Łukasza 7
7
Nauczanie o wierze, czyli o zaufaniu do Boga
(Mt 8,5-13)
1Kiedy Jezus zakończył to nauczanie, wrócił do Kafarnaum. 2W mieście tym stacjonował pewien centurion#Centurion – niższy rangą dowódca jednostki wojskowej, złożonej zwykle ze 100 żołnierzy. Wspomniany tu centurion nie był Izraelitą., którego niewolnik ciężko zapadł na zdrowiu. Wszystko wskazywało na to, iż niedługo umrze. Ponieważ centurion bardzo cenił tego niewolnika, 3więc gdy usłyszał o Jezusie, posłał do Niego kilku znamienitych Żydów z prośbą, by zechciał przyjść i uratować jego sługę. 4Gdy Żydzi ci przybyli do Jezusa, żarliwie prosili Go, mówiąc:
— Człowiek ten w pełni zasługuje na to, byś uczynił, o co prosi! 5#Łk 12,33; Dz 10,2On kocha nasz naród#Gr. ethnos. Ta wypowiedź znamienitych przedstawicieli żydowskiego establishmentu jest dość charakterystyczna. Nie było dla nich istotne, czy człowiek ten miłował Boga, a jedynie że miłował naród Izraela., a nawet sam ufundował nam synagogę!
6Jezus udał się z nimi. Gdy był już blisko, centurion wysłał kilku ze swych przyjaciół z taką wiadomością: „PANIE, proszę, nie trudź się więcej. Nie jestem wart tego, abyś fatygował się pod mój dach. 7#Ps 107,20Nie jestem nawet godzien, by samemu stanąć przed Tobą. Wystarczy jedno Twoje Słowo, a sługa mój stanie się zdrowy! 8Wiem, jak to jest z mocą władzy. Ja bowiem również z niej korzystam. Kiedy podległym mi ludziom daję rozkaz do wymarszu, żołnierze ruszają; kiedy nakazuję zwrot – oni zawracają; a jeśli polecam coś memu niewolnikowi, on również musi to uczynić!”.
9 # Mt 8,10 Słowa te wywarły wrażenie na Jezusie. Dlatego powiedział do towarzyszącego Mu tłumu:
— Tak wielkiej wiary nie znalazłem dotąd u nikogo w Izraelu!
10A kiedy posłańcy wrócili do domu centuriona, jego niewolnik był już zdrowy.
11 # 1 Krl 17,17‐24; 2 Krl 4,32‐37 Następnego dnia Jezus wraz z uczniami udał się do miasta zwanego Nain#Nain (dziś Nein) – nieduża miejscowość w południowej Galilei, na południowy wschód od Nazaretu.. Jak zwykle wielkie tłumy szły za Nim. 12#1 Krl 17,17; Łk 8,42Blisko bramy miejskiej natknęli się na kondukt żałobny. Spora grupa ludzi towarzyszyła pewnej wdowie, która właśnie odprowadzała na cmentarz zwłoki swego jedynego syna. 13#Łk 1,43; Łk 8,52Rozpacz wdowy bardzo poruszyła PANA. Podszedł więc do niej i tak powiedział:
— Przestań płakać!
14 # Łk 8,54; J 11,43; Dz 9,40 Następnie podszedł do mar pogrzebowych#Mary pogrzebowe to rodzaj noszy, na których składa się zwłoki zmarłego, by wystawić je na widok publiczny lub ponieść w kondukcie żałobnym.. Dźwigający je stanęli, a On, dotykając mar, rzekł:
— Chłopcze, nakazuję ci wstać!
15 # 1 Krl 17,23; 2 Krl 4,36; Mt 8,3 I zmarły natychmiast się podniósł. Usiadł i zaczął mówić. Wtedy Jezus zwrócił go matce. 16#Mt 16,14; Łk 1,12.65‐68; Łk 2,20; Łk 19,44Przejmująca bojaźń ogarnęła wszystkich zebranych i wielbili Boga, mówiąc:
— Wielki Prorok pojawił się pośród nas!
