โยบ 30
30
1แต่ตอนนี้ คนที่อ่อนกว่าข้าหลายปีต่างพากันเยาะเย้ยข้า
ทั้งๆที่เมื่อก่อนพ่อของพวกมัน
ข้ายังไม่ยอมแม้แต่จะให้มาอยู่กับพวกหมาที่เฝ้าดูแลฝูงแพะแกะของข้าเลย
2ในตอนนั้นข้ามองว่า ‘พวกมันอ่อนแอเกินไปที่จะช่วยอะไรข้าได้
เรี่ยวแรงของพวกมันหายหมดแล้ว
3พวกมันยากจนขัดสน และหิวโซจนต้องแทะเศษรากไม้แห้งกินกัน
ในค่ำคืนก่อนที่จะมีการทำลายล้างและพินาศเกิดขึ้น
4พวกมันเก็บผักเค็มท่ามกลางพุ่มไม้
และกินรากของพุ่มไม้ในทะเลทราย
5พวกมันถูกขับไล่ออกไปจากสังคม
ผู้คนตะโกนใส่พวกมันราวกับเป็นโจร
6พวกมันพากันไปอยู่ตามลำน้ำแห้ง
ในถ้ำและซอกหิน
7พวกมันส่งเสียงร้องเหมือนลาตามพุ่มไม้
และพากันเบียดเสียดกันอยู่ใต้ต้นหนาม
8พวกมันเป็นคนถ่อย พวกกระจอกๆ
ถูกแส้ไล่ออกไปจากแผ่นดิน’
9แต่ตอนนี้ ลูกๆของพวกมันกลับมาร้องเพลงหัวเราะเยาะข้า
และข้าตกเป็นขี้ปากของพวกมัน
10พวกมันสะอิดสะเอียนข้าและหนีห่างจากข้า
และไม่ลังเลที่จะถ่มน้ำลายรดข้า
11เพราะพระเจ้าได้คลายสายธนูของข้าทำให้ข้าหมดสภาพไปและให้ข้าตกต่ำ
พวกมันอยากจะทำอะไรข้า พวกมันก็ทำไป
12พวกอันธพาลลุยเข้ามาทางขวามือของข้า
ผลักข้าล้มคว่ำลงกับพื้น
ข้าเป็นเหมือนเมืองที่พวกมันสร้างเนินดินขึ้นบุก
13พวกมันปิดกั้นทางหนีของข้า
และทำลายล้างข้าลงได้
ไม่มีใครช่วยข้าต่อสู้กับพวกมันเลย
14พวกมันบุกเข้ามาหาข้าอย่างกับศัตรูที่ทะลวงผ่านช่องกว้างของกำแพงเมืองเข้ามา
บุกเข้ามาเป็นระลอกๆท่ามกลางซากปรักหักพัง
15เรื่องสยดสยองต่างๆท่วมท้นตัวข้า
พวกมันไล่ต้อนศักดิ์ศรีข้าไปอย่างกับลมพัด
ความรุ่งเรืองของข้าหายไปราวกับเมฆ
16ตอนนี้ชีวิตของข้าได้ไหลออกจากข้า
วันเวลาแห่งความทุกข์ได้ยึดตัวข้าไว้
17ในตอนกลางคืนพระเจ้าทิ่มแทงกระดูกในร่างข้า
ความเจ็บปวดไม่เคยหยุดแทะข้าเลย
18พระองค์ใช้ความรุนแรงคว้าเสื้อผ้าข้า
พระองค์ตะครุบคอเสื้อของชุดคลุมข้า
19พระเจ้าเหวี่ยงข้าลงในโคลน
ข้าก็กลายเป็นเหมือนผงธุลีดินและเศษขี้เถ้า
20พระองค์เจ้าข้า
ข้าร้องขอความช่วยเหลือจากพระองค์ แต่พระองค์ไม่ตอบข้า
ข้ายืนอยู่ต่อหน้าพระองค์ แต่พระองค์ได้แต่มองข้าเฉยๆ
21พระองค์โหดร้ายต่อข้า
พระองค์โจมตีข้าด้วยมืออันทรงฤทธิ์ของพระองค์
22พระองค์ยกตัวข้าขึ้นไปบนลม
