Wypowiedział ją Tomasz, a Jan zapisał w czasach, gdy rzymscy cesarze uzurpowali sobie prawo do tytułowania się panem i bogiem (dominus et deus). Deklaracja złożona przez Tomasza groziła więc straszliwymi sankcjami. Z powodu takich słów łatwo można było stracić życie, i to w niewyobrażalnych mękach. Także dla wyznawców judaizmu nie były one w żaden sposób do zaakceptowania. Religijni Żydzi, nawet w najbardziej teoretycznych rozważaniach, nie dopuszczali myśli, że Bóg mógłby objawić się pomiędzy ludźmi w widzialnej postaci. Uważali, że takiego wydarzenia nikt nie zdołałby przetrwać. Jednak Bóg ma swoje drogi i sposoby postępowania wbrew wszelkim ludzkim wyobrażeniom i w Chrystusie dokonał tego, czego nie mógł wymyślić żaden człowiek..
29 # Łk 1,45; J 4,48; 1 P 1,8 Na co Jezus tak mu odpowiedział:
— Uwierzyłeś, bo zobaczyłeś. Jednak prawdziwie błogosławieni są ci, którzy, choć mnie nie widzieli, to jednak złożyli we mnie swą ufność i nadzieję.
Cel spisania księgi
30 # J 12,37; J 21,25 Jezus w czasie pobytu na Ziemi dokonał w obecności uczniów jeszcze wielu innych znaków#Do realizacji zapisu swojej Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie Jan wybrał jedynie siedem znaków. Siedem w semickim myśleniu było cyfrą wyrażającą Bożą pełnię. Uważał z pewnością, że siedem przedstawionych znaków (cudów) powinno wystarczyć czytelnikom do poznania i zrozumienia Boskiej chwały Jezusa., których nie ujęto w tej księdze. 31#J 3,15; J 19,35; Dz 3,16; Rz 1,17; 1 J 5,13Te zaś spisano tu, abyście ugruntowali się w pewności#Inne możliwe tłumaczenia: „abyście uwierzyli”, „abyście stali się pewni”, „abyście ugruntowali się w wierze”. Gr. czasownik pisteuo występuje tu w trybie warunkowym w czasie przeszłym dokonanym., że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga Żywego#„[...] jest (...) Synem Boga” – w języku Jana oznacza to po prostu „jest (...) Bogiem w ludzkim ciele”., i abyście, trwając w zaufaniu#Zwrot „trwając w zaufaniu” to najlepsze kulturowe oddanie znaczenia czasownika pisteuo, który jest tu użyty w formie imiesłowu w czasie teraźniejszym niedokonanym w stronie czynnej. do Niego, mieli w Nim#Dosł. „w Jego imieniu” – jest to klasyczny semityzm, który w tekście oddano polskim ekwiwalentem znaczeniowym. Wymiar tego oświadczenia teologicznego Jana jest nie do przecenienia. Wyjaśnia ono, że odwieczne i nieskończone Życie jest W CHRYSTUSIE i dostęp do niego mają tylko ci, którzy TRWAJĄ W CHRYSTUSIE. odwieczne i nieskończone Życie.
Obecnie wybrane:
Jana 20: NT NPD
Podkreślenie
Udostępnij
Kopiuj
Chcesz, aby twoje zakreślenia były zapisywane na wszystkich twoich urządzeniach? Zarejestruj się lub zaloguj
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.