A także:
— Bóg znów zaczął działać#Przez ok. 400 lat, tzn. od czasów proroka Malachiasza do czasów Jezusa, Bóg nie przemawiał do Izraela. W tym okresie nie pojawił się żaden prorok, który by w Jego imieniu zwracał się do ludu Bożego. Nic więc dziwnego, że ludzie doszli do wniosku, że Bóg ZNÓW zaczął działać., by wspomóc swój lud!
17 # Łk 4,14.44 Informacja ta rozeszła się nie tylko po okolicznych miejscowościach, lecz także po całej Judei. 18A gdy dotarła do uczniów Jana, ci natychmiast przekazali ją swemu nauczycielowi#Jan zwany Chrzcicielem przebywał wówczas w więzieniu Heroda.. On zaś wybrał dwóch z nich i 19#Ps 118,26; Dn 9,26; Ml 3,1‐3; Ap 1,4‐8; Ap 4,8wysłał do PANA z pytaniem: „Czy jesteś Tym, który miał przyjść, czy raczej powinniśmy oczekiwać kogoś innego?”#Pytanie zadane przez Jana, po tym jak w Mt 3,14 złożył wobec Jezusa wyznanie, jest dla wszystkich komentatorów prawdziwą zagadką. Jedni uważają, że uwięziony Jan przeżywał taką depresję, iż zaczęły lęgnąć się w jego głowie wszelkie ludzkie wątpliwości, inni z kolei uważają, że wysłał swych uczniów z tym pytaniem jedynie z uwagi na uczniów, którzy mogli przeżywać wahania. Być może mogła między nimi zrodzić się dyskusja, którą Jan skwitował słowami: Jeśli macie wątpliwości, idźcie do Jezusa i sami Go spytajcie! Niezależnie od powodów pytania z tekstu wynika, że Jezus zachowywał o Janie jak najlepszą opinię (por. Mt 11,7‐14)..
20Kiedy ludzie ci dotarli do Jezusa, powiedzieli:
— Jan zwany Chrzcicielem przysłał nas do Ciebie z pytaniem: „Czy jesteś Tym, który miał przyjść, czy raczej powinniśmy oczekiwać kogoś innego?”.
21A Jezus, który dopiero co uleczył#Nie wszystkie uzdrowienia, których dokonywał Jezus, są w Biblii określane mianem cudów (gr. thauma, megaleia, teras) czy znaków (gr. semeion). Tutaj np. zostało użyte słowo gr. therapeuo (uleczenie, terapia). mnóstwo ludzi z dręczących ich chorób, dolegliwości, innych uwolnił od złych duchów, a wielu ślepym dał zdolność widzenia, 22#Iz 26,19; Iz 29,18‐19; Iz 35,5‐6; Iz 42,7.18; Iz 61,1.9tak odrzekł:
— Idźcie i powiadomcie Jana o tym, co tu widzieliście i słyszeliście. Niewidomi odzyskują wzrok, a chromi zaczynają chodzić. Trędowaci są oczyszczani, a głusi znów słyszą. Umarli są wskrzeszani do Życia, a wszystkim, którzy zrozumieli bezmiar swej duchowej nędzy # Dosł. „ubogim [duchowo]” – por. Mt 5,3. , głoszona jest Dobra Wiadomość # Cały ten werset to nawiązanie przez Jezusa do proroctw z Iz 26,19; Iz 29,18‐19; Iz 35,5‐6; Iz 42,7; Iz 61,1. o Bożym Królestwie # Nawiązanie do licznych proroctw z Księgi Izajasza (por. Iz 26,19; Iz 29,18‐19; Iz 35,5‐6; Iz 42,7; Iz 61,1). . 23#Łk 2,34Szczęśliwy i błogosławiony jest ten, kto nie odpadnie#Gr. skandalidzo – słowo określające upadek wskutek potknięcia się o jakąś napotkaną przeszkodę lub skłonienie kogoś do zwątpienia i odpadnięcia. Czasownik ten pochodzi od rzeczownika skandalon, który oznacza zastawioną pułapkę, a dokładnie tę jej część, która uruchamiała potrzask., lecz – bez względu na wszystko – wytrwa w zaufaniu do mnie!
