Evangeliið eftir Lukas 20

Ráðið spyr um Jesu vald, Jesus spyr aftur ímóti

1Og tað bar so á ein dagin, meðan hann lærdi fólkið í halgidóminum og bar fram gleðiboðskapin, at høvuðsprestarnir og hinir skriftlærdu saman við hinum elstu fóru til hansara; 2og teir talaðu til hansara og søgdu: «Sig okkum, av hvørjum valdi gert tú hetta, ella hvør er tað, sum hevur givið tær hetta valdið?» 3Men hann svaraði og segði við teir: «Eg vil eisini seta tykkum ein spurning; sigið tit mær: 4Dópur Jóhannesar, var hann frá himni ella frá monnum?» 5Men teir samráddust sín ámillum og søgdu: «Um vit siga: «Frá himni;» tá man hann siga: «Hví trúðu tit honum tá ikki?» 6Men um vit siga: «Frá monnum;» tá man alt fólkið steina okkum; tí at tey eru vís í, at Jóhannes er ein profetur.» 7Og teir svaraðu, at teir vistu ikki, hvaðan hann var. 8Og Jesus segði við teir: «So sigi eg heldur ikki tykkum, av hvørjum valdi eg geri hetta.»

Teir óndu víngarðsmenninir

9Men hann tók til at tala við fólkið hetta líknilsi: «Ein maður plantaði ein víngarð og læt víngarðsmenn fáa hann til leigu og fór so út av landinum og var burtur eitt langt skifti. 10Og tá ið tíðin kom, sendi hann ein húskall til víngarðsmenninar, fyri at teir skuldu lata hann fáa nakað av fruktum víngarðsins; men víngarðsmenninir bardu hann og sendu hann burtur við tómum hondum. 11Og aftur sendi hann ein annan húskall; men teir bardu eisini hann og háðaðu hann og sendu hann burtur við tómum hondum. 12Og uppaftur sendi hann hin triðja; men eisini hann meinslaðu teir og kastaðu hann út. 13Men víngarðsins harri segði: «Hvat skal eg gera? Eg vil senda elskaða son mín; teir munnu fara at hava fyrilit fyri honum.» 14Men tá ið víngarðsmenninir sóu hann, løgdu teir ráð upp saman og søgdu: «Hatta er arvingin; lat okkum drepa hann, fyri at vit kunnu fáa arvin!» 15Og teir kastaðu hann út um víngarðin og drópu hann. Hvat man nú víngarðsins harri gera við teir? 16Hann skal koma og týna hesum víngarðsmonnum av lívi og geva øðrum víngarðin.» Men tá ið teir hetta hoyrdu, søgdu teir: «Tað verði aldri!» 17Men hann hugdi upp á teir og segði: «Hvat er tá hetta, sum skrivað er: «Steinurin, sum smiðirnir vrakaðu, hann er vorðin aðalhyrnissteinur». 18Hvør tann, ið fellur um henda steinin, skal sora seg sundur; men tann, ið hann fellur á, skal hann smildra.» 19Og hinir skriftlærdu og høvuðsprestarnir ætlaðu at leggja hendur á hann tá í stundini; men teir óttaðust fyri fólkinum; tí at teir skildu, at hann talaði hetta líknilsið um teir.

Skattapeningurin

20Og teir góvu gætur eftir honum og sendu út njósnarar, sum skuldu látast at vera rættvísir, fyri at teir kundu seta hann fastan í orðum, so at teir kundu geva hann upp til yvirvøldina og í hendurnar á landshøvdinganum. 21Og teir spurdu hann og søgdu: «Meistari, vit vita, at tú talar og lærir beint og gert ongan mannamun, men at tú lærir Guðs veg í sannleika. 22Er tað okkum loyviligt at gjalda keisaranum skatt ella ikki?» 23Men við tað at hann kendi fals teirra, segði hann við teir: 24«Sýnið mær ein denar! Hvørs mynd og yvirskrift hevur hann?» Men teir søgdu: «Keisarans.» 25Men hann segði við teir: «Gevið tá keisaranum tað, sum keisarans er, og Guði tað, sum Guðs er!» 26Og teir kundu ikki seta hann fastan í orðum, so fólkið hoyrdi; og teir undraðust á svar hansara og tagdu.

Saddukearar spyrja um uppreisn

27Men nakrir av Saddukearunum, teimum, sum siga, at eingin uppreisn er til, komu til hansara og spurdu hann og søgdu: 28«Meistari, Móses hevur skrivað okkum tað boðið, at um ein giftur bróðir hjá onkrum doyr og hann er barnleysur, tá skal bróðir hansara taka konuna og reisa upp bróður sínum avkom. 29Nú vóru tað sjey brøður; hin fyrsti tók sær konu og doyði barnleysur. 30Somuleiðis hin annar. 31Og hin triði tók hana, og líkaleiðis eisini teir sjey; teir lótu ikki børn eftir seg og doyðu. 32Seinast doyði eisini konan. 33Kona hvørs teirra verður hon nú í uppreisnini? Tí at teir allir sjey hava havt hana til konu.» 34Og Jesus segði við teir: «Børnini av hesi verøldini giftast og verða burturgift; 35men tey, sum verða hildin verðig at fáa lut í hini verøldini og uppreisnini frá deyðum, tey hvørki giftast ella verða burturgift; 36tey kunnu heldur ikki doyggja meir, tí at tey eru einglum lík og eru Guðs børn, við tað at tey eru uppreisnarinnar børn. 37Men at hini deyðu rísa upp, tað hevur eisini Móses sýnt í søguni um tornarunnin, har sum hann kallar Harran Guð Ábrahams og Guð Ísaks og Guð Jákups. 38Men hann er ikki Guð teirra deyðu, men teirra livandi; tí at fyri honum liva øll.» 39Men nakrir av hinum skriftlærdu svaraðu og søgdu: «Meistari, tú talaði væl!» 40Og teir tordu ikki meira at seta nakran spurning fyri hann.

Jesus spyr teir um Messias

41Men hann segði við teir: «Hvussu kunnu tey siga, at Kristus er sonur Dávids? 42Tí at sjálvur Dávid sigur í sálmabókini: «Harrin segði við Harra mín: Set teg við mína høgru lið, 43til eg leggi fíggindar tínar sum fótskammul fyri føtur tínar.» 44Dávid kallar hann tá harra, og hvussu kann hann tá vera sonur hansara?»

Varið tykkum fyri teim skriftklóku

45Men meðan alt fólkið hoyrdi, segði hann við lærusveinarnar: 46«Varið tykkum fyri hinum skriftlærdu, sum fegnir vilja ganga í síðum klæðum og sum tað líkar væl at verða heilsaðir á torgunum og at hava teir fremstu sessirnar í samkomuhúsunum og tey ovastu sætini í veitslunum; 47teir sum oyðeta húsini hjá einkjum og á kvamsvís halda langar bønir. Teir skulu fáa tess strangari dóm.»

Currently Selected:

Evangeliið eftir Lukas 20: FB

Highlight

Copy