พระคัมภีร์ฉบับนี้จัดทำโดย สมาคมพระคริสตธรรมไทย สนใจโปรดติดต่อ: tbs@thaibible.or.th

ฉบับมาตรฐาน

“แต่บัดนี้ พวกที่อ่อนวัยกว่าข้าได้เยาะเย้ยข้า
ซึ่งพวกบิดาของเขา ข้ายังปฏิเสธ
ที่จะให้อยู่กับสุนัขเลี้ยงแกะของข้า
ข้าจะได้อะไรจากกำลังมือของพวกเขา
คือของคนที่หมดเรี่ยวแรงแล้ว
ด้วยความขาดแคลนและหิวโหย
เขาแทะดินที่แห้งและทิ้งร้าง
เขาเก็บผักชะครามกับใบไม้
และเอารากต้นซากมาเป็นอาหาร
เขาถูกขับไล่ออกไปจากชุมนุมชน
มีคนตะโกนไล่เขาอย่างไล่โจร
ฉะนั้น เขาต้องพักอยู่ที่ลำห้วย
ในโพรงดินและซอกหิน
ท่ามกลางพุ่มไม้ เขาร้องเหมือนลา
ใต้ต้นเหงือกหนาม เขาเบียดเสียดกัน
เป็นคนโง่เขลา เออ เป็นพวกที่ไม่มีผู้ใดรู้จัก
เขาถูกกวาดออกไปจากแผ่นดิน

“แต่บัดนี้ ข้ากลายเป็นเพลงล้อเลียนของเขา
เออ ข้าเป็นขี้ปากของเขา
เขาสะอิดสะเอียนข้า และเหินห่างจากข้า
เขาไม่รั้งรอที่จะถ่มน้ำลายใส่หน้าข้า
เพราะพระองค์ทรงหย่อนสายธนูของข้า และให้ข้าตกต่ำ
เขาจึงเหวี่ยงความยั้งคิดทิ้งเสียต่อหน้าข้า
ฝูงชนลุกขึ้นที่ขวามือของข้า
เขาผลักข้าออกไป
เขาจู่โจมข้าเพื่อจะทำลายเสีย
เขาพังทางเดินของข้า
เขามีส่วนทำให้ข้าพบหายนะ
โดยไม่ต้องมีผู้ใดช่วยเขาเลย
เขาเข้ามาทางช่องโหว่
เขากลิ้งเข้ามาท่ามกลางสิ่งปรักหักพัง
ความสยดสยองต่างๆ หันมาหาข้า
เกียรติของข้าถูกเขาไล่ตามอย่างลมไล่หลังมา
และความเจริญของข้าสูญไปอย่างเมฆ

“บัดนี้ ชีวิตข้าค่อยๆ หมดไป
วันแห่งความทุกข์ใจยึดตัวข้าไว้
กลางคืนเจาะไชกระดูกข้า
และความเจ็บปวดที่แทะข้านั้นไม่หยุดหย่อนเลย
เสื้อผ้าข้าเสียรูปไปด้วยกำลังมหาศาล
พระองค์ทรงมัดข้าอย่างคอเสื้อรัดข้า
พระองค์ทรงเหวี่ยงข้าลงในปลัก
ข้ากลายเป็นเหมือนผงคลีและขี้เถ้า
ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ แต่พระองค์ไม่ทรงตอบข้าพระองค์
ข้าพระองค์ยืนขึ้น และพระองค์ก็เพียงทอดพระเนตรข้า
พระองค์กลับทรงโหดร้ายต่อข้าพระองค์
พระองค์ทรงข่มเหงข้าพระองค์ด้วยพระหัตถ์ทรงฤทธิ์
พระองค์ทรงชูข้าพระองค์ขึ้นเหนือลม
ทรงให้ข้าพระองค์ขี่ลม
และทรงให้พายุโยนข้าพระองค์ขึ้นลง
ข้าพระองค์ทราบแล้วว่าพระองค์จะทรงให้ข้าพระองค์ตายเสีย
และให้กลับบ้านเก่าที่กำหนดของทุกชีวิต

“แน่ทีเดียว คนจะไม่ยื่นมือออกตีผู้ที่บอบช้ำ
เมื่อเขาร้องขอความช่วยเหลือในยามหายนะ
ข้ามิได้ร้องไห้เพื่อผู้ประสบวันทุกข์ยากหรือ?
ใจของข้ามิได้โศกสลดเพื่อคนขัดสนหรือ?
แต่เมื่อข้ามองหาสิ่งดี สิ่งร้ายก็มาถึง
และเมื่อข้าคอยความสว่าง ความมืดก็มาถึง
จิตใจของข้าพลุ่งพล่านไม่สงบเลย
วันแห่งความทุกข์ใจมาพบข้า
ข้าหมองคล้ำไป มิใช่ด้วยแดด
ข้ายืนขึ้นในที่ชุมนุมชน และร้องขอความช่วยเหลือ
ข้าเป็นพี่น้องกับหมาป่า
และเป็นเพื่อนกับนกกระจอกเทศ
ผิวหนังของข้าดำและหลุดลอก
กระดูกของข้าร้อนอย่างไฟไหม้
เพราะฉะนั้น เสียงพิณเขาคู่ของข้ากลายเป็นเสียงโหยไห้
และเสียงปี่ของข้ากลายเป็นเสียงของผู้ที่ร้องไห้

ฟัง โยบ 30