Марыя была маціУзор

Бываюць часы, калі нашыя дзеці гавораць нешта такое, што раніць нашыя сэрцы. Мы разумеем недасканаласць нашых дзяцей, калі яны накідваюцца на нас са словамі: "Я ненавіджу цябе". і "Шкада, то ты мая маці". Тым ня менш, гэта балюча. Чым старэйшымі робяцца нашыя дзеці, тым мацней могуць раніць нас іх словы. У такі момант цяжка аддзяліць іх маладое несфармаванае сэрца ад крыўдных словаў, якія ўтыкаюцца ў нас, разбіваючы ўшчэнт нашу і так вельмі слабую ўпэўненасць. Нам балюча і крыўдна, і мы часта адбіваемся ў адказ крыўднымі словамі, апускаючыся да ўзроўню сталасці нашага дзіцяці.
Мне цікава, ці ў Марыі былі гэтыя балючыя адчуванні напрыканцы 12 раздзела Евангелля паводле Мацвея? Ісус быў цэлы дзень з народам, прапаведуючы, ацаляючы і цалкам аддаючы сябе людзям. Нехта падыйшоў да Ісуса, каб сказаць Яму, што Ягоныя браты і маці хочуць бачыць Яго.
Ягоная сям'я прыйшла, каб сустрэцца з Ім! Я добра ўяўляю сабе, як Марыя чакала гэтай сустрэчы, які гонар за свайго першынца напаўняў яе сэрца, як ёй хацелася абдымкаў і радаснага прывітання.
Цяжка зразумець гэта, але ўбачыўшы сваіх найбліжэйшых сваякоў, Ісус паказвае на Сваіх вучняў і гаворыць: "Вось Мая маці і Мае браты".
Я не ведаю, як вы, але думаю, што, калі б я была Марыяй і пачула такія словы, маё сэрца ўпала б. Хутчэй за ўсё, я б падумала: "Ну, вось! Я Твая маці! Я нарадзіла Цябе ў хляве! Не забывай усяго, што я зрабіла для Цябе!" Мае самаўпэўненнасць і гонар, магчыма не праявіліся праз мае вусны, але дакладна з'явіліся ў маіх думках!
Мы не ведаем, то адбывалася далей, акрамя таго, што Ісус працягваў служыць людзям. Ці была Марыя пакрыўджанай, адчуваючы пакалванне непрыняцця? Магчыма, была. Яна магла ўсё кінуць і пайсці дадому. Але яна не зрабіла гэтага. Яна засталася з Ісусам.
Яна выбрала любоў, а не пакрыўджанасць. Як такое было магчыма?
Я думаю, што Ягоныя словы не сталі цяжарам на яе сэрцы, таму што яна заўсёды была рада Ісусу. Яна ведала, што Ён не належыць ёй, што ягонае жыццё і мэта не залежалі ад таго, чаго яна жадала Яму. Разумеючы гэта, я думаю, што яна таксама вучылася такім жа чынам ставіцца да сваіх астатніх дзяцей.
Нашыя дзеці - гэта падарунак, але не для таго, каб іх утрымліваць, а для таго, каб аддаць іх Богу, Які стварыў іх паводле Свайго вобразу. Ён ведае, што ёсць найлепшым для іх і што ёсць найлепшым для нас. Ён просіць нас любіць іх, сваім прыкладам прыводзіць іх да Ісуса, даць ім старт, а затым дазволіць ім ўзляцець! Абвінавачванні, утойванне крыўд, маніпуляванне і ўцісканне нанясуць шкоду ім і нам.
Гэта складана бачыць нашых дзяцей, як Ягоных, а не нашых уласных, але гэта самы найлепшы варыянт. Гэта Ягоны варыянт.
Ці не трымаецеся вы занадта моцна? Або вашыя рукі адкрытыя да Ягонай волі і таго шляху, які Ён абярэ для вашых дзяцей?
Ойча! Гэта цяжка. Я ведаю, што Ты ведаеш, бо Ты аддаў Свайго ўласнага Сына для мяне. Я прашу мужнасці ўбачыць прыгажосць у тым, каб адпусціць і ахвяраваць маіх дзяцей Табе кожны момант кожнага дня! І хоць дні часта падаюцца доўгімі, я ведаю, што гады кароткія, і я ўдзячна Табе за нават самыя цяжкія моманты. Дапамажы мне ніколі не браць сябе ў заслугу слабасці і моцныя бакі маіх дзяцей, ведаючы, што яны належаць Табе і з'яўляюцца падарункам для мяне толькі на кароткі час. Дзякуй Табе за гэты падарунак