Папулярныя біблейскія вершы з Lukan jevanheli 14

Падзяліцца

«Kun ken tullou Miun luo, no ei tykänne Milma enämmän kuin omua tuattuo, muamuo, naista, lapšie, čikkoja ta vieläi omua elämyä, še ei voi olla Miun opaššettavana.

Ken ei kanna omua ristie ta ei matkua Miun kera, še ei voi olla Miun opaššettavana.

Jokahini, ken iččieh ylentäy, še alennetah, a ken iččieh alentau, še ylennetäh.»

Šamoin ei niken teistä voi olla Miun opaššettavana, kuni ei jättäne kaikkie, mitä hänellä on.»

Kun ken teistä tahtonou rakentua tornin, eikö hiän istuuvu enšin laškomah kuluja, jotta riittäykö hänellä varoja šuaha rakennuš valmehekši? Muitein voit käyvä niin, jotta hiän laškou kivijalan, a ei šua työtä loppuh. Šiitä kaikki, ket nähäh tämä, ruvetah häntä nakramah: ‘Kaččokkua työ tuota mieštä! Alotti rakennukšen, ka kešenpä še jäi.’

Šie konša rupiet hommuamah pruasniekkua, kuču šinne köyhie, vaivasie, rampoja ta šokeita. Olet ošakaš, šentäh kun hyö ei voija makšua šiula. Šie šuat palkan, konša oikiemieliset nouššah kuollehista.»

«Šuola on hyvä olomašša. No kun še mänettänöy šuolan mavun, milläpä šuamma šen šuolasekši? Še ei kelpua minnenä, ei peltoh eikä tunkivoh. Še luuvvah pois. Kellä on korvat, millä kuulla, še kuulkah!»