Mateus 22

Parábola de la boda de l rei

(Lucas 14,15–24)

1I Jasus cuntinou a falar cun eilhes an parábolas, dezindo-le: 2«L reino de l cielo fui feito acumparado a un rei que fizo la boda de l sou filho. 3Anton mandou ls sous criados a chamar ls cumbidados pa la boda, mas eilhes nun querien benir. 4Tornou a mandar outra beç outros criados, dezindo-le: “Dezi-le als cumbidados: Mirai que purparei la boda, stan muortos ls mius buis i animales cebados i todo stá purparado. Beni pa la boda.” 5Mas eilhes nun fazírun causo i fúrun-se, un pa las sues tierras, outro pa ls sous negócios, 6mas ls outros botórun-le la manos als criados i matórun-los cun mui malos tratos. 7Anton, l rei quedou mui anrabiado i, mandando ls sous eisércitos, dou cabo daqueilhes creminales i apegou-le fuogo a las cidades deilhes.

8Adepuis, dixo-le als sous criados: “La boda stá purparada, mas ls cumbidados nun fúrun merecedores; 9antoce, ide pulas ancruzelhadas de ls caminos i a todos ls que ancuntrardes chamai-los pa la boda.” 10Alhá salírun ls criados del puls caminos i ajuntórun todos ls que achórun, buonos i malos, i la boda quedou chena de giente a la mesa. 11Antrou apuis l rei para ber ls que stában a la mesa i biu un home que nun staba bestido cun traije a la própia pa la boda 12i dixo-le: “Amigo, cumo antreste eiqui sien tener traije a la própia pa la boda?” El quedou mui calhadico. 13Anton, dixo-le l rei als que stában a serbir a la mesa: “Atai-lo de pies i manos i atirai cun el pa la scuridon de fuora: ende haberá choro i terrincar de dientes.”

14Porque muitos son ls chamados, mas poucos ls scolhidos.»

La décima de César

(Marcos 12,13–17; Lucas 20,20–26)

15Anton, ls fariseus fúrun-se ambora i treminórun l modo cumo lo habien d’agarrar pula fala. 16I mandórun-le ls deciplos deilhes cun alguns de l partido de Harodes, dezindo-le: «Mestre, sabemos que sós berdadoso i ansinas de berdade l camino de Dius, nun te deixas lhebar por naide nien miras ũa pessona pul que parece. 17Diç-mos, anton, l quei te parece: Debe-se de pagar la décima a César ou nó?»

18Mas Jasus, coincendo la maldade deilhes, dixo-le: «Porque m’atentais, sous falsos? 19Amostrai-me la moneda de la décima.» I eilhes dórun-le un denheiro. 20El dixo-le: «De quien ye esta cara i ls dezires?» 21Eilhes respónden: «De César.» Anton, dixo-le: «Dai-le a César l que ye de César i a Dius l que ye de Dius.» 22Mal apenas oubírun, quedórun admirados i, salindo d’an pie del, fúrun-se ambora.

La rucerreiçon de ls muortos

(Marcos 12,18–27; Lucas 20,27–40)

23Nesse mesmo die, fúrun-se a tener cun el ls saduceus, que dízen que nun hai rucerreiçon, i preguntórun-le: 24«Mestre, Moisés dixo, se un home se morrir sien tener filhos, que l armano se case cula mulhier del i faga nacer la semiente de l armano. 25Dá-se l causo que habie antre nós siete armanos: L purmeiro casou-se i morriu-se, mas cumo nun tenie decendientes, deixou-le la mulhier al armano del; 26la mesma cousa se passou cul segundo, cul treceiro, anté al sétimo. 27Na fin, morriu-se tamien la mulhier deilhes todos. 28Agora bamos a saber, na rucerreiçon, de qual de ls siete bai a ser la mulhier, yá que todos la tubírun?»

29Jasus respundiu-le, dezindo: «Anganhais-bos porque nun antendeis las Scrituras nien l poder de Dius. 30Na rucerreiçon naide se casa i naide ye casado, mas seran todos cumo ls anjos de l cielo. 31A respeito de la rucerreiçon de ls muortos, nun listes l que bos fui dezido por Dius, quando dixo: 32You sou l Dius de Abraan i l Dius de Eisaac i l Dius de Jacó? Nun ye un Dius de ls muortos, mas de ls bibos.»

33I toda aqueilha giente quedaba admirada cula doutrina del.

L purmeiro mandamento

(Marcos 12,28–34; Lucas 10,25–28)

34Ls fariseus quando oubírun dezir que habie feito calhar ls saduceus, ajuntórun-se todos. 35I un deilhes, que era doutor de la lei, preguntou-le pa l atentar: 36«Mestre, qual ye l mandamento mais grande de la Lei?» 37El respundiu-le: «Amarás al Senhor tou Dius cun todo l tou coraçon, cun toda la tue alma i cun todo l tou antendimiento. 38Este ye l mais grande i l purmeiro mandamento. 39Mas l segundo ye aparecido a este: Amarás al tou próssimo cumo a ti mesmo. 40Destes dous mandamentos depénden toda la Lei i ls Porfetas.»

L Messias, filho i senhor de Dabide

(Marcos 12,35–37; Lucas 20,41–44)

41Ũa beç, stában ls fariseus juntos uns culs outros i Jasus puso-le esta pregunta: 42«L quei bos parece subre Cristo? De quien ye filho?» Eilhes respundírun-le: «De Dabide.» 43Dixo-le el: «Anton cumo ye que Dabide, anspirado pul Sprito, le chama Senhor, dezindo:

44 Dixo-le l Senhor al miu senhor:

Senta-te a la mie mano dreita,

até que ponga ls mius einemigos ambaixo de ls tous pies?

45Anton, se Dabide le chama Senhor, cumo ye que puode ser filho del?» 46Naide era capaç de le dezir nien ui, nien ai i, zde aquel die, naide tubo coraige de le fazer mais preguntas.

Currently Selected:

Mateus 22: EM14

Highlight

Copy