24Gdy posłańcy odeszli, Jezus, mówiąc do tłumu, tak powiedział o Janie Chrzcicielu:
— Gdy chodziliście na pustkowie, co chcieliście tam zobaczyć? Przecież chyba nie trzcinę kołyszącą się na wietrze! 25Kogo więc chcieliście tam zobaczyć?! Jakiegoś modnisia w eleganckich szatach? O nie! Tego rodzaju szaty noszą jedynie osoby mieszkające w królewskich rezydencjach, a nie ci, którzy żyją na odludziu! 26#Łk 1,76Kogo więc chodziliście tam oglądać?! Proroka? – O tak! A ja wam mówię, że nawet więcej niż proroka, 27#Wj 23,20; Ml 3,1gdyż to o nim mówi Pismo: Oto Ja wysyłam swojego posłańca, aby drogę mi przygotował#Cytowany werset z Ml 3,1 został oryginalnie podany przez Łukasza następująco: „Oto Ja wysyłam mojego posłańca przed Tobą, by drogę Ci przygotował”. Zapewne Jezus, mówiąc po aramejsku, przytoczył słowa proroka, odnosząc je do siebie – stąd brzmienie NPD. Bez wątpienia ich celem było przedstawienie Jana jako swego herolda.!
28 # Łk 1,15 Posłuchajcie zatem, co wam powiem: ze wszystkich ludzi narodzonych z kobiety nikt nie jest większy od Jana # Jezus wskazuje, iż chociaż Jan nie dokonał żadnego cudu (por. J 10,41), to jednak z Chrystusowej perspektywy był największym człowiekiem wiary (por. Mt 11,11), duchowo większym niż Henoch (por. Rdz 5,24), Abraham, Mojżesz, Dawid, którykolwiek z proroków czy Apostołów. Jest on więc znakomitym przykładem, że w życiu z wiarą ważniejsze niż jakiekolwiek nadprzyrodzone wydarzenia (cuda, objawienia) jest posłuszne poleganie na Bożym Słowie. , jednak w Królestwie Boga każdy, nawet najmniej ważny, jest większy od niego # Jezus nawet nie wspomina o Janowym zanurzeniu w wodzie (tzw. chrzcie). Podkreśla jedynie rolę Jana jako tego, który był posłany do przygotowania ludzkich serc na przyjście Mesjasza. Po złożeniu oświadczenia o Janie Jezus od razu przechodzi do pokazania znaczenia Bożego Królestwa, do którego człowiek wchodzi nie przez jakiekolwiek rytuały, nie przez zanurzenie w wodę (chrzest), ale przez narodzenie z Bożego Ducha, które wiąże się ze złożeniem całkowitej ufności i nadziei w Chrystusie. Jakiekolwiek „narodzenie duchowe”, które nie powoduje, iż Chrystus staje się centrum życia danego człowieka, i które nie rodzi pragnienia życia w uświęceniu, tak bardzo podobającego się PANU (por. Hbr 12,14), jest jedynie emocjonalną ekspresją fałszywej duchowości. .
29 # Mt 21,3.31‐32; Łk 3,7.12 Obecni tam ludzie, z poborcami podatkowymi na czele, chętnie słuchali Jezusa, gdyż widzieli w Nim objawioną Bożą sprawiedliwość. Byli to ci, którzy wcześniej przyjęli od Jana chrzest wodny#Właśnie na tym polegała misja Jana, który wzywał ludzi do przygotowania serc na przyjście Jezusa.. 30#Dz 13,46Jedynymi, którzy nie przyjęli zanurzenia#Trzeba pamiętać, że „chrzest Jana” był skierowany wyłącznie do Żydów (por. J 1,31; Dz 13,24). od Jana, byli faryzeusze i znawcy Prawa Mojżeszowego, oni bowiem w swych sercach odrzucali Boże postanowienie#Gr. boule – „postanowienie”, „zamysł”. dotyczące drogi zbawienia#Zanurzenie, do którego wzywał Jan, było w istocie deklaracją, iż człowiek szczerze uznaje swą grzeszność i przyznaje, że jedyną drogą do uzyskania statusu sprawiedliwości jest jego przyjęcie jako daru od Boga. Ludzie jednak nie wiedzieli, ani w jaki sposób, ani kiedy Bóg tego dokona. Dobra Wiadomość głoszona przez Jezusa, wyrastająca na gruncie Janowego wezwania do pokuty i opamiętania, poszła znacznie dalej, pokazując, iż jedyną drogą zbawienia jest sam Chrystus – Boży Syn i Boży Baranek ofiarny, który poniósł śmierć za grzech świata (por. J 1,29)..
