Fyrsta Mósebók 18
18
Englar vitja Abrahams. Heitið fæðingu Ísaks
1Drottinn birtist Abraham í Mamrelundi, er hann sat í tjalddyrum sínum í miðdegishitanum. 2Og hann hóf upp augu sín og litaðist um, og sjá, þrír menn stóðu gagnvart honum. Og er hann sá þá, skundaði hann til móts við þá úr tjalddyrum sínum og laut þeim til jarðar 3og mælti: “Herra minn, hafi ég fundið náð í augum þínum, þá gakk eigi fram hjá þjóni þínum. 4Leyfið, að sótt sé lítið eitt af vatni, að þér megið þvo fætur yðar, og hvílið yður undir trénu. 5Og ég ætla að sækja brauðbita, að þér megið styrkja hjörtu yðar, - síðan getið þér haldið áfram ferðinni, - úr því að þér fóruð hér um hjá þjóni yðar.” Og þeir svöruðu: “Gjörðu eins og þú hefir sagt.”
6Þá flýtti Abraham sér inn í tjaldið til Söru og mælti: “Sæktu nú sem skjótast þrjá mæla hveitimjöls, hnoðaðu það og bakaðu kökur.” 7Og Abraham skundaði til nautanna og tók kálf, ungan og vænan, og fékk sveini sínum, og hann flýtti sér að matbúa hann. 8Og hann tók áfir og mjólk og kálfinn, sem hann hafði matbúið, og setti fyrir þá, en sjálfur stóð hann frammi fyrir þeim undir trénu, meðan þeir mötuðust.
9Þá sögðu þeir við hann: “Hvar er Sara kona þín?” Hann svaraði: “Þarna inni í tjaldinu.” 10Og Drottinn sagði: “Vissulega mun ég aftur koma til þín að ári liðnu í sama mund, og mun þá Sara kona þín hafa eignast son.” En Sara heyrði þetta í dyrum tjaldsins, sem var að baki hans. 11En Abraham og Sara voru gömul og hnigin á efra aldur, svo að kvenlegir eðlishættir voru horfnir frá Söru. 12Og Sara hló með sjálfri sér og mælti: “Eftir að ég er gömul orðin, skyldi ég þá á munúð hyggja, þar sem bóndi minn er einnig gamall?” 13Þá sagði Drottinn við Abraham: “Hví hlær Sara og segir: ‘Mun það satt, að ég skuli barn fæða svo gömul?’ 14Er Drottni nokkuð ómáttugt? Á sinni tíð að vori mun ég aftur koma til þín, og Sara hefir þá eignast son.” 15Og Sara neitaði því og sagði: “Eigi hló ég,” því að hún var hrædd. En hann sagði: “Jú, víst hlóst þú.”
Abraham biður fyrir Sódómu
16Því næst tóku mennirnir sig upp þaðan og horfðu niður til Sódómu, en Abraham gekk með þeim til að fylgja þeim á veg. 17Þá sagði Drottinn: “Skyldi ég dylja Abraham þess, sem ég ætla að gjöra, 18þar sem Abraham mun verða að mikilli og voldugri þjóð, og allar þjóðir jarðarinnar munu af honum blessun hljóta? 19Því að ég hefi útvalið hann, til þess að hann bjóði börnum sínum og húsi sínu eftir sig, að þau varðveiti vegu Drottins með því að iðka rétt og réttlæti, til þess að Drottinn láti koma fram við Abraham það, sem hann hefir honum heitið.”
20Og Drottinn mælti: “Hrópið yfir Sódómu og Gómorru er vissulega mikið, og synd þeirra er vissulega mjög þung. 21Ég ætla því að stíga niður þangað til þess að sjá, hvort þeir hafa fullkomlega aðhafst það, sem hrópað er um. En sé eigi svo, þá vil ég vita það.”
22Og mennirnir sneru í brott þaðan og héldu til Sódómu, en Abraham stóð enn þá frammi fyrir Drottni. 23Og Abraham gekk fyrir hann og mælti: “Hvort munt þú afmá hina réttlátu með hinum óguðlegu? 24Vera má, að fimmtíu réttlátir séu í borginni. Hvort munt þú afmá þá og ekki þyrma staðnum vegna þeirra fimmtíu réttlátu, sem þar eru? 25Fjarri sé það þér að gjöra slíkt, að deyða hina réttlátu með hinum óguðlegu, svo að eitt gangi yfir réttláta og óguðlega. Fjarri sé það þér! Mun dómari alls jarðríkis ekki gjöra rétt?” 26Og Drottinn mælti: “Finni ég í Sódómu fimmtíu réttláta innan borgar, þá þyrmi ég öllum staðnum þeirra vegna.”
27Abraham svaraði og sagði: “Æ, ég hefi dirfst að tala við Drottin, þótt ég sé duft eitt og aska. 28Vera má, að fimm skorti á fimmtíu réttláta. Munt þú eyða alla borgina vegna þessara fimm?” Þá mælti hann: “Eigi mun ég eyða hana, finni ég þar fjörutíu og fimm.”
29Og Abraham hélt áfram að tala við hann og mælti: “Vera má, að þar finnist ekki nema fjörutíu.” En hann svaraði: “Vegna þeirra fjörutíu mun ég láta það ógjört.”
30Og hann sagði: “Ég bið þig, Drottinn, að þú reiðist ekki, þó að ég tali. Vera má að þar finnist ekki nema þrjátíu.” Og hann svaraði: “Ég mun ekki gjöra það, finni ég þar þrjátíu.”
31Og hann sagði: “Æ, ég hefi dirfst að tala við Drottin! Vera má, að þar finnist ekki nema tuttugu.” Og hann mælti: “Ég mun ekki eyða hana vegna þeirra tuttugu.”
32Og hann mælti: “Ég bið þig, Drottinn, að þú reiðist ekki, þó að ég tali enn aðeins í þetta sinn. Vera má að þar finnist aðeins tíu.” Og hann sagði: “Ég mun ekki eyða hana vegna þeirra tíu.”
33Og Drottinn fór í brott, er hann hafði lokið tali sínu við Abraham, en Abraham hvarf aftur heimleiðis.
Currently Selected:
Fyrsta Mósebók 18: BIBLIAN81
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Icelandic Bible © Icelandic Bible Society, 1981.
