ข้อพระคัมภีร์ยอดนิยมจาก Lúcás 10

แบ่งปัน

Féaċaiḋ, atá cumas taḃarṫa agam daoiḃ ċum naṫraċa niṁe agus scairpeanna do ḃrúġaḋ fá ċois, agus buaiḋ ar gaċ neart na náṁad: agus ní ḋéanfaiḋ éinniḋ anaċain ar biṫ oraiḃ.

Aċt d’ḟreagair an Ṫiġearna agus aduḃairt sé léi, A Ṁarta, a Ṁarta, atá a lán neiṫe ag cur imniḋe agus buaiḋearṫa ort: aċt ní ḟuil gáḃaḋ aċt le h‐aon niḋ aṁáin: óir do ṫoġ Máire an ċuid is fearr, agus ní tógfar uaiṫi é.

Agus d’ḟreagair seisean agus aduḃairt. Gráḋfaiḋ tú do Ṫiġearna Dia ód’ ċroiḋe go h‐iomlán, agus ód’ anam go h‐iomlán; agus ód’ aigne go h‐iomlán; agus do ċóṁarsa mar ṫú féin.

Agus aduḃairt sé leo, Is mór é an fóġṁar, aċt is suaraċ iad an luċt oibre: uime sin guiḋiḋ Tiġearna an ḟóġṁair buanaiḋṫe do ċur amaċ ċum a ḟóġṁair.

Cia aca de’n driúr úd, an measann tú, ba ċóṁarsa do’n duine do ṫeagṁuiġ leis na gadaiḋṫiḃ? Agus aduḃairt seisean, An té ṫug truaġ ḋó. Agus aduḃairt Íosa leis, Imṫiġ‐se, agus déan mar an gcéadna.

Imṫiġiḋ róṁaiḃ: féaċaiḋ, cuirim uaim amaċ siḃ aṁail caoiriġ i measc madaḋ allta