— 31Do kogo zaś można porównać ludzi, którzy, podobnie jak większość faryzeuszy i uczonych w Piśmie#Dosł. „to pokolenie” lub „ludzi tego typu”. Zwrot ten odnosi się do grupy, o której była mowa wcześniej., nie narodzili się z Ducha? 32Podobni są do zgrai przekornych wyrostków#Inni tłumaczą: „dzieci”, ale użyte tutaj słowo paidia określa nie tylko dzieci, ale również nieletnich służących (staropol. „giermków”)., którzy siedząc na rynku, do niczego się nie garną i ciągle spierają się o coś między sobą. Gdy ktoś radośnie zagra na flecie i proponuje im zabawę, oni mówią: „Ty... wesołek! Daj sobie spokój, nie będziemy tańczyć!”. Kiedy ktoś inny wzywa ich do opamiętania się, oni kwitują to słowami: „Przestań nam tu lamentować. Nie mamy z czego pokutować!”. 33#Łk 1,15; Łk 15,2W taki właśnie sposób zachowują się faryzeusze i uczeni w Piśmie. Gdy przyszedł Jan, który nie jadł ani nie pił, oni natychmiast stwierdzili, że ma demona. 34#Łk 15,2A kiedy przyszedłem ja, Syn człowieczy, i chętnie z ludźmi jem i piję, oni znów się wymądrzają, mówiąc: „Ależ z niego żarłok i pijak, a do tego jeszcze przyjaciel poborców i grzeszników!”. 35#J 6,351 Kor 1,24Jednak opinie takich prześmiewców nie mają żadnego znaczenia, gdyż nie mają w sobie Bożej mądrości. Ta mądrość objawia się w inny sposób. Poznaje się ją nie po tym, co ktoś mówi, ale po owocu, jaki wydaje w życiu ludzi, którzy są jej prawdziwymi dziećmi#Gr. tekna. To słowo określa potomstwo w wieku wczesnodziecięcym. Jezus nawiązuje tu do Prz 1,20‐33 oraz wielu innych fragmentów Księgi Przysłów (por. także Mt 7,16‐20).!
36 # Łk 11,37; Łk 14,1 Pewnego dnia jakiś faryzeusz zaprosił Jezusa do siebie na posiłek połączony z debatą. Po przybyciu do domu owego człowieka Jezus spoczął#Była to pozycja półleżąca, gdyż stoły miały wówczas wysokość 15‐20 cm. wygodnie przy stole. 37O spotkaniu tym dowiedziała się pewna kobieta, znana w okolicy z powodu swego grzesznego stylu życia. Ona także pojawiła się w domu faryzeusza#Na co dzień kobieta tego rodzaju nie miała wstępu do domów ludzi „sprawiedliwych” – takich jak opisywany faryzeusz. Jednak istniał zwyczaj, że raz na jakiś czas lokalny nauczyciel otwierał swój dom dla wszystkich, co równało się zaproszeniu do wysłuchania nauczania. Prawdopodobnie mamy tu do czynienia właśnie z taką sytuacją. Szymon, faryzeusz, zaprosił do siebie Jezusa na debatę, na którą przyjść mógł każdy. Jego motywacją było zbadanie, czy Jezus jest prorokiem (por. werset 39). Warto tu zwrócić uwagę, że Łukasz relacjonuje inne spotkanie niż Mateusz, Marek i Jan. Tamci odnoszą się do spotkania u Szymona, którego Jezus wcześniej uleczył z trądu. Tamto spotkanie odbyło się w Judei, tuż przed męką Jezusa, a kobietą, która padła do stóp Jezusa i Go namaściła, była Maria – siostra Marty i krewna Łazarza. Spotkanie relacjonowane przez Łukasza ma miejsce w Galilei, przynajmniej rok przed męką Jezusa, a kobieta nie została przedstawiona imiennie. Wiadomo jedynie, że była lokalną prostytutką., przynosząc ze sobą alabastrowy flakonik wonnego olejku. 38Po wejściu, płacząc, przypadła do nóg Jezusa i łzami zalała Jego stopy. Zaraz potem wytarła je swoimi włosami i ucałowała. Potem namaściła Go wonnym olejkiem. 39#Mt 16,14; Mt 21,11; J 4,18‐19Kiedy faryzeusz, który zaprosił Jezusa, zobaczył, co się dzieje, pomyślał sobie: No tak! Gdyby był On prorokiem, wiedziałby, kim jest ta kobieta, która Go dotknęła. Wiedziałby, jaka to grzesznica!
