خوروم عطری کی قوربانی جأ راستَ بوسته به خوداوندٚ مشام فأرسه، پس خو دیلٚ میأن بوگفته: «دِه هیوخت زیمینَ اینسأنٚ وأسی لعنت نوکونم، هر چند اینسأن جٚه زأکی خو دیلٚ میأن نیّتٚ بد دأره و دِه هیوخت تومامٚ جاندارأنَ هلاکَ نوکونم اوطو کی قبلاً بوکودم.
«تا وختی کی دونیا بر قرار ایسه،
کاشت و بردأشت،
سرما و گرما،
تابستان و زمستان،
روز و شب
پا بر جا مأنیدی.»