Seònd Matìe 17
17
1Dòpo sîs dìs Jèsu al pijà cun sè Pièri, e Jàcum, e Zuan so fràdi, e ju menà sun d’ ùne mont àlte in dispàrt:
2E al si è trasfiguràd devànt di lor. E risplendè le so fàzze còme un sorèli: e le so vièste si fasè blànçhe còme le nev.
3E cenonè ur comparìrin Mosè e Elìe, che fevelàvin cun lui.
4Pieri po metìnsi a discòri, al disè a Jèsu: Signòr, al sarèss ben, che no’ stèssin culì: se tu vûs, plantìn culì tre tìndis, ùne par te, ùne par Mosè, e ùne par Elìe.
5Al fevelàve ançhimò, che ùne nùvule lusìnt ju cuvierzè. E èco vignì fûr de’ nùvule ùne vôs, che disè: Chest l’ è lu gno Fi dilett, dal cual jo mi soi complasùd. Scoltàilu lui.
6Sintìnd chest ju discèpui çhadèrin par tière, e si spaurìrin ùne vòre.
7Ma Jèsu si fasè dònge di lor, e ju toçhà: e ur disè: Jevàit sù, e no stàit a temè.
8E alzànd ju lor voj, no vedèrin nissùn àltri, che Jèsu sol.
9E tal vignì jù de’ mont, Jèsu ur comandà, disìnd: No stàit a contà a nissùn chell, ch’ o’ vês viodùd, infìn che lu Fi dal om nol sèi risussitàd da muart.
10E ju discèpui lu ricerçhàrin, disìnd: Ce dìsino dònçhe ju Scrìbis, ch’ al dèvi prìme vignì Elìe?
11Ma lui rispuindìnd, ur disè: Cièrt, Elìe al vignarà, e al comedarà ògni çhòsse.
12Jò po us dis, che Elìe l’ è zà vignùd, e no lu àn cognossùd, ma e’ àn fatt di lui cè, cu àn volùd. Cussì ànçhe lu Fi dal om al sarà maltratàd da lor.
13In chê vòlte ju discèpui e’ capìrin, che ur vève discorùd di Zuan Batìste.
14E jessìnd vignùd là, cu jère ùne tùrbe di int, i si fasè dònge un om inzenoglànsi denànt di lui, e disìnd: Signòr, vèvi pietàd di gno fi, parch’ al è lunàtic, e al patìss ùne vòre: parcechè al çhad di spess tal fûg, e di spess tal àghe.
15E lu ài presentàd ai tiei discèpui, e no àn podùd vuarìlu.
16Jèsu po rispuindìnd, al disè: O giarnàzie incrèdule e çhatìve, fin cuand staràjo cun vo’ altris? fin cuand us sopuartaràjo? Menàimal cà.
17E Jèsu al cridà al demòni, e chest al saltà fûr, e lu frutt al fo vuarìd da chell pont.
18Alòre ju discèpui si fasèrin dònge a Jèsu, e i disèrin sott vôs: Parcè no vìno nô podùd sçhazzàlu?
19Jèsu ur disè: Pe’ vuèstre incredulitàd. Parcechè us dis in veretàd: Se varês fède tant che un gran di sènape, podarês dì a chèste mont: Pàsse da culì, e e’ passarà, e nùje sarà impossìbil a vo’ àltris.
20Chèste sòrte po di demònis no si sçhàzze, che cu le prejère, e cul dizùn.
21E intant che conversàvin te’ Galilèe, Jèsu ur disè: Lu Fi dal om al à di sèi dâd in man dai ùmign:
22E lu mazzaràn, e le tièrze zornàde al risussitarà. E lor si aflizèrin ùne voròne.
23E vignùds a Cafàrnao, si fasèrin dònge a Pièri ju scuedidòrs des dôs dràmis, e i disèrin: Lu vuèstri Mèstri nol pàje lis dôs dràmis?
24Lui al disè: Sì. E entràd ch’ al fo in çhàse, Jèsu lu prevignì, disìnd: Ce ti pàrial, Simon? Ju rès de’ tière da cùi scuèdino lu tribùt o cens? dai pròpris fîs, o dai strànios?
25E lui al disè: Dai strànios. E Jèsu i disè: dònçhe ju fîs son lìbars.
26Parcechè po no ju scandalizìn, va sul mar, bùte l’ am: e pìje chell pess, che prim al larà su: e vierzìnji le bòçhe, tu çhatarâs un stàtere: çhòlilu, e pàje par me, e par te.
Currently Selected:
Seònd Matìe 17: FUR1860
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
First published in London in 1860.
