یه‌كێک له په‌ڕیشییه‌كان داوای لێكرد نانی له‌گه‌ڵ بخوات، ئه‌ویش چووه ماڵی په‌ڕیشییه‌كه و له‌سه‌ر خوان پاڵیدایه‌وه. له شاره‌كه ژنێكی گوناهبار هه‌بوو، زانی له ماڵی په‌ڕیشییه‌كه دانیشتووه، بوتڵێكی بۆنی خۆشی هێنا، له دواوه به گریانه‌وه له‌لای پێی ڕاوه‌ستا، پێیه‌كانی به فرمێسک ته‌ڕ كرد و به قژی سه‌ری ده‌یسڕییه‌وه، پێی ماچ ده‌كرد و به بۆنه‌كه چه‌وری ده‌كرد. كاتێ په‌ڕیشییه‌كه‌ی داوه‌تی كردبوو ئه‌مه‌ی بینی، له دڵیدا وتی: “ئه‌گه‌ر ئه‌مه پێغه‌مبه‌ر بووایه، ده‌یزانی ئه‌م ژنه‌ی ده‌ستی لێ ده‌دات كێیه و چییه! چونكه گوناهباره”. ئیشۆع وه‌ڵامی دایه‌وه و پێی فه‌رموو: “شیمعون، ده‌مه‌وێ شتێكت پێ بڵێم”. وتی: “بفه‌رموو ڕابی”. “قه‌رزده‌رێک دوو قه‌رزاری هه‌بوو، لای یه‌كێک پێنج سه‌د دینار، ئه‌وه‌ی دیكه په‌نجا. نه‌یانبوو بیده‌نه‌وه، كابرا له هه‌ردووكیان خۆشبوو. پێم بڵێ: كامیان زیاتر خۆشیده‌وێت؟” شیمعون وه‌ڵامی دایه‌وه و وتی: “پێم وایه ئه‌وه‌ی له زۆره‌كه لێی خۆشبوو”. پێی فه‌رموو: “حوكمه‌كه‌ت ڕاسته”. ڕووی كرده ژنه‌كه و به شیمعونی فه‌رموو: “ئه‌م ژنه ده‌بینیت؟ هاتمه ماڵه‌كه‌ت و ئاوت نه‌دامێ بۆ پێم، به‌ڵام ئه‌م به فرمێسک پێی ته‌ڕ كردم و به قژی سڕییه‌وه. خۆ ماچێكت نه‌كردم، به‌ڵام ئه‌م له‌وه‌ته‌ی هاتوومه‌ته ژووره‌وه له ماچكردنی پێم نه‌وه‌ستاوه. تۆ به زه‌یت سه‌رت چه‌ور نه‌كردم، به‌ڵام ئه‌م به بۆن پێمی چه‌وركرد. له‌به‌ر ئه‌م هۆیه پێت ده‌ڵێم: گوناهه زۆره‌كانی به‌خشران چونكه خۆشه‌ویستییه‌كه‌ی زۆره. به‌ڵام ئه‌وه‌ی كه‌م به‌خشراوه، خۆشه‌ویستیه‌كه‌ی كه‌م ده‌بێت”. ئینجا به ژنه‌كه‌ی فه‌رموو: “گوناهه‌كانت به‌خشران”. ئه‌وانه‌ی له‌گه‌ڵی دانیشتبوون له دڵی خۆیان وتیان: “ئه‌مه كێیه ته‌نانه‌ت گوناهیش ده‌به‌خشێت؟” ئیشۆع به ژنه‌كه‌ی فه‌رموو: “باوه‌ڕت ڕزگاری كردیت. به ئاشتی بڕۆ”.
لۆقا 7 بخوێنەوە
گوێگرتن لە لۆقا 7
هاوبەشی بکە
هەموو وەشانەکان بەراورد بکە: لۆقا 36:7-50
ئایەتەکان پاشەکەوت بکە، ئۆفلاین بخوێنەرەوە، سەیری کلیپی فێرکاری بکە و زۆر شتی تر!
ماڵەوە
کتێبی پیرۆز
پلانەکان
ڤیدیۆکان
ئاپی کتێبی پیرۆز
ئاپی کتێبی پیرۆزی تایبەت بە منداڵان