และทำให้ข้าต้องขี่มันไป
พระองค์เหวี่ยงข้าไปมาด้วยลมพายุนั้น
23ข้ารู้ว่าพระองค์จะนำข้าไปสู่ความตาย
ไปถึงบ้านนั้นที่คนเป็นทั้งหลายต้องไป
24แน่นอน ข้าไม่เคยโจมตีคนยากจน
ตอนที่เขาร้องขอความช่วยเหลือในยามหายนะ
25ข้าไม่ได้ร้องไห้สงสารคนทุกข์ยากหรอกหรือ
ข้าไม่ได้โศกเศร้าให้กับคนยากจนหรอกหรือ
26แต่พอข้ามองหาสิ่งดี ของร้ายก็มา
ในขณะที่ข้าคอยแสงสว่าง ความมืดก็มา
27ภายในข้าปั่นป่วนไม่หยุดหย่อน
ข้าได้พบกับวันคืนแห่งความทุกข์ทรมาน
28ข้าเดินไปมาในความมืดอันหมองเศร้า ไม่มีแสงแดดคอยให้กำลังใจข้า
ข้ายืนขึ้นในที่ประชุมและทำเสียงโหยหวนให้ช่วย
29ข้าเลยกลายเป็นพี่น้องกับพวกหมาไน
และเพื่อนพ้องกับนกฮูก
30ผิวของข้าดำคล้ำเพราะความเจ็บป่วย
และกระดูกของข้าถูกเผาด้วยพิษไข้
31พิณของข้าปรับเสียงให้เข้ากับเพลงร้องทุกข์
ขลุ่ยของข้าปรับเสียงให้เข้ากับเสียงร้องไห้
ที่ได้เลือกล่าสุด:
โยบ 30: THA-ERV
เน้นข้อความ
แบ่งปัน
คัดลอก
ต้องการเน้นข้อความที่บันทึกไว้ตลอดทั้งอุปกรณ์ของคุณหรือไม่? ลงทะเบียน หรือลงชื่อเข้าใช้
Bible League International
โยบ 30
30
1แต่ตอนนี้ คนที่อ่อนกว่าข้าหลายปีต่างพากันเยาะเย้ยข้า
ทั้งๆที่เมื่อก่อนพ่อของพวกมัน
ข้ายังไม่ยอมแม้แต่จะให้มาอยู่กับพวกหมาที่เฝ้าดูแลฝูงแพะแกะของข้าเลย
2ในตอนนั้นข้ามองว่า ‘พวกมันอ่อนแอเกินไปที่จะช่วยอะไรข้าได้
เรี่ยวแรงของพวกมันหายหมดแล้ว
3พวกมันยากจนขัดสน และหิวโซจนต้องแทะเศษรากไม้แห้งกินกัน
ในค่ำคืนก่อนที่จะมีการทำลายล้างและพินาศเกิดขึ้น
4พวกมันเก็บผักเค็มท่ามกลางพุ่มไม้
และกินรากของพุ่มไม้ในทะเลทราย
5พวกมันถูกขับไล่ออกไปจากสังคม
ผู้คนตะโกนใส่พวกมันราวกับเป็นโจร
6พวกมันพากันไปอยู่ตามลำน้ำแห้ง
ในถ้ำและซอกหิน
7พวกมันส่งเสียงร้องเหมือนลาตามพุ่มไม้
และพากันเบียดเสียดกันอยู่ใต้ต้นหนาม
8พวกมันเป็นคนถ่อย พวกกระจอกๆ
ถูกแส้ไล่ออกไปจากแผ่นดิน’
9แต่ตอนนี้ ลูกๆของพวกมันกลับมาร้องเพลงหัวเราะเยาะข้า
และข้าตกเป็นขี้ปากของพวกมัน
10พวกมันสะอิดสะเอียนข้าและหนีห่างจากข้า
และไม่ลังเลที่จะถ่มน้ำลายรดข้า
11เพราะพระเจ้าได้คลายสายธนูของข้าทำให้ข้าหมดสภาพไปและให้ข้าตกต่ำ
พวกมันอยากจะทำอะไรข้า พวกมันก็ทำไป
