Przypowieści Salomona 15:1-17

Łagodna odpowiedź uśmierza gniew, ale szorstkie słowa wywołują złość. Język mędrców daje wyraz wiedzy, usta głupców ociekają głupotą. Oczy PANA są na każdym miejscu — śledzą złych oraz dobrych. Kojący język jest drzewem życia, jego przewrotność burzy wewnętrzny pokój. Głupiec gardzi pouczeniem ojca, kto zważa na napomnienie, postępuje roztropnie. W domu sprawiedliwych panuje dostatek, dochody bezbożnych ściągają niepokój. Wargi mędrców rozsiewają wiedzę — nie wypływa ona z serca głupców. Ofiara bezbożnych jest ohydą dla PANA, przyjemność sprawia Mu modlitwa prawych. Ohydą dla PANA jest postępowanie bezbożnych, kocha On tych, którzy szukają sprawiedliwości. Surowa kara zbaczającym z drogi! Kto nienawidzi napomnienia, umrze. Świat umarłych i miejsce zniszczenia są przed PANEM otwarte, tym bardziej serca synów ludzkich. Szyderca nie lubi tego, kto go upomina, stroni on od mędrców. Radosne serce rozjaśnia twarz; serce obolałe wywołuje przygnębienie. Serce rozumne szuka wiedzy, lecz usta głupców karmią się głupotą. Dla tego, kto cierpi, każdy dzień jest zły, ale pogodne serce to ciągła uczta. Lepiej mało z bojaźnią PANA, niż wielkie skarby, a przy tym niepokój. Lepsza potrawa z jarzyn, a przy tym miłość, niż tłuste cielę, a wraz z nim nienawiść.