ข้อพระคัมภีร์ยอดนิยมจาก Eóin 5

แบ่งปัน

Go deiṁin, deiṁin, a deirim riḃ, An té éisdeas rém ḃréiṫirse, agus ċreideas don té do ċuir uáḋ mé, atá an ḃeaṫa ṁarrṫanaċ aige, agus ní ṫiocfa sé ċum damnuiġṫel aċd daṫarruiġ sé ó ḃás go beaṫaiḋ.

An tan do ċunnairc Iósa é so na luiġe, agus do aiṫin sé go raiḃ sé tinn ré haimsir ḟáda, a duḃairt sé ris, An mían leaċd do ḋéunaṁ slán?

Cúartuiġiḋ na sgriobtuiriḋe; oír do ciṫear ḋáoiḃ fein gur ab ionnta ġeiḃṫí an ḃeaṫa ṁarrṫanaċ: agus as iad sin ḃeireas fiaḋnuisi leamsa. Agus ní háill liḃ teaċ ċugam, do ċum go ḃfuiġeaḋ siḃ an ḃeaṫa.

A duḃairt Iósa ris, Eiriġ, tóg do leabuiḋ, agus sioḃail. Agus do rinneaḋ an duine sin slán do laṫair, agus do ṫóg sé a leabuiḋ, agus do ṡioḃail sé: agus do ḃí an tsáḃoíd ann an lá sin.

Ar a naḋḃarsin do ḟreagair Iósa agus a duḃairt sé riú, Go deiṁin, deiṁin, a deirim riḃ, Naċ éidir leis an Mac éinní a ḋéunaṁ uáḋ féin, aċd an ní ċí sé ag a Naṫair dá ḋéunaṁ: oír giḋ bé neiṫe do ní seision, do ní fós an Mac iád mar an gcéadna.