مَاتِيُ 12:2-13

ندٜ اَللَّه حَطِيٻٜ ندٜرْ کٛيْطٛلْ تٛع ٻٜ شٛعّٛو تٛ حِرُدُسْ، سٜيْ ٻٜ تٛکِّ لَاوٛلْ فٜىٰرٜ ٻٜ شٛعِّ لٜيْدِ مَٻّٜ؞ غَطَ اَنْدَنْٻٜ کٛودٜ ٻٜنْ ندِلِّ، سٜيْ مَلَاعِکَاجٛ جٛومِرَاوٛ وَنْغَنِ يُسُفُ ندٜرْ کٛيْطٛلْ، وِعِمٛ، ‏«‏اُمَّ کٛشَّا ٻِنْغٜلْ نغٜلْ اٜ مَدُوجٛ مَاغٜلْ ندٛغَّا نجَحَا لٜيْدِ مَسَرْ؞ نجٛوطٜىٰ تٛنْ نَا مِ وِعِيعٛنْ نغَرْتٛنْ، نغَمْ حِرُدُسْ اٜ يِطِ طَٻِّتَ ٻِنْغٜلْ نغٜلْ نغَمْ اٛ وَرَنغٜلْ؞»‏