MARKUT 6
6
KAPTINA VI.
1Mbasandai dul prei andej, ende erdhi ndë dhet të vet; ende dishepujt’ e ati e marrinë mbrapa.
2Ende kur erdhi e shëtuna, filloi me mësumë ndë synagogoët; ende shumë vetë kur ndëgjojinë, mërekulloheshin’, e thoshinë: Prei kah i erthnë këti këto? Ende qish ashtë këjo dituni qi iu ka dhanë këti, sepse ende të këtilla mërekullia bahenë prei durësh ati?
3Nuk’ ashtë kyi ai qi ndërton, i bir’ i Marisë, e i vëllai Iakobit, e i Ioseut, e i Iudës’, e i Simonit? Ende nukë janë të motërat’ e ati këtu ndër ne? Ende shkandalizoheshinë mb’ate.
4Po Iesui u thoshte atyne, se: Nuk’ ashtë profet i pandershim gjeti, veç ndë dhet të vet, ende ndër nierëzit e vet, ende ndë shtëpit të vet.
5Ende s’mundei me bam’ atie as ndonji mërekulli, veç mbë pak të sëmunë vuni durët mbi ata, e i shëndoshi.
6Ende mërekullohei për pa-besënin’ e atyne. Ende shkonte rreth katundevet tue mësumë.
7Ende thirri për-anë të dy-mbë-dhitëtë, ende filloi me i dërgumë dy nga dy; ende u epte atyne urdhënë mbi shpirtënat e ndytë;
8ende i porositi mos me bartunë asgja mb’udhë, veç nji shkop vetëmë; as straicë, as bukë, as rame ndë brest,
9po të jenë mbathunë me shollëza, ende të mos veshinë dy palë petka.
10Ende u thoshte atyne: Mbë ç’shtëpi qi të hyni, mbetni atie ngjer sa të dilni andej.
11Ende sa vetë të mos u presinë juve, as të mos u ndëgjojnë juve, kur të dilni prei andej, shkundni pluhurin’ e rëposh kambëvet tuja për deshmi mb’ata. Me të vërtet po u thom juve, se: Ma i durushim ka me qenë mundimi ndë Sodomë a ndë Gomorë ndë ditë të gjyqit, se mb’atë qytet.
12Ende ata dulnë, e predikojinë qi të pendohenë.
13Ende nxirinë shumë diaj, ende lyjinë me voj shumë të sëmunë, ende i shëndoshshinë.
14Ende mbëret Herodi ndëgjoi për atë (sepse emëni i ati kishte dalë për faqe:), ende thoshte, se: Gjionni qi pagëzonte u ngjall prei së vdekunish, ende përandai punohenë këto mërekullia prei ati.
15Të tierë thoshinë, se: Asht’ Elia. Ende të tierë thoshinë, se: Ashtë profet, a posi nji prei profetënish.
16Po Herodi kur ndëgjoi, tha, se: Kyi asht’ ai Gjionni, qi e preva unë; ai ashtë ngjallë prei së vdekunish.
17Sepse ai Herodi dërgoi, e zuni Gjionnin’ ende e lidhi ndë burk, për Herodiadënë grun’ e Filippit të vëllait vet, sepse e kishte marrë për gru.
18Sepse Gjionni i thoshte Herodit, se: Nuk’ asht’ e udhësë me pasunë ti grun’ e t’yt vëlla.
19Andai Herodiada e kishte mëni, ende donte me e vramë; po nukë mundei.
20Sepse Herodi e kishte frikë Gjionninë, tue ditun’ ate për nieri të dreitë ende shenjt, ende e runte; ende ai kur ndëgjoi ate, bani shumë punë, ende i ndëgjonte me gëzim.
21Ende kur erdhi nji dit’ e mbarë, qi bante gosti Herodi për ditt e të lemit vet mbë të mëdhejt, e mbë kapidanat, e mbë të parët e Galilesë;
22ende atëherë hyni e bija asai Herodiadës’ e karceu, ende i pëlqeu Herodit, ende atyneve qi ishinë ndenjunë bashkë ndë mësallë, ende mbëreti i tha vajëzësë: Lyp-më qish të dushë, ende kam me ta dhanë.
23Ende i bani be asai, se: Ate qi të më lypish, kam me ta dhanë, ngjer mbë gjymsën’ e mbëretënisë s’eme.
24Ende ajo dul’ e i tha s’amësë: Qish të lypi? Ende ajo tha: Kryet’ e Gjionn pagëzorit.
25Ende ajo hyni përnjiherë me nxitim ke mbëreti, e lypi, tue thanë: Du të më apish përnjiherë mbë kupët kryet’ e Gjionn pagëzorit.
26Ende mbëreti u idhënu; po për bet qi bani, ende për ata qi ishinë ndenjunë bashkë ndë mësallë, nukë deshi me ia hedhunë poshtë të zotumitë.
