Vargje biblike të njohura nga Lûqa 17

Ndaje

Bahdo nê mêrdekî rê va: “Werz pay û şo keyedê xo, îmanê to ti reynayê.”

Eki ey jew roj mîyan di to rê hewt finî nêhekey kerd ew hirg fin ame û va: ‘Ezo tewbe kena, mi ef ki!’, wexta gerek ti ey ef kerê.”

Nînan ra jewê ci vîneno ki bîyo weş, ey venga Ellay rê şukur kerd û embazandê xo hetek ra peyser ageyra. Ame lingandê Îsay verd', rîyê xo na erda ew Ey rê va: “Ti berxudar bê!” Ew no jew Samerîyeyij bi.

Xo bipawê! Eki birayê to kewno guna, ey ci aqilni, ew eki o tewbe keno se, wexta ey ef ki.

Îsay va: “Şima des heme weş nêbîbî? Ê new teney bînî yê kotî di?

Rebbî zî înan rê va: “Eki îmanê şima hendê jew dendikdê simaqî gird bîyayê se, wexta şima şayê na tûwêr rê vajê: ‘Herr ra bivijyî ew şo xo dengizî mîyan di ron!’ Ew ay do zî goştareya şima bikerdayê.”

Jewo ki vajo, ez ganê xo bireyna, o do ey vinî kero, naqor jewo ki no dinya di ganê xo vinî kero, o do ganê xo bireyno.

Îsay fina telebandê xo rê wuna va: “Çîyo ki do însanî rayda Ellay ser bifîno, do heqûnheq bibo; hima wax bi o merdimo ki ney rê beno sebeb! Oyo ki nê werdîkekan ra jewerî ray ser bifîno, ez şima rê vaja, ê merdimî rê jû sîya ayrî girêdê ey mila ew ey çekerê dengizî mîyan, ey rê ney ra rindêrî yo.

“Zey wextdê Nûhî, rojê Lajdê Însanî do zî winî bo. Hetanî roja ki Nûh nişt gemî, zeydê hirg rojîya merdimî wenê, şimenê ew jewjîyenê. Bahdo tofan ame ew ê pêro merdî.