12พวกอันธพาลลุยเข้ามาทางขวามือของข้า
ผลักข้าล้มคว่ำลงกับพื้น
ข้าเป็นเหมือนเมืองที่พวกมันสร้างเนินดินขึ้นบุก
13พวกมันปิดกั้นทางหนีของข้า
และทำลายล้างข้าลงได้
ไม่มีใครช่วยข้าต่อสู้กับพวกมันเลย
14พวกมันบุกเข้ามาหาข้าอย่างกับศัตรูที่ทะลวงผ่านช่องกว้างของกำแพงเมืองเข้ามา
บุกเข้ามาเป็นระลอกๆท่ามกลางซากปรักหักพัง
15เรื่องสยดสยองต่างๆท่วมท้นตัวข้า
พวกมันไล่ต้อนศักดิ์ศรีข้าไปอย่างกับลมพัด
ความรุ่งเรืองของข้าหายไปราวกับเมฆ
16ตอนนี้ชีวิตของข้าได้ไหลออกจากข้า
วันเวลาแห่งความทุกข์ได้ยึดตัวข้าไว้
17ในตอนกลางคืนพระเจ้าทิ่มแทงกระดูกในร่างข้า
ความเจ็บปวดไม่เคยหยุดแทะข้าเลย
18พระองค์ใช้ความรุนแรงคว้าเสื้อผ้าข้า
พระองค์ตะครุบคอเสื้อของชุดคลุมข้า
19พระเจ้าเหวี่ยงข้าลงในโคลน
ข้าก็กลายเป็นเหมือนผงธุลีดินและเศษขี้เถ้า
20พระองค์เจ้าข้า
ข้าร้องขอความช่วยเหลือจากพระองค์ แต่พระองค์ไม่ตอบข้า
ข้ายืนอยู่ต่อหน้าพระองค์ แต่พระองค์ได้แต่มองข้าเฉยๆ
21พระองค์โหดร้ายต่อข้า
พระองค์โจมตีข้าด้วยมืออันทรงฤทธิ์ของพระองค์
22พระองค์ยกตัวข้าขึ้นไปบนลม
และทำให้ข้าต้องขี่มันไป
พระองค์เหวี่ยงข้าไปมาด้วยลมพายุนั้น
23ข้ารู้ว่าพระองค์จะนำข้าไปสู่ความตาย
ไปถึงบ้านนั้นที่คนเป็นทั้งหลายต้องไป
24แน่นอน ข้าไม่เคยโจมตีคนยากจน
ตอนที่เขาร้องขอความช่วยเหลือในยามหายนะ
25ข้าไม่ได้ร้องไห้สงสารคนทุกข์ยากหรอกหรือ
ข้าไม่ได้โศกเศร้าให้กับคนยากจนหรอกหรือ
26แต่พอข้ามองหาสิ่งดี ของร้ายก็มา
ในขณะที่ข้าคอยแสงสว่าง ความมืดก็มา
27ภายในข้าปั่นป่วนไม่หยุดหย่อน
ข้าได้พบกับวันคืนแห่งความทุกข์ทรมาน
28ข้าเดินไปมาในความมืดอันหมองเศร้า ไม่มีแสงแดดคอยให้กำลังใจข้า
ข้ายืนขึ้นในที่ประชุมและทำเสียงโหยหวนให้ช่วย
29ข้าเลยกลายเป็นพี่น้องกับพวกหมาไน
และเพื่อนพ้องกับนกฮูก
30ผิวของข้าดำคล้ำเพราะความเจ็บป่วย
และกระดูกของข้าถูกเผาด้วยพิษไข้
31พิณของข้าปรับเสียงให้เข้ากับเพลงร้องทุกข์
ขลุ่ยของข้าปรับเสียงให้เข้ากับเสียงร้องไห้
ที่ได้เลือกล่าสุด:
:
เน้นข้อความ
แบ่งปัน
คัดลอก
ต้องการเน้นข้อความที่บันทึกไว้ตลอดทั้งอุปกรณ์ของคุณหรือไม่? ลงทะเบียน หรือลงชื่อเข้าใช้
Bible League International