Seònd Matìe 17
17
1Dòpo sîs dìs Jèsu al pijà cun sè Pièri, e Jàcum, e Zuan so fràdi, e ju menà sun d’ ùne mont àlte in dispàrt:
2E al si è trasfiguràd devànt di lor. E risplendè le so fàzze còme un sorèli: e le so vièste si fasè blànçhe còme le nev.
3E cenonè ur comparìrin Mosè e Elìe, che fevelàvin cun lui.
4Pieri po metìnsi a discòri, al disè a Jèsu: Signòr, al sarèss ben, che no’ stèssin culì: se tu vûs, plantìn culì tre tìndis, ùne par te, ùne par Mosè, e ùne par Elìe.
5Al fevelàve ançhimò, che ùne nùvule lusìnt ju cuvierzè. E èco vignì fûr de’ nùvule ùne vôs, che disè: Chest l’ è lu gno Fi dilett, dal cual jo mi soi complasùd. Scoltàilu lui.
6Sintìnd chest ju discèpui çhadèrin par tière, e si spaurìrin ùne vòre.
7Ma Jèsu si fasè dònge di lor, e ju toçhà: e ur disè: Jevàit sù, e no stàit a temè.
8E alzànd ju lor voj, no vedèrin nissùn àltri, che Jèsu sol.
9E tal vignì jù de’ mont, Jèsu ur comandà, disìnd: No stàit a contà a nissùn chell, ch’ o’ vês viodùd, infìn che lu Fi dal om nol sèi risussitàd da muart.
10E ju discèpui lu ricerçhàrin, disìnd: Ce dìsino dònçhe ju Scrìbis, ch’ al dèvi prìme vignì Elìe?
11Ma lui rispuindìnd, ur disè: Cièrt, Elìe al vignarà, e al comedarà ògni çhòsse.
12Jò po us dis, che Elìe l’ è zà vignùd, e no lu àn cognossùd, ma e’ àn fatt di lui cè, cu àn volùd. Cussì ànçhe lu Fi dal om al sarà maltratàd da lor.
13In chê vòlte ju discèpui e’ capìrin, che ur vève discorùd di Zuan Batìste.
14E jessìnd vignùd là, cu jère ùne tùrbe di int, i si fasè dònge un om inzenoglànsi denànt di lui, e disìnd: Signòr, vèvi pietàd di gno fi, parch’ al è lunàtic, e al patìss ùne vòre: parcechè al çhad di spess tal fûg, e di spess tal àghe.
15E lu ài presentàd ai tiei discèpui, e no àn podùd vuarìlu.
16Jèsu po rispuindìnd, al disè: O giarnàzie incrèdule e çhatìve, fin cuand staràjo cun vo’ altris? fin cuand us sopuartaràjo? Menàimal cà.
17E Jèsu al cridà al demòni, e chest al saltà fûr, e lu frutt al fo vuarìd da chell pont.
18Alòre ju discèpui si fasèrin dònge a Jèsu, e i disèrin sott vôs: Parcè no vìno nô podùd sçhazzàlu?
19Jèsu ur disè: Pe’ vuèstre incredulitàd. Parcechè us dis in veretàd: Se varês fède tant che un gran di sènape, podarês dì a chèste mont: Pàsse da culì, e e’ passarà, e nùje sarà impossìbil a vo’ àltris.
20Chèste sòrte po di demònis no si sçhàzze, che cu le prejère, e cul dizùn.
21E intant che conversàvin te’ Galilèe, Jèsu ur disè: Lu Fi dal om al à di sèi dâd in man dai ùmign:
22E lu mazzaràn, e le tièrze zornàde al risussitarà. E lor si aflizèrin ùne voròne.
23E vignùds a Cafàrnao, si fasèrin dònge a Pièri ju scuedidòrs des dôs dràmis, e i disèrin: Lu vuèstri Mèstri nol pàje lis dôs dràmis?
24Lui al disè: Sì. E entràd ch’ al fo in çhàse, Jèsu lu prevignì, disìnd: Ce ti pàrial, Simon? Ju rès de’ tière da cùi scuèdino lu tribùt o cens? dai pròpris fîs, o dai strànios?
25E lui al disè: Dai strànios. E Jèsu i disè: dònçhe ju fîs son lìbars.
26Parcechè po no ju scandalizìn, va sul mar, bùte l’ am: e pìje chell pess, che prim al larà su: e vierzìnji le bòçhe, tu çhatarâs un stàtere: çhòlilu, e pàje par me, e par te.
Currently Selected:
:
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
First published in London in 1860.