40Jezus zaś, rozpoznając jego myśli, rzekł:
— Szymonie, chciałbym ci coś powiedzieć.
A ten rzekł:
— Proszę, mów, Nauczycielu.
— 41Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden był winien mu wielką kwotę pieniędzy równą blisko dwuletniemu wynagrodzeniu robotnika rolnego#Dosł. „pięćset denarów”. Jeden denar był wówczas stawką dzienną robotnika rolnego., drugi zaś dziesięć razy mniej. 42#Mt 18,27; Kol 2,13Ponieważ żaden z nich nie miał z czego mu oddać, darował dług obydwu. Jak myślisz, który z nich będzie miłował go bardziej?
43Wtedy Szymon odpowiedział:
— Przypuszczam, że ten, któremu darował więcej.
Na to Jezus:
— Trafnie osądziłeś.
44 # Rdz 18,4; 1 Tm 5,10 A patrząc na kobietę, dalej mówił do Szymona:
— Czy widzisz tę kobietę? Ona swoimi łzami obmyła moje stopy i wytarła je swymi włosami. Ty zaś, gdy wszedłem do twojego domu, nie dałeś mi wody do obmycia stóp # Obmywanie stóp gościom zaproszonym na posiłek było powszechną normą kulturową. Wynikało to z faktu, że ludzie, spoczywając przy stołach w pozycjach półleżących, mieli stopy na wysokości twarzy swych współbiesiadników. Czynność ta była zadaniem należącym do najniższego rangą niewolnika w danym domu, o ile taki był w tym gospodarstwie. Gdy w jakimś domu nie było niewolników, goście sami obmywali swoje stopy. Z wypowiedzi Jezusa wynika, iż był On gotów uczynić to samemu, gdyby tylko dostał wodę od Szymona. Również do obyczaju należało powitanie gościa kurtuazyjnym pocałunkiem w policzek oraz namaszczenie jego głowy oliwą.
45 # Rz 16,16; 1 Kor 16,20 ani nie przywitałeś mnie tradycyjnym powitalnym pocałunkiem. Ona natomiast, odkąd weszła, nie przestaje całować moich stóp. 46Nie namaściłeś mojej głowy zwykłą oliwą, a ona moje stopy namaściła niezwykle drogim wonnym olejkiem. 47#Mt 21,31Okazała mi tak wiele miłości, gdyż doświadczyła przebaczenia ogromu grzechów. Ten zaś, kto uważa, że ma niewiele win do wybaczenia, zwykle, po ich odpuszczeniu, nie okazuje wielkiej miłości i wdzięczności.
48 # Łk 5,20‐21 Do kobiety zaś rzekł:
— Twoje grzechy zostały ci odpuszczone!
49Wtedy ci, którzy razem z Nim spoczywali przy stole, zaczęli sobie myśleć: „Za kogo On się uważa, twierdząc, iż może odpuszczać grzechy?”.
50 # Mt 8,10; Mt 9,22; Łk 8,48; Łk 17,19; Łk 18,42 Tymczasem Jezus powiedział do kobiety:
— Twoje zaufanie do mnie przyniosło ci ratunek! Ciesz się pokojem serca!
Obecnie wybrane:
Łukasza 7: NT NPD
Podkreślenie
Udostępnij
Kopiuj
Chcesz, aby twoje zakreślenia były zapisywane na wszystkich twoich urządzeniach? Zarejestruj się lub zaloguj
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.