27Ende mbëreti përnjiherë dërgoi nji trim, e urdhënoi me u prumë kryet’ e ati;
28ende ai voiti, e i preu kryetë ndë burk, ende pruni kryet’ e ati mbë kupët, ende ia dha vajëzësë; ende vajëza ia dha s’amësë vet.
29Ende dishepujt’ e ati kur ndëgjunë, erthnë, ende ngritnë korpin’ e ati, ende e vunë ndë vorrt.
30Ende apostujtë mbëlidhenë ke Iesui, ende i dhanë za për të gjitha, ende sa banë, ende sa mësunë.
31Ende ai u thot’ atyne: Eni ju vetë veç-anë ndë vend të shkretë, ende prahi pak, sepse ata qi vijin’ e shkojin’ ishinë shumë vetë, ende s’kishinë kohë as për me ngranë.
32Ende ata shkunë me lundrënë ndë nji vend të shkretë veç-anë.
33Ende gjindëja pan’ ata tue shkumë, ende shumë vetë e ngjoftnë, ende u lishunë prei gjithë qytetesh, e voitnë atie kambë, ende e mbërrin’ atie ma përpara se ata, ende u mbëlothnë ke ai.
34Ende Iesui kur dul, pa shumë gjindëje, ende iu dhimptnë, sepse ishinë posi dhentë qi s’kanë bari, ende filloi me i mësumë shumë.
35Ende ndashti mbassi kishte shkumë shumë kohë, dishepujt’ e vet afrohen’ e i thonë, se: Vendi asht’ i shkretë, ende ndashti koha ka shkumë shumë.
36Lisho ata, qi të shkojnë rreth aravet e katundevet, me blemë bukë për vetëhen’ e atyneve, sepse s’kanë se qish të hanë.
37Po ai u përgjeq, e u tha atyne: Epni ju atyneve me ngranë. Ende ata i thonë: Të shkojm’ e të blejmë dy qind dinarë bukë, ende t’u apim’ atyne me ngranë?
38Ende ai u thot’ atyne: Sa bukë keni? Shkoni e shifni. Ende si voitnë e panë, i thanë: Pesë, ende dy peshq.
39Ende ai urdhënoi ata me u ulunë të gjithë përmbi bar të ngjomë, e me ndenjunë tufa tufa.
40Ende ata ndejtnë rreth e rreth, kah nji qind, e kah pesë-dhitë.
41Ende ai si mur pesë bukët’ ende dy peshqitë, shtiu sytë ndë qill, e bekoi, ende theu bukët’, e ua dha dishepujtvet vet për me i vumë përpara atyneve; ende u dau të gjithëve dy peshqitë.
42Ende të gjithë hangrën, ende u nginë.
43Ende ngritnë dy-mbë-dhitë kosha plot me copa, ende me peshqit.
44Ende ata qi hangrën bukët’ ishin afërë pesë mijë burra.
45Ende përnjiherë nguti dishepujt’ e vet me hymë ndë lundrët, ende me shkumë përpara për-mb’-at’-anë ndë Bethsaida, ngjer sa të lishonte ai gjindëjenë.
46Ende si i lishoi, shkoi ndë malt për me u falunë.
47Ende si u ngrys, lundra ishte ndë miedis të detit, ende ai vetëmë mbi tokë.
48Ende pa ata tue u mundumë mbë të vozitunit, sepse era ishte kundrë atyneve; ende mbë të katrëtënë ruitien’ e natësë vien ke ata, tue ecunë mbi det, ende deshi me i kapërcymë.
49Po ata kur pan’ ate tue ecunë mbi det, kujtunë se ashtë hije, ende gërthitnë,
50sepse të gjith’ e panë, ende u përzinë. Ende përnjiherë foli bashkë me ata, e u tha atyne: Kini zemërë, unë jam, mos u frikoni.
51Ende hypi ndë lundrët ke ata, ende pushoi era; ende habiteshinë fort tepërë me vetëvetëhenë, ende mërekulloheshinë.
52Sepse nuk’ e murnë vesht prei bukëvet, sepse zemëra e atyneve ishte ashpërumë.
53Ende si kapërcynë, erthnë ndë dhet të Gennesaret, ende shtinë hekur ndë lima.
54Ende ata kur dulnë prei lundrëzë, përnjiherë e ngjoftnë,
55ende u turrën ndëpër gjith’ ato anë, e fillunë me prumë mbi shtratëna ata qi kishinë keq, aty ku ndëgjojinë se ashtë.
56Ende kudo qi hynte ndëpër katunde, a ndër qytete, a ndër ara vejinë të sëmunëtë ndëpër tregjet, ende i luteshinë të prekinë vetëmë sqepin’ e peykut ati; ende gjithë sa e prekshinë, shëndosheshinë.
Currently Selected:
MARKUT 6: DHRGKK72
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Albanian Gegh New Testament Kostandin Kristoforidhi, 1872.
© Interconfessional Bible Society of Albania
