ข้อพระคัมภีร์ยอดนิยมจาก Maitiú 12

แบ่งปัน

Agus deirim liḃ, an uile ḟocal díoṁaoin d’á laḃraid daoine, go dtaḃarfaid siad cúntas ann lá an ḃreiṫeaṁantais. Óir is de ḃárr do ḃréiṫre féin a saorfar ṫu, agus is de ḃárr do ḃréiṫre féin a daorfar ṫu.

A ṡlioċt na naiṫreaċ niṁe, conus is féidir daoíḃ-se neiṫe fóġanta do laḃairt agus siḃ go h-olc? óir is á líonṁaireaċt an ċroiḋe do laḃrann an béal.

Tugann an fear fóġanta neiṫe fóġanta uaiḋ, amaċ a’ stór fóġanta; agus tugann an droċ-ḋuine droċ-neiṫe uaiḋ amaċ a’ droċ-stór.

Deirim liḃ, d’á ḃríġ sin: Maiṫfar do ḋaoine gaċ peacaḋ agus gaċ diaṁasla, aċ diaṁasla i n-aġaiḋ an Spioraid ní maiṫfar do ḋaoine é.

Deiniḋ an crann a ḃeiṫ go maiṫ agus a ṫoraḋ fóġanta air; nó deiniḋ an crann go h-olc agus an toraḋ go h-olc air; óir is as a ṫoraḋ do h-aiṫniġtear an crann.