Oblíbené biblické verše z مَتّی 6

Sdílet

ولی شما اَوِّل دُمبال پادشاهی خدا و عدالتِ اُ بَشین، که همۀ ایی چیزُ به شما داده اِبو.

پَ نِگَرُن صَبا مَبَشین، چون صَبا نِگَرُنی خو ایشَستِن. مشکلات اِمرو به اِمرو بَسِن!

«پَ به شما اَگَم، نِگَرُن زندگی خو مَبَشین که چه بُخارین یا چه بُنوشین، و نه نِگَرُن بدن خو که چه گَرُ خو بُکنین. مگه زندگی اَ خوراک و بدن اَ جِمه مهم تِه نَن؟

بلکه موکعی که دعا اَکُنی به اُتاک خو بِرَه، در بُبَند و پهلو بَپِ آسَمُنی خو که اَ چِهم پِنهونِن دعا بُکن. و بَپ تو که چیزُی پِنهون اَگینه، بهت اجر اَدِت.

«پَ شما ایطو دعا بُکنین: «ای بَپ ما که توو آسَمُنی، نُم تو مقدّس بَشِت. پادشاهی تو بیاد. خواسته تو، همطو که توو آسَمُن اَنجُم اِبو، روی زمین هم اَنجُم بَشِت.

نُن هر روزِمُ، اِمرو به ما هادَه.

و کَرضُمُ بُبَخش، همطو که ما هم، کسوئی که به ما مدیون هَستَرِن مُبَخشیدِن.

و به ما امتحان مَکُن، بلکه به ما اَ دَسِ شریر نجات هادَه. چون پادشاهی و کُدرَت و جلال، تا ابد مالِ تون. آمین.

چون اگه شما خطائُوی مردمُ بُبَخشین، بَپ آسَمُنیتُ هم به شما اَبَخشه.

پرندئُن آسَمُنُ بیگینی: اُشُ نه اَکارِن و نه دِرُو اَکُنِن و نه توو همبارُ جمع اَکُنِن ولی هِنوزم بَپ آسَمُنی شما به اُشُ خوراک اَدِت. مگه شما خیلی با ارزش تِه اَ اُشُ نَهین؟

«رو زمین به خوتُ گنج جمع مَکُنی، جائی که بید و مَنگ اَزَنت و دُزُ اَتان و اَدُزِن. بلکه به خوتُ توو آسَمُن گنج جمع بُکنین، اُ جائی که نه بید و نه مَنگ اَزَنت و نه دُزُ اَتان و دُزی اَکُنِن. به چه که هر جا گنجِتُ بَشِت، دلتُ هم هَمُجان.

«هیچکَ ناتون نوکر دو تا ارباب بَشِت، چونکه یا اَ یه تا نفرت ایشَه و به اُ یه تا دوست ایشَه، یا به یه تِیشُ وفا ایشَن و به اُ یه تا کوچِک اَدونه، شما ناتونین هم نوکر خدا بَشین، هم نوکر پول.

پَ اگه خدا به علف صحرا ایطو جِمه گَرِش اَکُنت، به علفی که اِمرو هَستِن و صَبا توو تنور اَکَردُنِن، پَ چِکَک بِشتِه جِمه گَرِ شما اَکُنِن، ای کم ایمُنُ؟

ولی موکعی که تو به یه فَخیر کمک اَکُنی مَوال، دَس چپِت اَ کاری که دَس راستِت اَکُنت باخبر بَشِت. تا کمکی که اَکُنی زَفتکایی بَشِت؛ و بَپِ آسَمُنیت که چیزُی پِنهون اَگینه، بهت اجر اَدِت.

«واسار بَشین که کاروی خُبِ خو جلو چِهمِ مردم اَنجُم نَدِین با ایی کَصد که به چِهمِشُ بیاین، به چه که ایطوکا پهلو بَپِ خو که توو آسَمُنِن، اجری تُنی.

«موکعی که روزه اَگیرین، مثه ریاکارُ رو خو تُرش مَکُنین، چون اُشُ حالت رو خو عوض اَکُنِن تا به مردم، نِشُن هادَن که روزه‌ئَن. حکیکتاً به شما اَگَم که، اُشُ اجرُ خو شُگِفتِن. ولی تو وختی روزه اَگیری به سر خو روغن بُموش و رو خو بُشو تا روزه بودِنِت نه که مردم، بلکه بَپ آسَمُنی تو که اَ چِهم پِنهونِن بیگینه، و بَپ تو که چیزُی پِنهونُ اَگینه بهت اجر اَدِت.